Πριν χρόνια, σε κάποιο διάλειμμα των ηχογραφήσεων της ραδιοφωνικής εκπομπής με τον Νίκο Αναστόπουλο, μιλούσαμε για death metal σχήματα που άξιζαν αλλά κάπου χάθηκαν στην πορεία (βασικά μιλούσε και άκουγα). Κάπου μέσα στις κουβέντες, μου πρότεινε ν’ ακούσω το Ep των Αυστραλών Martire που βγήκε πίσω στα 1991. Death Metal με ταχύτητα και δύναμη, αρκετά ξεσπάσματα με φωνητικά που αγγίζουν μελανές ακτές κι ένα ρυθμικό μέρος να σπέρνει πώρωση μέχρι το φινάλε. Και το καλύτερο, να φανταστείτε, είναι τα riff. Τέλος, η αισθητική στο εξώφυλλο ήταν όσο cult έπρεπε, μέσα στον πρωτόλειο χαρακτήρα της.

Είπαμε αρκετά για τους Martire με το Νίκο σε ‘κείνο το διάλειμμά, αλλά κανένας μας δεν μπήκε στον κόπο να βάλει το ντεμπούτο του σχήματος, που κυκλοφόρησε το 2012. Μέχρι πριν δυο βδομάδες, που πάτησα το Play. Ορυμαγδός ρυθμικού, ευκρινές μπάσο σε κίνηση, υπερφορτισμένα riff, φωνή μαύρος σκύλος… ήταν σα να παίζουν οι Cynic (του Focus) διασκευές Archgoat. Progressive Black/Death και το σαγόνι μου κόλλησε σ’ ένα βιετναμέζικο τιμολόγιο (ήμουν στη δουλειά). Αγορά, δίχως δεύτερη σκέψη._

Παρένθεση: Αν υπάρχει ένα σχήμα που μπορείς να πεις ότι παίζει Progressive Black/Death αυτό είναι οι Portal [συν το alter ego τους Impetuous Ritual (μόνο δισκάρες)] άντε να μπουν σ’ αυτή την ομάδα και οι Teitanblood του Death. Όλοι αυτοί όμως ΔΕΝ είναι ατσούμπαλοι. Και όταν μιλάμε για Black/Death ΠΡΕΠΕΙ να είναι αφετηριακά ατσούμπαλο. Μουσικά ατσούμπαλο. Είναι η βάση απόλαυσης αυτού του ήχου. Γι’ αυτό χρόνια τώρα λέμε καλά λόγια σε ότι κι αν κάνουν οι Profanatica. Γι’ αυτό οι Black Witchery γέμιζαν μαγαζιά και κούνησαν ακόμα και «μόνο θρας» σβέρκους. Γι’ αυτό οι Blasphemy έχουν δεκάδες οπαδούς που αγοράζουν κάθε χρόνο τον ίδιο δίσκο σ’ επανέκδοση (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά).

Εδώ έχουμε την ένωση τεχνικής και κτηνωδίας, που δημιουργεί μια πρωτότυπη εφαρμογή για το ύφος, ακόμα και συναισθηματικά (υπερβολή, το ξέρω). Δεν απορώ που πέρασε απαρατήρητο. Δυστυχώς, τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν οπαδούς. Κι αν το δεις λογικά, στέκει. Όποιος ζητά τεχνική, θέλει δαντελωτές κυβιστήσεις, όποιος ζητά κτηνωδία χοιρομέρι seviche. Οι Martire δεν είναι εδώ για κανέναν. Στην πραγματικότητα όλα τα κομμάτια του ντεμπούτου έρχονται από άλλες εποχές (Ep ’98 και δυο split των 00’s) και οι πρώτες εκτελέσεις φέρουν τα περισσότερα στοιχεία απ’ όσα αναφέρω. Αυτό που έκαναν το 2012 ήταν μια ανύψωση του υλικού μέσω παραγωγής και η έντεχνη εμφάνιση του μπάσου. Αρχικά, ο όγκος είναι η παλέτα πάνω στην οποία χτίζει το μπάσο. Τύμπανα και κιθάρα δίνουν ότι ακριβώς θέλει o Great Righteous Destroyer ή Damon Good για να ξεχαρβαλώσει. Η κίνηση των κομματιών θυμίζει οδοστρωτήρα που κάνει γαργάρα μπετόβεργες και για τη καούρα κουμπώνει ρουθήνιο. Οπότε, αν είσαι σε φάση να ξεκινήσεις ακρόαση, κάντο σε σοβαρό volume, να ‘ξοκείλεις – τ’ οφείλεις στον εαυτό σου. Εδώ έχει headbanging (υπερβολή, το ξέρω). Το εθιστικό των κομματιών οφείλεται στο rhythm section. Αυτοί οι δυο (μπάσο, τύμπανα) είναι τα βασικά μέλη των επίσης Αυστραλών StarGazer (βάλτε μια φορά το “A Merging to the Boundless”, prog/extreme metal με stevia). Οι κιθάρες θα έρθουν να συμπληρώσουν τη κράση, να φέρουν ηλεκτρισμό, το heavy/thrash στοιχείο για να ολοκληρωθεί το μηχανοστάσιο και να δούμε το πορτρέτο. Που δεν είναι άλλο, από τον πάλαι ποτέ κραταιό, τώρα γερόλυκο Vince Feleppa, που συμπληρώνει την ιστορία με τη φωνάρα του. Αν και μιλάμε για ένα δίσκο που έχει μόνο κομματάρες, το instrumental (Ω! ναι) “Lucixion” είναι ικανό να προκαλέσει αποξύρηση ωτικού λαβυρίνθου. Τέλος, η αισθητική στο εξώφυλλο είναι όσο πρωτόλεια πρέπει, μέσα στον cult χαρακτήρα της.

Λαϊκισμός: Μιας και στο παρόν κείμενο έγινε αναφορά στον πυρήνα της αισθητικής του Black/Death, θα ήθελα να προσθέσω πως ακόμα περιμένω κάνα μαλάκα (σαν εμένα) συνοδοιπόρο, να γράψει  ε π ι τ έ λ ο υ c ποιμενικό black/death, demo με τίτλο «Γίδα βραστή» κι έτσι. Αν δεν κατάλαβες το παρόν υστερόγραφο, λογικά θ’ άκουγες τη δεύτερη Batushka. Το ξέρω, θα ήθελες να λέγονταν Babushka, για να ‘χει κι άλλες… ΕΓΩ ΟΧΙ.