Έχετε ανέβει πότε κάποιο βουνό τη νύχτα, με σκοπό να δείτε την ανατολή από τη κορφή του; Η συναισθηματική λογική, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, αλλάζει από την στιγμή που τ’ οδοιπορικό ξεκινά. Εδώ δε πας στη δημοσιά, η φύση μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί μονάχα με δύναμη και συμμετοχή. Στο ξεκίνημα περπατάς ήρεμα για τους πρόποδες και σε λίγο θα πάρεις το ανηφορικό αυλάκι. Είναι αλήθεια πως θα κουραστείς αρκετά, μα θα ‘ρθει και η ανταμοιβή. Σα παχύνει η νυχτιά, θ’ ακούσεις την απόκοσμη στριγκιά της κι ευθύς η ανάσα σταματά. Γιατί ξέρεις την λαϊκή παράδοση που λέει, πως η κουκουβάγια ήτανε πάντοτε οιωνός κακών. Σα φτάνεις όμως τον σοφό θηρευτή, είσαι πλέον μίλια μακριά από το αστικό καζάνι, έχε το σαν παρηγοριά. Αν τότε φανεί σαν σύμμαχος το φεγγάρι, γύρνα και δες τα δέντρα και τη θέα που καραδοκεί στο σκοτάδι. Αν δεν είναι ολόγιομο, έχεις γι’ ανταμοιβή τ’ αστέρια. Πέρασες δύσκολα, μα σίγουρα ένα πρανές θα βρεθεί να ξαποστάσεις. Να φτιάξεις την ανάσα σου για το δρόμο το βαρύ. Ανηφόρα σε κροκάλες και βάτα. Δεν έχει δέντρα εδώ, άγονη φύση, μάρτυρας μονάχα της ποιμενικής ιστορίας του ανθρώπου. Δύσβατο μονοπάτι, μα θα σε φτάσει στο διάσελο. Αυτό είναι το μόνο που θέλεις για να καβαλήσεις ψηλότερα βουνά, αυτά που πατιούνται μονάχα κορυφή. Δεν θ’ αργήσει να ‘ρθει η ώρα που θ’ αγγίξεις μια γραμμή που τη βλέπεις από παιδί και πάντα σου μοιάζε απόσταση μεγάλη. Είναι τελικά ένα μικρό μονοπάτι, που στεριώθηκε στον αυχένα του βουνού για να θαυμάζεις. Νύχτα ακόμα σα φτάνεις το στόχο και περιμένεις τον ουράνιο χορό. Τα χρώματα αλλάζουν. Σε λίγο φεγγάρι και ήλιος θα ζήσουν για λίγο αντάμα κι εσύ στη μέση, το πλάσμα που ορίζει τον χρόνο του κόσμου. Βλέπεις την χαραυγή πέρα μακριά και κάτω κι αναμένεις στωικά το θάμβος της ζωής, μέχρι να φύγει ο έσπερος και να ‘ρθει η αυγή.

Αυτό το album είναι ένας φόρος τιμής στον εκλιπόντα Vlad Blasphemer (1974-2015) (Maniac Butcher, Dark Storm). Το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών γράφτηκε από το 2006-2018 από την παρέα που ονομάστηκε Circle of Souls. Η δημιουργία και η ηχογράφηση έγινε σταδιακά σε διάφορα μέρη (κυρίως στη ύπαιθρο) σε συγκεκριμένες συνθήκες, με τη διάθεση ως φόντο και το αποτέλεσμα πολλών κοινών εμπειριών στη φαρέτρα, παράλληλα με τ’ άλλα project των μελών του Circle of Souls. Γνωστότερος εξ’ αυτών ο Infernal Vlad (Cult Of Fire, Death Karma), ωστόσο στα τύμπανα ήταν ο Vlad Blasphemer. Το σχήμα χρησιμοποιεί Τσέχικά και τ’ όνομα λένε σημαίνει μαύρο μέταλλο (αν και αστείο, το έχουν σημειώσει επιμελώς ότι πρόκειται για μέταλλο και όχι για κάποιο είδος μουσικής που έχει παρόμοιο όνομα) ενώ ο τίτλος του album σημαίνει Κοινότητα.

Με την αισθητική αυτάρκεια ως θεματοφύλακα, βάζουν για εξώφυλλο μια φωτογραφία από τις ηχογραφήσεις στο βουνό. Έρχονται μπροστά μας μονάχα με τη βασική προϋπόθεση, το stratum basale του Είδους, γι’ αυτό και είναι σχεδόν αδιόρατοι. Ενδεικτικά μιλάμε για τίτλους όπως Νυχτα και Αυγή, Μήνυμα, Από τα βάθη τη ψυχής, Νεκροταφείο, Χειμώνας. Η μηδενική μετακίνηση από το σημείο συναρμογής του μαυρομεταλλικού κόσμου, είναι εδώ σα χιονισμένο τοπίο, έρμαιο του πάθους που τυγχάνει να έχουν για το ύφος. Με απλότητα, η παρέα των Τσέχων κάνει πυρωμένο σάλτο με καθαρόαιμο black metal που πιάνει την κορυφογραμμή Darkthrone-Gehenna (Společenství) με κάποια από τα πιο έντονα riff της χρονιάς. Ταχύτητα με πνιχτά φωνητικά σε αργή έκφραση, μελωδικά riff και ρυθμικό που κρατά tempo. Αργότερα με riff που θυμίζει Ψ.Χ (Noční úsvit) κι ευθύβολη πορεία θα πάρει το δρόμο της νύχτας, λέγοντας ένα σκυθρωπό μύθο μέχρι να φτάσει το πρωί. Ως και πομπώδες θα γίνει, αλλά με όρια συμβατά του δέους που προκαλεί η φύση (IV). Μα βρίσκει κι άλλους τρόπους όπως τα riff ξυράφια που λιμνάζουν μελωδικά τη διήγηση σε mid tempo (Poselství, Hřbitovní). Το γλεύκος της πλοκής ονομάζεται Z hlubin duše, με τη riffara (Burzum, Belus/Fallen) και τυμπανική πλάνη που χαρίζει στόμφο πλοκής. Για φινάλε έχουμε τη live ηχογράφηση του Zima, που αξίζει καλύτερα να δείτε. Υπάρχουν album που θέλουν μελέτη, με δυσνόητους στίχους και μουσικά άλματα. Ετούτο δεν είναι τέτοιο, αυτό είναι δικό μας album. Ανήκει σε όλους εκείνους που κάποτε βρήκαν στο Black Metal, τους τριγμούς εκείνους που ύψωσαν τον τρόμο και την οργή της φαντασίας τους, από τον αδιάφορο αστικό δρόμο στ’ απάτητα ενδιαιτήματα τα ζοφερά.

Art Brut: Η αισθητική του είδους έχει λάβει δεκάδες μορφές μέσα στα χρόνια. Στο μέτρημα όσων απορρίψαμε κάποτε, συνέβη κι ένα παράδοξο. Κάποια σχήματα που στην εποχή τους τ’ αποφύγαμε χαμογελώντας, έχουν πλέον μίαν άλλη θέση. Αυτό συνέβη αφενός επειδή εκπέμπουν το σήμα μιας εποχής που αγαπήσαμε και αφετέρου γιατί δεκάδες άλλα που μνημονεύσαμε αργότερα ωχριούν στη μέθη που προσφέρουν αυτά. Ωστόσο, όπως όλοι ξέρουμε στη ψυχική έξαψη δεν υψώνεσαι μονάχα από τη ποιοτική αξία ενός album, απαιτείται πρώτα το βεργολύγισμα του μυαλού σου. Γι’ αυτό, σα τελειώσει το Společenství, πάμε πίσω στο χρόνο, όταν οι αλλοπρόσαλλοι βλάμηδες γλέντησαν με πάθος τo αποτρόπαιο. Αντίο Vlad._