Κατά τους πρώτους αέρηδες του Φθινοπώρου μίλησα με τον Goat Architect για το ντεμπούτο album των Αίμα, «Τράγος».  Παρακάτω θα βρείτε όλα όσα μου είπε, χωρισμένα σε πέντε κεφάλαια.

 

Κεφάλαιο πρώτο, Αισθητική..

Το εξώφυλλο, είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο «Το Άγιο Αίμα και το Άγιο Γκρααλ» (Lincoln Henry , Leigh Richard , Baigent Michael). Η ιστορία που μας ενδιαφέρει ξεκινά από την Ιερά εξέταση και τα βασανιστήρια που πέρασαν αρκετοί Ναΐτες. Πολλοί εξ’ αυτών ομολόγησαν τελετουργικά και μυστήρια στα οποία είχαν μυηθεί. Μέσα σε αυτά ήταν και «κάτι» που ονόμασαν «Μπαφομέτ». O μεγάλος αριθμός των ομολογιών, τα κοινά που είχαν στο περιεχόμενο και το ότι οι μάρτυρες ζούσαν σε διαφορετικά μέρη, δεν αφήνει περιθώριο στη σκέψη, πως η ιστορία που ακολουθεί ήταν μια απλή επινόηση.

Αρχικά, απ’ όλους όσους ομολόγησαν ο «Μπαφομέτ» αντιμετωπιζόταν με δέος. Ένα δέος που ισοδυναμούσε με ειδωλολατρία. Σε μερικές περιπτώσεις η εξιστόρηση ξεκινούσε από τα δρακοντόσχημα γλυπτά τέρατα που διακοσμούν τις υδρορροές γοτθικών εκκλησιών, παρόμοια με τα οποία βρέθηκαν και σε πολλές σκήτες του τάγματος. Ωστόσο, αρκετές από αυτές τις μαρτυρίες δεν έμειναν μονάχα στον συμβολισμό, μιλώντας για μια φαντασματική εμφάνιση ενός γενειοφόρου κεφαλιού. Μια ερμηνεία του ονόματος «Μπαφομέτ», που μοιάζει να έχει βάση, μας λέει πως τ’ όνομα αυτό είναι παραφθορά της αραβικής λέξης «αμπουφιχαμέτ» που προφέρεται «μπουφιχιμάτ» στα Μαυριτανικά και σημαίνει «πατέρας της κατανόησης» και «πατέρας της σοφίας». Ακόμα η λέξη πατέρας στα αραβικά μπορεί επίσης να υπονοεί την έννοια της «πηγής». Με βάση τα παραπάνω το όνομα «Μπαφομέτ» αναφέρεται σε κάποια υπερφυσική ή θεϊκή αρχή. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποια μαρτυρία που συνδέει τον «Μπαφομέτ» με τον Θεό ή τον Αλλάχ και αυτή η «διάκριση» δημιούργησε μια εύλογη ερώτηση. Ποιος ήταν ο «Μπαφομέτ» αν δεν ήταν ο Θεός ή ο Αλλάχ;

Παράλληλα, υπήρχαν αδιάσειστες ενδείξεις πως οι Ναΐτες είχαν μια κατηγορία κρυφών τελετουργιών που συνδεόταν με μια κεφαλή κάποιου είδους, της οποίας η ύπαρξη αποδείχτηκε ένα από τα κυρίαρχα θέματα σε όλα τα αρχεία της Ιεράς εξέτασης. Υπήρξαν λοιπόν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες της κεφαλής. Η πρώτη έκανε σύνδεση με την Αλχημεία. Στην διαδικασία για τη δημιουργία της φιλοσοφικής λίθου υπήρχε μια φάση που λεγόταν “caput mortuum” δηλαδή «νεκρά κεφαλή», το “nigredo” ή «μαύρισμα» που λέγεται ότι συνέβαινε πριν από την καθίζηση της φιλοσοφικής λίθου. Η δεύτερη έκανε μια σύνδεση με το τάγμα των Ναϊτών, λέγοντας πως ήταν το κεφάλι του ιδρυτή της Ούγου ντε Παγιέν. Η Τρίτη έκανε σύνδεση με την ιερά σινδόνη του Τουρίνου, που ήταν στην κατοχή των Ναϊτών, η οποία κατά την δίπλωση έμοιαζε πολύ με κεφάλι. Η δική μας ερμηνεία έρχεται από τις πιο πρόσφατες εικασίες για το ζήτημα. Πρόκειται για την σύνδεση της κεφαλής, με την κάρα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Στην ίδια λογική λέγεται πως το Άγιο δισκοπότηρο ήταν επίσης η κάρα. Σε αυτό το σημείο το εξώφυλλο έχει εξηγηθεί σαν το πρώτο σημείο του συμβολισμού που έχει ο Τράγος.

Το inlay του βινυλίου περιέχει το κλισέ σχέδιο με την ανάποδη σταύρωση. Ένα σύμβολο που έχει παίξει πολύ στο black και το death metal, από σχήματα όπως οι Irreverent και Incantation. Ωστόσο, έχει και προσωπικούς συμβολισμούς. Επίσης δεν φοβόμαστε καθόλου τα κλισέ του είδους. Ίσα ίσα το επιδιώκουμε, μας αρέσει πολύ και φαίνεται στον τίτλο αλλά και το εξώφυλλο του δίσκου. Υπήρξε μάλιστα πρόταση από την Nuclear War Now, να μπει αυτό το σχέδιο για εξώφυλλο, αλλά θεωρώ ότι αυτό που επιλέχθηκε τελικά ταιριάζει πιο πολύ με τον τίτλο και το πνεύμα του δίσκου. Αυτό είναι το δεύτερο σημείο του συμβολισμού που έχει ο Τράγος.

Υπάρχει ακόμα κι ένα σχέδιο που δεν μπήκε στο album. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ωστόσο σε κάποια άλλη έκδοση. Είναι ένας ιερωμένος που λιντσάρεται από δαίμονες. Είναι βασισμένο σε πίνακα που είχε δημιουργηθεί στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Σε μια γενική θεώρηση το artwork είναι συνδεδεμένο με τα μέλη των Αίμα, η βασική ιδέα ήταν κάθε σκίτσο να συμβολίζει «κάτι» για κάθε μέλος του συγκροτήματος. Ευτυχές ήταν ότι ο Godlike ikons κατάλαβε πολύ καλά τι θέλαμε και παρουσίασε τα σκίτσα του υπό το πρίσμα του κλασικού Black και Death Metal.

Κεφάλαιο Δεύτερο, Μουσική..

Η ηχογράφηση είχε μια κεντρική ιδέα. Πάντα όταν άκουγα τα παλιά demo (όπως το “Seventh Blasphemy” & “Blood Upon the Altar” και γενικά δισκογραφία εκείνης της εποχής, όπου δεν υπήρχε η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Black και Death) είχα την εντύπωση ότι ο drummer δεν κράταγε ρυθμό, αλλά ότι απλά ακολουθούσε την μουσική προσπαθώντας να επιβληθεί στο ρυθμό. Αυτό προφανώς είχε συμβεί λόγω της έλλειψης τεχνικής κα μέσων ηχογράφησης. Προσπάθησα να εξομοιώσω αυτή την αίσθηση, πιάνοντας τον Divine Desecrator (drummer) στον ύπνο. Πριν από την ηχογράφηση δεν είχε ιδέα για τα κομμάτια. Έπειτα του τα έδειχνα λίγο και ξεκινούσαμε να γράφουμε απευθείας, χωρίς μετρονόμο. Αργότερα πρόσθεσα το μπάσο και την άλλη κιθάρα από πάνω, με αποτέλεσμα τίποτα να μην μπορεί να πέσει ακριβώς πάνω στο άλλο, όπως θα γινόταν σε μια συντονισμένη ηχογράφηση. Τα φωνητικά μπήκαν τελευταία και τα τοποθέτησε ο Kerasphoros όπως νόμιζε, προσθέτοντας τα δεύτερα όπου νόμιζε ότι θα δώσουν κάτι περισσότερο στα κομμάτια. Από κραυγές μέχρι τα φιδίσια των Beherit. Η μίξη ήταν σχεδόν ακατόρθωτη μετά από όλο αυτό αλλά ευτυχώς o Σωτήρης (Λάσκαρης) κατάλαβε ακριβώς αυτό που θέλουμε να κάνουμε και έβαλε όση τάξη έπρεπε. Όλα αυτά έγιναν συνειδητά. Στο μέλλον πραγματικά δεν ξέρω τι θα γίνει. Μπορεί να βγει κάτι κλινικά παιγμένο η καμία πρόβα ηχογραφημένη μ’ ένα μικρόφωνο σε υπόγειο. Κανείς δεν ξέρει.

Όσο αφορά τον ήχο ο τράγος είναι demo με διάρκεια album, αυτό ήθελα να φανεί. Στόχος ήταν να είναι σαν τα παλιά demo. Οι δομές να είναι απλές αλλά και δυσνόητες. Τα πιο αργά σημεία σαν την κορύφωση ενός σφυροκοπήματος, σα το τελευταίο χτύπημα με σφυρί. Προσεγγίζει δομικά και Revenge, Conqueror, Black Witchery, οι οποίοι χρησιμοποιούν μια τακτική, ώστε να μην καταλαβαίνεις στην ουσία όταν αλλάζει γρήγορο riff και πως αυτό έγινε. Οι πιο σύγχρονες αναφορές είναι στα παραπάνω. Τα αργά σημεία δεν παραπέμπουν στο Doom/Death αλλά στο βαλτώδες του παλιού Death. Επίσης συνυπάρχει και το Grind όπως αρχικά ορίστηκε από τους Napalm Death του “Scum”. Χύμα και one take.

Κεφάλαιο τρίτο, Στίχοι..

Το Αίμα έχει πάντα μονολιθικό concept. Έτσι και εδώ οι στίχοι ήθελα να ‘ναι απλοί χωρίς να παραπέμπουν στον «σοφιστικέ» αποκρυφισμό του σημερινού black metal. Προσπάθησα να πιάσω την “αφελή” σατανίλα της πρώτης περιόδου. Οι στίχοι κυμαίνονται σε διάφορα θέματα, από χύμα μέχρι λαογραφικές και θρησκευτικές αναφορές, κυρίως από την αποκάλυψη του Ιωάννη. Tο “Poison communion and real flesh” βασίζεται σε μια λαογραφική ιστορία από τον τόπο καταγωγής μου. Η δοξασία έλεγε πως κάποιος πολύ κακός άνθρωπος που κακοποιούσε την οικογένεια και τους συγχωριανούς του, πήγε μετά τη σαρακοστή να κοινωνήσει. Με την κατάποση, η θεία κοινωνία μετατράπηκε μέσα στο στόμα του σε δηλητήριο με αληθινές σάρκες. Tο “Roar of the animal” αναφέρεται στην γενετική, τη προσπάθεια του ανθρώπου μέσα από την επιστήμη ν’ αναστήσει ένα ζώο το οποίο έχει εξαφανιστεί από την γη και όταν το καταφέρνει δεν μπορεί να δαμάσει τη δύναμή του. Στο παρελθόν έχω κάνει ξανά κομμάτι για την επιστήμη, στο “cryonics for a fallen god” περιγράφω μια ιστορία, όπου οι επιστήμονες προσπαθούν με κρυογονική να διατηρήσουν το σώμα ενός ημίθεου. Ένα από τα θέματα που μου αρέσουν ιδιαίτερα είναι το πώς ο άνθρωπος μέσω της επιστήμης προσπαθεί να επιβληθεί στην φύση και να φτάσει την θέωση, που όλες οι θρησκείες έχουν ως ανώτατο σκοπό ζωής. Στις ιστορίες αυτές, συνήθως χάνει τον δρόμο του, παρακάμπτει τον Θεό και γίνετε “έκπτωτος”. Αυτό που πρέπει να σημειώσω είναι πως οι περισσότεροι από τους στίχους ξαναγράφτηκαν, γιατί στην αρχική τους μορφή είχαν γίνει περίπλοκοι για το concept. Ήθελα να ναι τελείως απλοί, δεν μ’ ενδιαφέρει αν θα φανούν αστείοι η παιδικοί. Καθετί έχει την θέση του και προσωπικά ξέρω γιατί είναι εκεί και αυτό μου φτάνει.

Κεφάλαιο τέταρτο, Ισχυρισμός..

Δεν περιμένω ούτε επιδιώκω ν’ αρέσει σε κάποιον o «Τράγος» αν δεν είναι εξοικειωμένος με αυτόν τον ήχο. Αν κάποιος δεν έχει μυηθεί σε όλο αυτό, ας ακούσει καλύτερα “The Oath of Black Blood” και “Fallen Angel of Doom” και αν πραγματικά τα εκτιμήσει, μετά ας έρθει στο Αίμα. Αλλιώς δεν έχει νόημα, το αντίστροφο δεν πρόκειται να συμβεί. Το είδα και στις κριτικές του album αυτό, δεν βρήκα κάποια που να λέει πως είναι μέτριο. Δεν αρέσει καθόλου ή αρέσει πολύ. Έχει να κάνει καθαρά με την κατανόηση του υλικού και την εξοικείωση. Προσωπικά, αν κάποιος δεν είναι μυημένος θα προτιμούσα να πάει στα προαναφερθέντα album και μετά ας ακούσει τον “Τράγο». Αν δεν κατανοήσει τα basic αυτού του ήχου, δε θα συνεχίσει και απλά θα χαθεί.

Κεφάλαιο πέμπτο, Έμπνευση..

Unholy Archangel “Blessed by Aris”

Είναι ίσως οι πρώτοι που ασχολήθηκαν συστηματικά με αυτόν τον ήχο στην Ελλάδα. Τελείως χύμα συνθέσεις και βάρβαρα φωνητικά. Είχαν την πρωτοτυπία να πάρουν το war concept αυτού του ιδιώματος και να το μεταφέρουν στην αρχαία Ελλάδα, μιλώντας για μάχες του παρελθόντος και αρχαία ελληνική μυθολογία. Τα κλισέ του είδους τα έχουν διατηρήσει στο ακέραιο και ο frontman Iapetos είναι από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της ελληνικής σκηνής. Όλα είναι στην θέση τους, τεράστιες ταβανοπροκες, αντιασφυξιογόνες μάσκες, πολυβόλα και η αίσθηση του Ross Bay μέσα από το αρχαιοελληνικό πρίσμα. Θεωρώ πως η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι η πιο εμβληματική, λόγω της μικρής διάρκειας και της σχεδόν one take προσέγγισης.

Goatvomit “Chapel of the winds of Belial”

Αυτή η κυκλοφορία είναι ίσως η καλύτερη που έχει βγει ποτέ, από τον συγκεκριμένο ήχο, στην ελληνική σκηνή. Γενικά σαν σχήμα έχει τρομερά cult status, που ακόμα και πιονέροι του συγκεκριμένου είδους έχουν προσκυνήσει στη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Όταν το ακούς πραγματικά νιώθεις ότι ηχογραφήθηκε Τότε στον Καναδά. Βάρβαρο όσο δεν πάει και η εισαγωγή με τα πλήκτρα πραγματικά σε στοιχειώνει. Το Moyen-ικό εξώφυλλο δεν αφήνει περιθώρια σε κανέναν να μην καταλάβει τι παίζει, ακόμα και αν δεν το έχει ακούσει. Φημολογείται ότι υπάρχει αρκετό ηχογραφημένο υλικό που δεν έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Μπάντα θαμμένη στα υπόγεια. Γαμάτο!

Mockery “False Crucifixion”

Λένε πως το σχήμα ήταν από Θεσσαλονίκη, έτσι γράφει και το διαδίκτυο, αλλά δεν παίρνω όρκο. Είχαν βγάλει μόνο αυτήν την κασέτα, η οποία έχει απίστευτο υλικό. Ήταν λίγα χρόνια πριν αναβιώσει το συγκεκριμένο είδος, με φοβερές και πολύ σκοτεινές συνθέσεις. Υπάρχει ένα touch από ελληνικό ήχο. Μνεία πρέπει να γίνει και στο τίγκα γραφικό εξώφυλλο, το οποίο θεωρώ ότι πιο ταιριαστό. Φωτογραφίες με γυαλιά και corpsepaint, όπως όλοι ξέρουμε ποιοι. Πολλοί θεωρούν αυτή τη κασέτα σα την καλύτερη κυκλοφορία από την Ελλάδα σε αυτόν τον ήχο. Μπορεί και να είναι έτσι. Πάντως, παρόλο που το σχημα δεν έχει ξαναεμφανιστεί από τότε, δισκογραφικά έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι με αυτήν την κυκλοφορία.

http://www.nwnprod.com/