Έχετε ανέβει πότε κάποιο βουνό τη νύχτα, με σκοπό να δείτε την ανατολή από τη κορφή του; Η συναισθηματική λογική, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, αλλάζει από την στιγμή που τ’ οδοιπορικό ξεκινά. Εδώ δε πας στη δημοσιά, η φύση μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί μονάχα με δύναμη και συμμετοχή. Στο ξεκίνημα περπατάς ήρεμα για τους πρόποδες και σε λίγο θα πάρεις το ανηφορικό αυλάκι. Είναι αλήθεια πως θα κουραστείς αρκετά, μα θα ‘ρθει και η ανταμοιβή. Σα παχύνει η νυχτιά, θ’ ακούσεις την απόκοσμη στριγκιά της κι ευθύς η ανάσα σταματά. Γιατί ξέρεις την λαϊκή παράδοση που λέει, πως η κουκουβάγια ήτανε πάντοτε οιωνός κακών. Σα φτάνεις όμως τον σοφό θηρευτή, είσαι πλέον μίλια μακριά από το αστικό καζάνι, έχε το σαν παρηγοριά. Αν τότε φανεί σαν σύμμαχος το φεγγάρι, γύρνα και δες τα δέντρα και τη θέα που καραδοκεί στο σκοτάδι. Αν δεν είναι ολόγιομο, έχεις γι’ ανταμοιβή τ’ αστέρια. Πέρασες δύσκολα, μα σίγουρα ένα πρανές θα βρεθεί να ξαποστάσεις. Να φτιάξεις την ανάσα σου για το δρόμο το βαρύ. Ανηφόρα σε κροκάλες και βάτα. Δεν έχει δέντρα εδώ, άγονη φύση, μάρτυρας μονάχα της ποιμενικής ιστορίας του ανθρώπου. Δύσβατο μονοπάτι, μα θα σε φτάσει στο διάσελο. Αυτό είναι το μόνο που θέλεις για να καβαλήσεις ψηλότερα βουνά, αυτά που πατιούνται μονάχα κορυφή. Δεν θ’ αργήσει να ‘ρθει η ώρα που θ’ αγγίξεις μια γραμμή που τη βλέπεις από παιδί και πάντα σου μοιάζε απόσταση μεγάλη. Είναι τελικά ένα μικρό μονοπάτι, που στεριώθηκε στον αυχένα του βουνού για να θαυμάζεις. Νύχτα ακόμα σα φτάνεις το στόχο και περιμένεις τον ουράνιο χορό. Τα χρώματα αλλάζουν. Σε λίγο φεγγάρι και ήλιος θα ζήσουν για λίγο αντάμα κι εσύ στη μέση, το πλάσμα που ορίζει τον χρόνο του κόσμου. Βλέπεις την χαραυγή πέρα μακριά και κάτω κι αναμένεις στωικά το θάμβος της ζωής, μέχρι να φύγει ο έσπερος και να ‘ρθει η αυγή.

Αυτό το album είναι ένας φόρος τιμής στον εκλιπόντα Vlad Blasphemer (1974-2015) (Maniac Butcher, Dark Storm). Το μεγαλύτερο μέρος των κομματιών γράφτηκε από το 2006-2018 από την παρέα που ονομάστηκε Circle of Souls. Η δημιουργία και η ηχογράφηση έγινε σταδιακά σε διάφορα μέρη (κυρίως στη ύπαιθρο) σε συγκεκριμένες συνθήκες, με τη διάθεση ως φόντο και το αποτέλεσμα πολλών κοινών εμπειριών στη φαρέτρα, παράλληλα με τ’ άλλα project των μελών του Circle of Souls. Γνωστότερος εξ’ αυτών ο Infernal Vlad (Cult Of Fire, Death Karma), ωστόσο στα τύμπανα ήταν ο Vlad Blasphemer. Το σχήμα χρησιμοποιεί Τσέχικά και τ’ όνομα λένε σημαίνει μαύρο μέταλλο (αν και αστείο, το έχουν σημειώσει επιμελώς ότι πρόκειται για μέταλλο και όχι για κάποιο είδος μουσικής που έχει παρόμοιο όνομα) ενώ ο τίτλος του album σημαίνει Κοινότητα.

Με την αισθητική αυτάρκεια ως θεματοφύλακα, βάζουν για εξώφυλλο μια φωτογραφία από τις ηχογραφήσεις στο βουνό. Έρχονται μπροστά μας μονάχα με τη βασική προϋπόθεση, το stratum basale του Είδους, γι’ αυτό και είναι σχεδόν αδιόρατοι. Ενδεικτικά μιλάμε για τίτλους όπως Νυχτα και Αυγή, Μήνυμα, Από τα βάθη τη ψυχής, Νεκροταφείο, Χειμώνας. Η μηδενική μετακίνηση από το σημείο συναρμογής του μαυρομεταλλικού κόσμου, είναι εδώ σα χιονισμένο τοπίο, έρμαιο του πάθους που τυγχάνει να έχουν για το ύφος. Με απλότητα, η παρέα των Τσέχων κάνει πυρωμένο σάλτο με καθαρόαιμο black metal που πιάνει την κορυφογραμμή Darkthrone-Gehenna (Společenství) με κάποια από τα πιο έντονα riff της χρονιάς. Ταχύτητα με πνιχτά φωνητικά σε αργή έκφραση, μελωδικά riff και ρυθμικό που κρατά tempo. Αργότερα με riff που θυμίζει Ψ.Χ (Noční úsvit) κι ευθύβολη πορεία θα πάρει το δρόμο της νύχτας, λέγοντας ένα σκυθρωπό μύθο μέχρι να φτάσει το πρωί. Ως και πομπώδες θα γίνει, αλλά με όρια συμβατά του δέους που προκαλεί η φύση (IV). Μα βρίσκει κι άλλους τρόπους όπως τα riff ξυράφια που λιμνάζουν μελωδικά τη διήγηση σε mid tempo (Poselství, Hřbitovní). Το γλεύκος της πλοκής ονομάζεται Z hlubin duše, με τη riffara (Burzum, Belus/Fallen) και τυμπανική πλάνη που χαρίζει στόμφο πλοκής. Για φινάλε έχουμε τη live ηχογράφηση του Zima, που αξίζει καλύτερα να δείτε. Υπάρχουν album που θέλουν μελέτη, με δυσνόητους στίχους και μουσικά άλματα. Ετούτο δεν είναι τέτοιο, αυτό είναι δικό μας album. Ανήκει σε όλους εκείνους που κάποτε βρήκαν στο Black Metal, τους τριγμούς εκείνους που ύψωσαν τον τρόμο και την οργή της φαντασίας τους, από τον αδιάφορο αστικό δρόμο στ’ απάτητα ενδιαιτήματα τα ζοφερά.

Art Brut: Η αισθητική του είδους έχει λάβει δεκάδες μορφές μέσα στα χρόνια. Στο μέτρημα όσων απορρίψαμε κάποτε, συνέβη κι ένα παράδοξο. Κάποια σχήματα που στην εποχή τους τ’ αποφύγαμε χαμογελώντας, έχουν πλέον μίαν άλλη θέση. Αυτό συνέβη αφενός επειδή εκπέμπουν το σήμα μιας εποχής που αγαπήσαμε και αφετέρου γιατί δεκάδες άλλα που μνημονεύσαμε αργότερα ωχριούν στη μέθη που προσφέρουν αυτά. Ωστόσο, όπως όλοι ξέρουμε στη ψυχική έξαψη δεν υψώνεσαι μονάχα από τη ποιοτική αξία ενός album, απαιτείται πρώτα το βεργολύγισμα του μυαλού σου. Γι’ αυτό, σα τελειώσει το Společenství, πάμε πίσω στο χρόνο, όταν οι αλλοπρόσαλλοι βλάμηδες γλέντησαν με πάθος τo αποτρόπαιο. Αντίο Vlad._

 

Πριν χρόνια, σε κάποιο διάλειμμα των ηχογραφήσεων της ραδιοφωνικής εκπομπής με τον Νίκο Αναστόπουλο, μιλούσαμε για death metal σχήματα που άξιζαν αλλά κάπου χάθηκαν στην πορεία (βασικά μιλούσε και άκουγα). Κάπου μέσα στις κουβέντες, μου πρότεινε ν’ ακούσω το Ep των Αυστραλών Martire που βγήκε πίσω στα 1991. Death Metal με ταχύτητα και δύναμη, αρκετά ξεσπάσματα με φωνητικά που αγγίζουν μελανές ακτές κι ένα ρυθμικό μέρος να σπέρνει πώρωση μέχρι το φινάλε. Και το καλύτερο, να φανταστείτε, είναι τα riff. Τέλος, η αισθητική στο εξώφυλλο ήταν όσο cult έπρεπε, μέσα στον πρωτόλειο χαρακτήρα της.

Είπαμε αρκετά για τους Martire με το Νίκο σε ‘κείνο το διάλειμμά, αλλά κανένας μας δεν μπήκε στον κόπο να βάλει το ντεμπούτο του σχήματος, που κυκλοφόρησε το 2012. Μέχρι πριν δυο βδομάδες, που πάτησα το Play. Ορυμαγδός ρυθμικού, ευκρινές μπάσο σε κίνηση, υπερφορτισμένα riff, φωνή μαύρος σκύλος… ήταν σα να παίζουν οι Cynic (του Focus) διασκευές Archgoat. Progressive Black/Death και το σαγόνι μου κόλλησε σ’ ένα βιετναμέζικο τιμολόγιο (ήμουν στη δουλειά). Αγορά, δίχως δεύτερη σκέψη._

Παρένθεση: Αν υπάρχει ένα σχήμα που μπορείς να πεις ότι παίζει Progressive Black/Death αυτό είναι οι Portal [συν το alter ego τους Impetuous Ritual (μόνο δισκάρες)] άντε να μπουν σ’ αυτή την ομάδα και οι Teitanblood του Death. Όλοι αυτοί όμως ΔΕΝ είναι ατσούμπαλοι. Και όταν μιλάμε για Black/Death ΠΡΕΠΕΙ να είναι αφετηριακά ατσούμπαλο. Μουσικά ατσούμπαλο. Είναι η βάση απόλαυσης αυτού του ήχου. Γι’ αυτό χρόνια τώρα λέμε καλά λόγια σε ότι κι αν κάνουν οι Profanatica. Γι’ αυτό οι Black Witchery γέμιζαν μαγαζιά και κούνησαν ακόμα και «μόνο θρας» σβέρκους. Γι’ αυτό οι Blasphemy έχουν δεκάδες οπαδούς που αγοράζουν κάθε χρόνο τον ίδιο δίσκο σ’ επανέκδοση (κυριολεκτικά όχι μεταφορικά).

Εδώ έχουμε την ένωση τεχνικής και κτηνωδίας, που δημιουργεί μια πρωτότυπη εφαρμογή για το ύφος, ακόμα και συναισθηματικά (υπερβολή, το ξέρω). Δεν απορώ που πέρασε απαρατήρητο. Δυστυχώς, τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν οπαδούς. Κι αν το δεις λογικά, στέκει. Όποιος ζητά τεχνική, θέλει δαντελωτές κυβιστήσεις, όποιος ζητά κτηνωδία χοιρομέρι seviche. Οι Martire δεν είναι εδώ για κανέναν. Στην πραγματικότητα όλα τα κομμάτια του ντεμπούτου έρχονται από άλλες εποχές (Ep ’98 και δυο split των 00’s) και οι πρώτες εκτελέσεις φέρουν τα περισσότερα στοιχεία απ’ όσα αναφέρω. Αυτό που έκαναν το 2012 ήταν μια ανύψωση του υλικού μέσω παραγωγής και η έντεχνη εμφάνιση του μπάσου. Αρχικά, ο όγκος είναι η παλέτα πάνω στην οποία χτίζει το μπάσο. Τύμπανα και κιθάρα δίνουν ότι ακριβώς θέλει o Great Righteous Destroyer ή Damon Good για να ξεχαρβαλώσει. Η κίνηση των κομματιών θυμίζει οδοστρωτήρα που κάνει γαργάρα μπετόβεργες και για τη καούρα κουμπώνει ρουθήνιο. Οπότε, αν είσαι σε φάση να ξεκινήσεις ακρόαση, κάντο σε σοβαρό volume, να ‘ξοκείλεις – τ’ οφείλεις στον εαυτό σου. Εδώ έχει headbanging (υπερβολή, το ξέρω). Το εθιστικό των κομματιών οφείλεται στο rhythm section. Αυτοί οι δυο (μπάσο, τύμπανα) είναι τα βασικά μέλη των επίσης Αυστραλών StarGazer (βάλτε μια φορά το “A Merging to the Boundless”, prog/extreme metal με stevia). Οι κιθάρες θα έρθουν να συμπληρώσουν τη κράση, να φέρουν ηλεκτρισμό, το heavy/thrash στοιχείο για να ολοκληρωθεί το μηχανοστάσιο και να δούμε το πορτρέτο. Που δεν είναι άλλο, από τον πάλαι ποτέ κραταιό, τώρα γερόλυκο Vince Feleppa, που συμπληρώνει την ιστορία με τη φωνάρα του. Αν και μιλάμε για ένα δίσκο που έχει μόνο κομματάρες, το instrumental (Ω! ναι) “Lucixion” είναι ικανό να προκαλέσει αποξύρηση ωτικού λαβυρίνθου. Τέλος, η αισθητική στο εξώφυλλο είναι όσο πρωτόλεια πρέπει, μέσα στον cult χαρακτήρα της.

Λαϊκισμός: Μιας και στο παρόν κείμενο έγινε αναφορά στον πυρήνα της αισθητικής του Black/Death, θα ήθελα να προσθέσω πως ακόμα περιμένω κάνα μαλάκα (σαν εμένα) συνοδοιπόρο, να γράψει  ε π ι τ έ λ ο υ c ποιμενικό black/death, demo με τίτλο «Γίδα βραστή» κι έτσι. Αν δεν κατάλαβες το παρόν υστερόγραφο, λογικά θ’ άκουγες τη δεύτερη Batushka. Το ξέρω, θα ήθελες να λέγονταν Babushka, για να ‘χει κι άλλες… ΕΓΩ ΟΧΙ.

 

 

Έναρξη σημειώσεων μακριά από τον ειδεχθή πλούτο της μαυρομεταλλικής οπτικής. Προορισμός ένα σκοτάδι διαφορετικό, που ενδεχομένως κρύβει παρόμοια συναισθήματα. Εδώ θα δούμε τον τρόπο που σκάρωσαν το δικό τους black metal, δυο νέοι από την Ολλανδία, που όμως βλέπουν το project international. Πράττουν σωστά, μιας και το concept που έχουν επιλέξει βλέπει τη ζωή από διαφορετικό πρίσμα. Particle Physics, δηλαδή φυσική των σωματιδίων, σε μια εξιστόρηση που θα μας φέρει κοντά στο μικρόκοσμο.

Ξεκινώντας, από τον επιταχυντή σωματιδίων (έτσι λέω) στο εξώφυλλο και ταξιδεύοντας με το κιθαριστικά ατμοσφαιρικό black metal τους, θα βρούμε δυο σημεία εστίασης. Το πρώτο είναι η συναισθηματική επίπτωση της θεματολογίας. Είναι σαφώς δύσκολο να γίνει δεκτή μια τέτοια πρόσκληση, από ψυχισμούς που δουλεύουν πολλά χρόνια με συναισθηματικές σταθερές. Ωστόσο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον ακροατή, να προσπεράσει τις δεδομένες πλοηγήσεις του νου (όσες έμαθε ή επιλέγει να βιώνει) και να εκτεθεί σε άλλους κόσμους κι άλλες εμβέλειες. Στην περίπτωση που προσπεράσει τον σκόπελο [«ψυχολογία με βάση τη θεματική συνήθεια» versus «αδούλευτη ψυχολογία»] ίσως βρεθεί σε μια νέα θέση εστίασης. Η νέα θέση ισούται με διαφορετικά συναισθήματα. Σε αυτό το σημείο ίσως υπάρχει χώρος για μια άλλη οπτική γωνία θεώρησης. Εκεί, θα μπορούσε να γίνει ονειρικά, μια επαναπροσέγγιση της φύσης μέσω των δυνάμεων του μικρόκοσμου. Από εκεί και πέρα δεν είμαι αρμόδιος ν’ αναλύσω τα δεδομένα που θ’ αντλήσει μεμονωμένα ο κάθε ψυχισμός. Γνωρίζω όμως πως κάθε καινούριος συναισθηματικός κόσμος, μαζί με την «κόπωση» της ερμηνείας του, εγκαθιδρύει ένα είδος επέκτασης του νου.

Το δεύτερο σημείο εστίασης είναι η μουσική. Εδώ ο πρωταγωνιστής είναι οι κιθάρες, με τα εξαιρετικά riff που δημιουργούν κίνηση, κρατώντας στο ύφος τους ένα φωτεινό ως και χαρμόσυνο σκίρτημα. Δεν είναι εύκολο να εκφραστεί μέσω επιθετικών προσδιορισμών, ο συναισθηματικός φόρτος ενός riff (γι’ αυτό και η μουσική προσπερνά τους λεκτικούς συνειρμούς). Έχει διάνυσμα μέσα μας, δημιουργεί δόνηση που συμπίπτει με ήχους που μας φέρνουν συγκεκριμένα συναισθήματα ή μας οδηγούν σε μια διάθεση (“Mass and Spin”, “Final Collapse”). Εδώ είναι και το θετικό που επιφέρει το black metal μοντέλο, η μονοτονία/επανάληψη και ο κύκλος της επιπλοκής (ρυθμικό κρεσέντο που οδηγεί και πάλι στην αφετηρία: μονοτονία/επανάληψη). Αν βάλουμε μια συστάδα κιθαριστικές μελωδίες συγκεκριμένων αποχρώσεων και τις επαναλάβουμε, δημιουργούν άμεσα μια ευρύτερη συναίσθηση της συναισθηματικής πλοήγησης που θέλει να πετύχει ο μουσικός. Ο τρόπος των Strigae είναι ακριβώς αυτός, αλλά δε μένουν μονάχα εκεί. Θα κινηθούν μέσω αλλαγών ή εμβαθύνοντας σε μια ιδέα, ωστόσο θα επιστρέφουν πάντα στο λατρεμένο κύκλο της επιπλοκής. Το ρυθμικό μέρος, που μεγεθύνεται (drum trick/απαράμιλλος κρότος ανατριχίλας) είναι εδώ για να δημιουργήσει τον όγκο που επιτάσσουν οι δυνάμεις που καταναλίσκονται κι επανακάμπτουν μέχρι να μας κάψουν και πάλι, οι κβαντικά εναγκαλισμένες μελωδίες. Η παραγωγή είναι σίγουρα μπουκωμένη και τολμώ να πω, πως θα του έπρεπε μεγαλύτερη φροντίδα, γιατί δεν αποσκοπεί στη raw δοξολογία. Ωστόσο, ανήκω στη μερίδα όσων μιλούν για το δεδουλευμένο και φτάνουν στην απόλαυση του παραχθέντος όπως αυτό είναι, δίχως παροτρύνσεις μιας γνώσης που δεν κατέχω κι ούτε επιθυμώ ν’ αποκτήσω.

Ας σπεύσουν, οι αποδέλοιποι, όσοι επιθυμούν την έκθεση, αντιδρούν στη συσχέτιση και σα φτάνουν τη νηνεμία, γνέφουν καταφατικά και συνεχίζουν τον ακάματο μόχθο της επίγνωσης των συνειδησιακών απολήξεων.

FACEBOOK

*Η χρήση των εξισώσεων επιτελεί τον ρόλο μιας νέας συμβολικής γλώσσας, υποκαθιστώντας τα καθιερωμένα σύμβολα του black metal, ώστε να στρέψει τις  πλοηγήσεις του νου προς την κβαντική αβεβαιότητα των Strigae=Microcosmic Black Metal.