Dødheimsgard
“Black Medium Current”
(Peacaville)
Από τότε που σταμάτησα να είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ τι γίνεται, κοιμάμαι. Δε ξέρω τί γίνεται.
Βγήκε νέος δίσκος Dødheimsgard και κουνήθηκα. Τ’ακούω κάθε μέρα. Εκανα επίσης το βήμα να διαβάσω και κείμενα-παρουσιάσεις του δίσκου στα ίντερνετς. Κάθησα λοιπόν να γράψω κι εγώ τις σημειώσεις μου για το album, κομμάτι-κομμάτι.
Οχι τιποτ’αλλο, αλλά για να μη ξεχάσω.
‘Η να μη τρελαθώ.

Et smelter
Πάλευα να βρω κώδικα που θα απαντά στις προσδοκίες μου, περιγραφή που θα μετέφραζε ό,τι άκουγα σε αναμνήσεις οι οποίες δε θα επέστρεφαν με τη μορφή τύψεων. Δέχθηκα την ακουστική κιθάρα που ανοίγει την πόρτα, καλωσόρισα το παραπονιάρικο riff που στρώθηκε ψόφιο στο κατώφλι μου, μειδίασα με τα τεμπέλικα τύμπανα γιατί θυμήθηκα την εποχή που ο Vicotnik παρίστανε τον drummer κι εγώ τον χούλιγκαν. Βάφτισα Kronet Til Bergtatt το κομμάτι και ήπια μια μπύρα περίπου σε τέσσερις γουλιές.
Tankespinnerens smerte
Πόσες και πόσες φορές δεν μουρμούρησα σχεδόν κλαψουρίζοντας χαμηλόφωνα όσα ο Aldrahn έσκουζε ωρυόμενος στα 90’s albums της μπάντας, επειδή ήμουν σ’ενα λεωφορείο και δεν γινόταν να αφήσω αφιλτράριστο το συναίσθημα που με πλημμύριζε ακούγοντας αυτές τις Κοσμικές Εκρήξεις στο walkman μου; Την ίδια μετατόπιση έκφρασης ζει και ο Vicotnik εδώ με τον τρόπο που τραγουδάει. Δε ξέρω σε τι σοϊ “λεωφορείο” βρίσκεται η ζωή του αυτή τη στιγμή, ή αν η ψυχική ανάσα του δεν είναι “αρκετή” για να σκούξει. Σε εκτελεστικό επίπεδο όμως, φαίνεται να ζει όσα ζουσα εγώ στο λεωφορείο. Επίσης, εχει καταλάβει πως η προτροπή για οπαδικές χορωδίες στα liveshows θα φέρει ευφορία σ’αυτές τις τελετές συνάντησης. Κι έτσι, περα από γλυκιά κλάψα, κερνά και οργάνωση κερκίδας.
Interstellar Nexus
Δυι-τρεις φορές ανα δεκαετία, ο εκάστοτε μπασίστας που δουλεύει με το Vicotnik αποφασίζει, λες και τον τσιμπάει αλογόμυγα, να αρπάξει τον προβολέα και να τον στρέψει κατι μοίρες παραπάνω προς το όργανό του. Και όλες αυτές τις φορές ο Vicotnik θα πάει και θα στρέψει ολοκληρωτικά τον προβολέα στον μπασίστα! Και δικαίως!
Lars Emil Måløy κύριοι! Σκαλίζω καμαρωτά το όνομά του δίπλα σ’αυτά των Fenriƶ και Skoll και πίνω τη δεύτερη μπύρα σε περίπου τρεις γουλιές αυτή τη φορά: σχεδόν όλες στο τέλος του κομματιού, οπου κάποιος που δεν είναι ο Boge πάει να κάνει τον Boge. Βάζω τα γέλια. Όχι επειδή είναι αστείο το σημείο, αλλά μάλλον επειδή δε σηκώνω το ποτό.
‘Η επειδή θυμάμαι τον μοναδικό δίσκο των Aphrodisiac.
It Does Not Follow
Αρχίζει κλείνοντας μου το μάτι παίζοντας μια μεσήλικη (δηλαδή με κοιλιά/παιδιά/απόγνωση) εκδοχή του “ινδικού” riff απ’το “Shiva Interfere”. Εκείνο που μικρός βάφτιζα Ravi Shankar παιγμένος απ’τους Flotsam and Jetsam. Αυτό που τώρα δείχνει να’ναι ενα σοβαροφανές νεύμα (θαρρείς υποχρεωτικής) ευγνωμοσύνης στον David Bowie. Πρίν νιώσω ακόμη πιο σκατόγερος, έρχεται το σιδηροδρομικό, Vicotnikίσιο riff το οποίο πολλάκις προπαγάνδισα σαν Ουαχαμπίτης ημίτρελλος στο παρελθόν.
Βουρκώνω. Το riff συνεχίζει, κορυφώνεται, δε φέρνει ηδονή αλλά, ελλείψει ευστοχότερης περιγραφής, δικαίωση. Η διαδικασία της ακρόασης φέρει περισσότερο σε αποσπασματική θέαση οικογενειακών βιντεοκασετών, με άτακτη χρονολογική σειρά.
Voyager
Διάλλειμα. Hatlevik έχουμε; Όχι. Δεν πειράζει. Έχουμε ένα κομμάτι που διχοτομεί την ακρόαση με στύλ. Δεν δίνει τίποτα, περαν απο την υποσυνείδητη πληροφορία πως καπου-καπου ειναι καλό να ΣΚΑΣ, να ενδοσκοπείς και ενδεχομένως να ακούς εκείνο το δίσκο που είχε κανει ο Christophe Terrataz ως Ozymandias σε συνεργασία με Mark Ellis των Elijah’s Mantle να απαγγέλει Shelley, Wordsworth, Keats κ.α. (“The Soul of Romnanticism” στη De Nova Da Capo 1999- να’στε καλά δε κανει τίποτα)
Halow
Εδώ δε συμβαίνει κάτι. Το κομμάτι φαίνεται σα να ζητά απλά την κατανόηση μας. Η μπάντα αυτο-αγκαλιάζεται με αστρικά πλήκτρα και μπάσο. Υμνικά φωνητικά που ο κόσμος θα μπορεί άνετα να σιγοτραγουδά μεθυσμένος ώστε να αυτο-παρηγορηθεί στην επερχόμενη συναυλία τους αν ο ήχος και η απόδοση της μπάντας είναι στα ίδια θλιβερά επίπεδα όπως εκείνο το τραγικό βράδυ του 2015 στην Αθήνα.
Det Τomme kalde Μørke
Θρίαμβος! Το υδρόμελο των Μπερσέρκρ, μια ευεργετική δηλητηρίαση, μια αντεπίθεση της Ευφορικής Υστερίας της εποχής που είσαι 22 και τα ξέρεις όλα/επιζείς με μια lacta κι ένα ποτήρι γάλα (για δυο βδομάδες) ενάντια στα συντρίμμια της παρούσας (σου/μου/μας/των) κατάστασης. Ένα “Sonar Bliss” που μας μουτζώνει από το λυσεργικό παρελθόν ώστε να οδηγηθούμε πάλι σε μια ,μελωδική μεν, πικρή δε, κατηφόρα και να φτάσουμε στον συγκινησιακό γκρεμό του
Abyss Perihelion Transit
Τσάι ψιλοκυβίνης. Ένα απόγευμα του ’97 ειχα λαγοκοιμηθεί σε καναπέ φίλου ακούγοντας τον πέμπτο δίσκο των TiamaT.
Στο όνειρο που είδα, το “Half Visible Presence” τελικά ηχογραφήθηκε και η παρέα μου ήταν οι μόνοι άνθρωποι που θα έπαιρναν την κασέτα. Στον ύπνο μου, εκείνο το απόγευμα, ενδέχεται να’χα ακούσει αυτό το κομμάτι.
Requiem Aeternum
Όλα συνδέονται. Τίποτα δεν ειναι τόσο περίεργο. H γενιά μου έμαθε τους Devil Doll από τον mailorder κατάλογο της Misanthropy. Είναι πολύ φυσιολογικό να ακούω μια άσκηση ύφους πάνω στην παρακαταθήκη του Mr. Doctor απο blackmetal ήρωες. Συμβαίνει απ’τα 90’s αυτό το πράγμα.
————–
To artwork της εικόνας, δεν είναι το επίσημο του δίσκου.
You must be logged in to post a comment.