Το δεκάϊντσο EP “Dominion” (1996) ήταν κάπως ξεκούδουνο για όσα ως τότε ξέραμε για τους τεχνικούς, σκοτεινόηχους και χαρισματικά “εξωσχολικούς” ως προς την death metal πραγματικότητα Ethereal απο τη Σαλαμίνα. Με τον τρόπο του όμως, ήταν ακριβώς όσο sui generis ήταν και οι Ethereal σα συγκρότημα/προσωπικότητες. Ισόποσα μοιρασμένο σε δυο παθιασμένες εκταφές CelticFrostικού Μέταλ του Θανάτου, δυο ambient ιντερλούδια και στη μέση (ή στις άκρες, αν προτιμάτε) ενας σόλο “Individual” Ζαούτσος να συμπεριφέρεται ως Ζαούτσος στον διαθέσιμο εξοπλισμό του.
(παράνομο bootleg εξώφυλλο κασέτας, χρυσομαυρες Σακούρες και Γουϊτκιν)
Η μόνη πρέπουσα συμπεριφορά μας απέναντι στο EP, αν θέλουμε κι εμείς να λεγόμαστε sui generis aακροατές, θα ήταν να το ακούμε και στις 33 και στις 45 στροφές. Στην κασέτα που παραθέτουμε, λείπουν τα ambient ιντερλούδια. Υπάρχει όμως το ζουμί. Το οποίο, όπως σχεδόν πάντα, βρίσκεται στην πλευρά με την ηχογράφηση στις “λάθος” στροφές (33). Και βεβαίως, ενα εξώφυλλο για τη δική σας κασέτα, αν μπείτε στον κόπο…
Dødheimsgard “Black Medium Current” (Peacaville) Από τότε που σταμάτησα να είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ τι γίνεται, κοιμάμαι. Δε ξέρω τί γίνεται. Βγήκε νέος δίσκος Dødheimsgard και κουνήθηκα. Τ’ακούω κάθε μέρα. Εκανα επίσης το βήμα να διαβάσω και κείμενα-παρουσιάσεις του δίσκου στα ίντερνετς. Κάθησα λοιπόν να γράψω κι εγώ τις σημειώσεις μου για το album, κομμάτι-κομμάτι. Οχι τιποτ’αλλο, αλλά για να μη ξεχάσω. ‘Η να μη τρελαθώ.
Et smelter Πάλευα να βρω κώδικα που θα απαντά στις προσδοκίες μου, περιγραφή που θα μετέφραζε ό,τι άκουγα σε αναμνήσεις οι οποίες δε θα επέστρεφαν με τη μορφή τύψεων. Δέχθηκα την ακουστική κιθάρα που ανοίγει την πόρτα, καλωσόρισα το παραπονιάρικο riff που στρώθηκε ψόφιο στο κατώφλι μου, μειδίασα με τα τεμπέλικα τύμπανα γιατί θυμήθηκα την εποχή που ο Vicotnik παρίστανε τον drummer κι εγώ τον χούλιγκαν. Βάφτισα Kronet Til Bergtatt το κομμάτι και ήπια μια μπύρα περίπου σε τέσσερις γουλιές. Tankespinnerens smerte Πόσες και πόσες φορές δεν μουρμούρησα σχεδόν κλαψουρίζοντας χαμηλόφωνα όσα ο Aldrahn έσκουζε ωρυόμενος στα 90’s albums της μπάντας, επειδή ήμουν σ’ενα λεωφορείο και δεν γινόταν να αφήσω αφιλτράριστο το συναίσθημα που με πλημμύριζε ακούγοντας αυτές τις Κοσμικές Εκρήξεις στο walkman μου; Την ίδια μετατόπιση έκφρασης ζει και ο Vicotnik εδώ με τον τρόπο που τραγουδάει. Δε ξέρω σε τι σοϊ “λεωφορείο” βρίσκεται η ζωή του αυτή τη στιγμή, ή αν η ψυχική ανάσα του δεν είναι “αρκετή” για να σκούξει. Σε εκτελεστικό επίπεδο όμως, φαίνεται να ζει όσα ζουσα εγώ στο λεωφορείο. Επίσης, εχει καταλάβει πως η προτροπή για οπαδικές χορωδίες στα liveshows θα φέρει ευφορία σ’αυτές τις τελετές συνάντησης. Κι έτσι, περα από γλυκιά κλάψα, κερνά και οργάνωση κερκίδας. Interstellar Nexus Δυι-τρεις φορές ανα δεκαετία, ο εκάστοτε μπασίστας που δουλεύει με το Vicotnik αποφασίζει, λες και τον τσιμπάει αλογόμυγα, να αρπάξει τον προβολέα και να τον στρέψει κατι μοίρες παραπάνω προς το όργανό του. Και όλες αυτές τις φορές ο Vicotnik θα πάει και θα στρέψει ολοκληρωτικά τον προβολέα στον μπασίστα! Και δικαίως! Lars Emil Måløy κύριοι! Σκαλίζω καμαρωτά το όνομά του δίπλα σ’αυτά των Fenriƶ και Skoll και πίνω τη δεύτερη μπύρα σε περίπου τρεις γουλιές αυτή τη φορά: σχεδόν όλες στο τέλος του κομματιού, οπου κάποιος που δεν είναι ο Boge πάει να κάνει τον Boge. Βάζω τα γέλια. Όχι επειδή είναι αστείο το σημείο, αλλά μάλλον επειδή δε σηκώνω το ποτό. ‘Η επειδή θυμάμαι τον μοναδικό δίσκο των Aphrodisiac. It Does Not Follow Αρχίζει κλείνοντας μου το μάτι παίζοντας μια μεσήλικη (δηλαδή με κοιλιά/παιδιά/απόγνωση) εκδοχή του “ινδικού” riff απ’το “Shiva Interfere”. Εκείνο που μικρός βάφτιζα Ravi Shankar παιγμένος απ’τους Flotsam and Jetsam. Αυτό που τώρα δείχνει να’ναι ενα σοβαροφανές νεύμα (θαρρείς υποχρεωτικής) ευγνωμοσύνης στον David Bowie. Πρίν νιώσω ακόμη πιο σκατόγερος, έρχεται το σιδηροδρομικό, Vicotnikίσιο riff το οποίο πολλάκις προπαγάνδισα σαν Ουαχαμπίτης ημίτρελλος στο παρελθόν. Βουρκώνω. Το riff συνεχίζει, κορυφώνεται, δε φέρνει ηδονή αλλά, ελλείψει ευστοχότερης περιγραφής, δικαίωση. Η διαδικασία της ακρόασης φέρει περισσότερο σε αποσπασματική θέαση οικογενειακών βιντεοκασετών, με άτακτη χρονολογική σειρά. Voyager Διάλλειμα. Hatlevik έχουμε; Όχι. Δεν πειράζει. Έχουμε ένα κομμάτι που διχοτομεί την ακρόαση με στύλ. Δεν δίνει τίποτα, περαν απο την υποσυνείδητη πληροφορία πως καπου-καπου ειναι καλό να ΣΚΑΣ, να ενδοσκοπείς και ενδεχομένως να ακούς εκείνο το δίσκο που είχε κανει ο Christophe Terrataz ως Ozymandias σε συνεργασία με Mark Ellis των Elijah’s Mantle να απαγγέλει Shelley, Wordsworth, Keats κ.α. (“The Soul of Romnanticism” στη De Nova Da Capo 1999- να’στε καλά δε κανει τίποτα) Halow Εδώ δε συμβαίνει κάτι. Το κομμάτι φαίνεται σα να ζητά απλά την κατανόηση μας. Η μπάντα αυτο-αγκαλιάζεται με αστρικά πλήκτρα και μπάσο. Υμνικά φωνητικά που ο κόσμος θα μπορεί άνετα να σιγοτραγουδά μεθυσμένος ώστε να αυτο-παρηγορηθεί στην επερχόμενη συναυλία τους αν ο ήχος και η απόδοση της μπάντας είναι στα ίδια θλιβερά επίπεδα όπως εκείνο το τραγικό βράδυ του 2015 στην Αθήνα. Det Τomme kalde Μørke Θρίαμβος! Το υδρόμελο των Μπερσέρκρ, μια ευεργετική δηλητηρίαση, μια αντεπίθεση της Ευφορικής Υστερίας της εποχής που είσαι 22 και τα ξέρεις όλα/επιζείς με μια lacta κι ένα ποτήρι γάλα (για δυο βδομάδες) ενάντια στα συντρίμμια της παρούσας (σου/μου/μας/των) κατάστασης. Ένα “Sonar Bliss” που μας μουτζώνει από το λυσεργικό παρελθόν ώστε να οδηγηθούμε πάλι σε μια ,μελωδική μεν, πικρή δε, κατηφόρα και να φτάσουμε στον συγκινησιακό γκρεμό του Abyss Perihelion Transit Τσάι ψιλοκυβίνης. Ένα απόγευμα του ’97 ειχα λαγοκοιμηθεί σε καναπέ φίλου ακούγοντας τον πέμπτο δίσκο των TiamaT. Στο όνειρο που είδα, το “Half Visible Presence” τελικά ηχογραφήθηκε και η παρέα μου ήταν οι μόνοι άνθρωποι που θα έπαιρναν την κασέτα. Στον ύπνο μου, εκείνο το απόγευμα, ενδέχεται να’χα ακούσει αυτό το κομμάτι. Requiem Aeternum Όλα συνδέονται. Τίποτα δεν ειναι τόσο περίεργο. H γενιά μου έμαθε τους Devil Doll από τον mailorder κατάλογο της Misanthropy. Είναι πολύ φυσιολογικό να ακούω μια άσκηση ύφους πάνω στην παρακαταθήκη του Mr. Doctor απο blackmetal ήρωες. Συμβαίνει απ’τα 90’s αυτό το πράγμα. ————–
To artwork της εικόνας, δεν είναι το επίσημο του δίσκου.
Το σκηνικό το ξέρετε: Επτάιντσα, δωδεκάιντσα εμπλουτισμένα σινγκλάκια, maxi EPs ή όπως αλλιώς θέλετε, παιγμένα στις λάθος στροφές. 45άρια στις 33. 33άρια στις ΑντίοΥπαρξη στροφές. Για την παρούσα ανάρτηση, διαλέξαμε το δωδεκάρι “Ancient Wrath” των Necromancy από Ηλιούπολη (ηχογράφηση 1991/κυκλοφορία 2015), το εφτάρι “Requiem for Fools” των Sigh απo Τοσίμα (ηχογράφηση/κυκλοφορία 1992) και το εφτάρι των Ƶemial από Πετρούπολη (ηχογράφηση/κυκλοφορία 1992).
Χαμηλωμένες ταχύτητες που ανοίγουν Πύλες Διάβασης σε Κόσμους πέρα από εδώ. Σε συνδυασμό με την αφύσικη ζέστη, μπορούν να αποτελέσουν και οδηγό.
Η αφορμή δόθηκε με την ακρόασή της φετινής Τελετής Εξόδου των Necromantia. Συγκίνηση, ενίοτε προβληματισμός αλλά κυρίως, νοσταλγία.
Πολύ σύντομα, βρέθηκα να σκαλίζω κειμήλια από την εποχή του Μεγάλου Ελληνικού Μετασχηματισμού (1989-1993) Τον καιρό που το Απόκοσμο επετεύχθη με τα φτωχότερα των μέσων.
Το σκεπτικό ακρόασης, ίδιο με τις δυο κασέτες που είχαμε αρχικάανεβάσει από αυτό το blog: • Εφτάρια των 45 στροφών παιγμένα στις 33. “Αποκαθήλωcις”, split με MonvmentvM, “From the Past we Summon Thee” • Δωδεκάρια και βινυλιοποιημένες κασέτες στην “καλίμπρα” του χαλαρωμένου ιμάντα. “Passage to Arctvro”, “Black Arts/Everlasting Sins”, Promo MCMXC.
To αποτέλεσμα; Καμια δεκαριά ημιτόνια πιοΑβυσσαίο.
Πριν βουτήξετε, πάρτε μαζί και το εξωφυλλάκι, αλλά και το εσωτερικό tracklist (κρυπτικά αλλαγμένο) για τη δική σας κασέτα.
Τον καιρό που η Moonfog Records έμοιαζε σα να’χε φάει όλο το speed του κόσμου, το διπλό μου κασετόφωνο (PHILIPS FC630) έπαθε ίσως την πιο “ταιριαστή” με την εποχή… βλάβη. Δε ξέρω αν ήταν θέμα ιμάντα, γραναζιού ή οτιδήποτε άλλο.
Τι συνέβη; Όταν έγραφα κασέτες σε αυτό (είτε από δίσκο είτε απο CD), “σήκωνε” μόνο του λιγάκι την ταχύτητα. Σα να μην έφτανε αυτό, το σήμα του ήχου με κάποιο ανεξήγητο σε εμένα τρόπο, έμοιαζε να έχει ανεβασμένο gain και γενικότερα αν ενας δίσκος ακούγονταν τεταμένος από μόνος του, τα δικά μου tape dubs τον έκαναν να ακούγεται… λύσσα. Κι όλα αυτά χωρίς να έχουμε αποτέλεσμα Alvin and the Chipmunks.
Το τυχερό εργαλείο
Ποιό το όφελος; Το κασετόφωνο δε το πήγα ποτέ στο μάστορα.
Σίγουρα, κάποια albums ακούγονταν περίεργα, κάποια albums ίσως και αστεία. Αλλά μερικά albums, με αυτή τη λάθος ταχύτητα, αυτό τον λάθος ήχο, ακούγονταν ΕΞΩΓΗΪΝΑ.
Το “Rebel Extravaganza” των Satyricon (Φθινόπωρο 1999) και το ντεμπούτο των (νεων) Thorns (Χειμώνας 2001) ήταν απο τους δίσκους που, μέσα απο το πρίσμα της βλάβης του Philips κασετοφώνου λάτρεψα να ακούω στην λάθος μορφή τους. Και τα δύο είναι διαμάντια. Και βεβαίως η σωστή τους έκδοση στη “σωστή” ταχύτητα είναι ο “σωστός” τρόπος να τα ακούσει κανείς. Αλλά όχι ο δικός μου τρόπος.
Ξέρω ,ξέρω. Ζούμε στην εποχή των σούπερ-ντουπερ-σπέσιαλ εντίσιονς βυνιλίου 180γραμμαρίων, πολύχρωμων με επίστρωση χλέπας, “αναλογικό ριμάστερ σαρανταδώδεκα καναλιών” (έτοιμων-για-να-κολακέψουν-το-ρημαδοσύστημα-ήχου-των-περισσότερων απο εμάς-λες και θα καταλάβουμε πολλά), τριπλής έκδοσης με δώρο-κουδουνίστρα-το-λογότυπο-της μπάντας και τέτοια φαιδρά…
Στους παρακάτω συνδέσμους θα βρείτε μια “ντάϊ-χαρντ” έκδοση των δίσκων που μέχρι σήμερα μόνο εγώ και ο στενός μου κύκλος είχαμε.
Μαζί με αυτό, παρτε και δυο custom εξωφυλλακια για τις δικές σας κασέτες.
NDRGRND KMMNDZ 
You must be logged in to post a comment.