Η αφορμή δόθηκε με την ακρόασή της φετινής Τελετής Εξόδου των Necromantia.
Συγκίνηση, ενίοτε προβληματισμός αλλά κυρίως, νοσταλγία.

Πολύ σύντομα, βρέθηκα να σκαλίζω κειμήλια από την εποχή του Μεγάλου Ελληνικού Μετασχηματισμού (1989-1993)
Τον καιρό που το Απόκοσμο επετεύχθη με τα φτωχότερα των μέσων.

Το σκεπτικό ακρόασης, ίδιο με τις δυο κασέτες που είχαμε αρχικά ανεβάσει από αυτό το blog:
• Εφτάρια των 45 στροφών παιγμένα στις 33.
“Αποκαθήλωcις”, split με MonvmentvM, “From the Past we Summon Thee”
• Δωδεκάρια και βινυλιοποιημένες κασέτες στην “καλίμπρα” του χαλαρωμένου ιμάντα.
“Passage to Arctvro”, “Black Arts/Everlasting Sins”, Promo MCMXC.

To αποτέλεσμα;
Καμια δεκαριά ημιτόνια πιο Αβυσσαίο.

Πριν βουτήξετε, πάρτε μαζί και το εξωφυλλάκι, αλλά και το εσωτερικό tracklist (κρυπτικά αλλαγμένο) για τη δική σας κασέτα.

Vicious Joy and Dark Delight

Τέλη 1998/ Αρχές 1999.

Τον καιρό που η Moonfog Records έμοιαζε σα να’χε φάει όλο το speed του κόσμου, το διπλό μου κασετόφωνο (PHILIPS FC630) έπαθε ίσως την πιο “ταιριαστή” με την εποχή… βλάβη.
Δε ξέρω αν ήταν θέμα ιμάντα, γραναζιού ή οτιδήποτε άλλο.

Τι συνέβη;
Όταν έγραφα κασέτες σε αυτό (είτε από δίσκο είτε απο CD), “σήκωνε” μόνο του λιγάκι την ταχύτητα.
Σα να μην έφτανε αυτό, το σήμα του ήχου με κάποιο ανεξήγητο σε εμένα τρόπο, έμοιαζε να έχει ανεβασμένο gain και γενικότερα αν ενας δίσκος ακούγονταν τεταμένος από μόνος του, τα δικά μου tape dubs τον έκαναν να ακούγεται… λύσσα.
Κι όλα αυτά χωρίς να έχουμε αποτέλεσμα Alvin and the Chipmunks.

Ποιό το όφελος;
Το κασετόφωνο δε το πήγα ποτέ στο μάστορα.

Σίγουρα, κάποια albums ακούγονταν περίεργα, κάποια albums ίσως και αστεία.
Αλλά μερικά albums, με αυτή τη λάθος ταχύτητα, αυτό τον λάθος ήχο, ακούγονταν ΕΞΩΓΗΪΝΑ.

Το “Rebel Extravaganza” των Satyricon (Φθινόπωρο 1999) και το ντεμπούτο των (νεων) Thorns (Χειμώνας 2001) ήταν απο τους δίσκους που, μέσα απο το πρίσμα της βλάβης του Philips κασετοφώνου λάτρεψα να ακούω στην λάθος μορφή τους.
Και τα δύο είναι διαμάντια.
Και βεβαίως η σωστή τους έκδοση στη “σωστή” ταχύτητα είναι ο “σωστός” τρόπος να τα ακούσει κανείς.
Αλλά όχι ο δικός μου τρόπος.

Ξέρω ,ξέρω.
Ζούμε στην εποχή των σούπερ-ντουπερ-σπέσιαλ εντίσιονς βυνιλίου 180γραμμαρίων, πολύχρωμων με επίστρωση χλέπας, “αναλογικό ριμάστερ σαρανταδώδεκα καναλιών” (έτοιμων-για-να-κολακέψουν-το-ρημαδοσύστημα-ήχου-των-περισσότερων απο εμάς-λες και θα καταλάβουμε πολλά), τριπλής έκδοσης με δώρο-κουδουνίστρα-το-λογότυπο-της μπάντας και τέτοια φαιδρά…

Στους παρακάτω συνδέσμους θα βρείτε μια “ντάϊ-χαρντ” έκδοση των δίσκων που μέχρι σήμερα μόνο εγώ και ο στενός μου κύκλος είχαμε.

Μαζί με αυτό, παρτε και δυο custom εξωφυλλακια για τις δικές σας κασέτες.

Πατα εδώ να κατέβει

Πάτα εδώ να κατέβει

LOU OTTENS 1926-2021

Φήμες και συνομοσιολογία υπήρξαν οι καλύτερες φιλενάδες του blackmetal στα 90’s.

Ακούστηκαν φήμες για στουντιακή επεξεργασία ηχογραφήσεων.
Φήμες που αφορούσαν τη φυσική ταχύτητα των albums.
Ακούστηκε πως το τρίτο full length των Immortal έλαβε μια εκ των υστέρων …επιτάχυνση.

Αλλα η πιο αλλόκοτη φήμη που είχε ακουστεί, ήταν πως το “De Mysteriis Dom Sathanas των MayheM έλαβε μια εκ των υστέρων, πολύυυ ελαφριά επιβράδυνση ώστε να ακούγεται (ακόμα) πιο σκοτεινό.

Ακούγοντας προσεκτικά το πόσο αφύσικα ακούγεται η φράση “Myyy naaaame…” στο “Cursed in Eternity”, τις κασέτες των Tormentor ή όσα έκανε το ’91-’93 ο Attila στις live ηχογραφήσεις των Plasma Pool, η σκέψη μου άρχισε να καλπάζει και να φαντάζεται αυτή την άλλη μορφή εν λόγω Έπους.

Ίσως η φήμη να είχε κάποια βάση.

Έκανα το τεστ, σφίγγοντας ελαφρά τον ιμάντα του τότε πικάπ μου (ένα αξιοπρεπές Philips) ώστε να ακούγεται λίιιιιγο πιο γρήγορο και έγραψα το αποτέλεσμα σε κασέτα.

Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε να ακούσετε πως ίσως να ηχογραφήθηκε αρχικά, σας το παραθέτω.

Μαζί με εξωφυλλάκι για τη δική σας κασέτα.

Remember it, as from a Dream…

To συνοδευτικό σκίτσο, απεικονίζει καθιστό Αυτό που ο Slow Death κάποτε απεικόνισε όρθιο.

Το κουβεντιάζω τόσο συχνά με φίλους που κινδυνεύω να γίνω κουραστικός (γραφικός, είμαι ήδη).
Αν ακούσεις στις 33 στροφές τα 45ρια των My Dying Bride (“God is Alone”, “Symphonaire”, “The Thrash of Naked Limbs”, το flexi 7″ του ’93 και το “I Am the Bloody Earth”), βιώνεις Άλλους Κόσμους.

Με φόρα απ’την προηγούμενη κασέτα μας λοιπόν, μάζεψα όσα κομμάτια είχα λατρέψει από τα 45ρια τους, παιγμένα στις 33 στροφές.
Σε αυτά, πρόσθεσα μερικά από τα 33ρια που πιστεύω πως ξεχειλώνουν Πραγματικότητες αν ακουστούν ακκκόμμμη πππιο αρργγάααα.
Σας τα παραδίδω λοιπόν, σ’ενα φάκελο του οποίου η διάρκεια χωρά μάλλον μόνο στην elusive 120άρα κασέτα.

Μη γελάτε, κάποτε υπήρξαν και 120ρες κασέτες.

Θα παρατηρήσετε πως λείπουν κομμάτια από το “God is Alone” και το flexi του ’93.

Δε συνέβη επειδή δε τα λατρεύω.
Σας τα φυλάω για την επόμενη κασέτα.

Bare your breasts to (very) slow kisses…