Ενώ τα σώματα και τα πνεύματα φθείρονται, αναζητούμε ψήγματα των παλιών εαυτών μας.
Σκαλίζουμε με αγωνία μέσα μας για την ενέργεια και την αφέλεια της ριψοκίνδυνης νιότης, έτσι ώστε να νικήσουμε την βαρύτητα και να τεθεί ξανά σε λειτουργία ο μηχανισμός της λύτρωσης, να μπει ξανά σε τροχιά ο δημιουργικός εαυτός.
Που είναι οι παλιοί σύντροφοι και τι κάνουν;
Μερικές φορές φοβούμαστε ακόμα και να ρωτήσουμε αν είναι ζωντανοί.
Τι νόημα είχαν οι ώρες που περάσαμε μαζί, τα κοινά μας έργα;
Παραμόρφωση, ουρλιαχτά και blastbeats στα ιδρωμένα σανίδια καπνισμένων, κλειστοφοβικών χώρων.
Αποπνικτικά καλοκαίρια, φυλακισμένοι στο τσιμέντο κάτω από έναν νοσηρό ήλιο.
Αιώνιες βραδιές υπνωτισμένοι από την θάλασσα να κοιτάμε την Σελήνη ή τον Γαλαξία, ψάχνοντας για νόημα.
Όσο μεγαλώνουμε, οι λαβύρινθοι μέσα μας γιγαντώνονται.
Κάπου μέσα θαμμένη βρίσκεται η ουσία του είναι, ο αυθεντικός εαυτός – που ίσως να μην βρούμε ποτέ.
Χωρίς άλλη επιλογή, με νέους συνοδοιπόρους και παλιούς συντρόφους, ο αγώνας συνεχίζεται.
֍֎֎
Εσωστρεφείς συνειρμοί μία βραδιά του Φλεβάρη στα Βριλήσσια…
Με τον Ηλία να ουρλιάζει όπως παλιά.
Μελετώντας σε μεγέθυνση τον πίνακα που ζωγράφισε για το εξώφυλλο του Maze.
Με τις όμορφες κιθάρες του Γιάννη, ζεστές ή ψυχρές, σε μορφή riffs ή ηχοτοπίων.
Με τον Ανδρέα και Δημήτρη (πρώην End) να λαξεύουν γρανίτη στο πάντα συμπαγές rhythm section.
Με τον Μάνθο(Νυν/πρώην Calyces, Lunatic Medlar, Tardive Dyskinesia, Konkave) και τον Γιώργο (Ignite Studio) να έχουν πάρει την σκυτάλη πλέον αντίστοιχα στο μπάσο και στα τύμπανα, δίνοντας μία νέα πνοή στον Ήλιο Του Τίποτα.
Η βασική μορφή του κάτωθι άρθρου γράφτηκε πριν το curfew. Ακόμα κι έτσι είχε ήδη καθυστερήσει αφού ήθελα να το δημοσιεύσω όσο το δυνατόν πιο κοντά στην κυκλοφορία του βινυλίου, στα μέσα Οκτωβρίου 2019 – πόσο μάλλον την στιγμή που η Coherent States ήταν αρκετά γενναιόδωρη ώστε να μας προμηθεύσει μία promo κόπια.
Στο μεταίχμιο της μνημειώδους συναυλίας των Ved Buens Ende (που απολαύσαμε όλοι οι KMMNDZ), υποσχόμουν ήδη ότι το post ήταν προ των πυλών…
Και όμως, ενώ γενικά εκτίμησα την συλλεκτική περίοδο της απαγόρευσης κυκλοφορίας η οποία πάτησε φρένο στους εξουθενωτικούς blast beat ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, για κάποιο λόγο αυτό δεν ωφέλησε τα σχέδια γραψίματος μου (ούτε για τους Κομάντοζ, ούτε για το Legacy Future).
Παρ’ όλα αυτά και ρισκάροντας να ακουστούν προφάσεις εν αμαρτίαις, θεωρώ ότι αυτά που μεσολάβησαν κάνουν τον δίσκο και την παρούσα παρουσίαση ακόμα πιο επίκαιρα.
Όντως, ένα από τα θετικά της παραμονής στο σπίτι που προσωπικά απόλαυσα ήταν η δραματική μείωση του θορύβου στην πόλη. Έτσι μπορέσαμε πραγματικά να την αφουγκραστούμε, ειδικά τη νύχτα, ανακαλύπτοντας ακυκλοφόρητα αστικά soundscapes. Αυτό κόλλησε τέλεια με την field recordings διάσταση του “Sofia Says” στην οποία αναφέρομαι δεόντως.
To πνεύμα μου αλήτεψε
Θεωρώ ότι μία βασική κινητήρια δύναμη πίσω από την ενασχόληση με τη μουσική, είναι η επιθυμία να μοιραστείς.
Μεταξύ συντρόφων συλλεκτών/φετιχιστών αυτό περιλαμβάνει την επίδειξη των physical formats, την ανταλλαγή, αγοραπωλησία και ενίοτε δωρεά.
Μία πιο σπάνια περίπτωση κι εξόχως συλλεκτική στιγμή, είναι όταν έχοντας περάσει στην αντίπερα όχθη, ένας συλλέκτης προσφέρει την κυκλοφορία που έχει επιμεληθεί σε έναν άλλο.
Σε μία περίοδο που τα αναλογικά formats (βινύλιο, κασέτα) έχουν επανέρθει στη μόδα και η δισκογραφία γίνεται συχνά γραμμή παραγωγής σκοτώνοντας τον έρωτα (βλέπε δισκογραφικές που δε μπαίνουν καν στη διαδικασία να ακούσουν τα test pressings των επερχόμενων κυκλοφοριών τους και αφήνουν να κοπούν ελαττωματικά βινύλια), το ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι προσέχουν την παραμικρή λεπτομέρεια έτσι ώστε να κυκλοφορήσουν ότι καλύτερο μπορούν δεδομένων του budget και των συνθηκών, είναι κάτι το ανεκτίμητο κι ένα από τα σπάνια πράγματα που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι όλα θα πάνε καλά.
Το “SofiaSays” LP της GaëlSegalen είναι το μέχρι τώρα αποκορύφωμα της πορείας τους. Κυκλοφόρησε αρχικά σε κασέτα στις αρχές του 2019 και πέρυσι το φθινόπωρo κόπηκε σε βινύλιο σε συνεργασία με την καλλιτέχνιδα.
Μην έχοντας ακούσει/δει την κασέτα, το εξώφυλλο με κέρδισε αμέσως. Το κόκκινο χρώμα υποδηλώνοντας αυτοπεποίθηση όταν φοριέται από ανθρώπους αλλά και από βινύλια, ανακάλυψα με ένα επιφώνημα ευχαρίστησης ότι επεκτεινόταν μέσα στη συσκευασία με το κόκκινο βαρύ LP στα 180g, το οποίο ντύνεται από ένα από τα ελάχιστα κόκκινα innersleeves που έχουν πέσει στα χέρια μου. Πρόκειται ουσιαστικά για μία λεπτομέρεια με την οποία ένας συλλέκτης κλείνει το μάτι σε έναν άλλο…
Red inner sleeves FTW!
Με αυτή την αίσθηση πληρότητας από την minimal αλλά ταυτόχρονα πληθωρική συσκευασία – σημειώστε ότι από την promo κόπια μας έλειπε η καρτ ποστάλ η οποία συνοδεύει τα 50 πρώτα αντίτυπα τα οποία διατίθενται κατ’ ευθείαν από την Coherent States, η ακρόαση μπόρεσε να ξεκινήσει κάτω από βέλτιστες συνθήκες.
Το ότι στο χαρτί πρόκειται για αφηρημένη, ambient, πειραματική μουσική βασισμένη σε field recordings, αποτελεί μία περιγραφή η οποία μπορεί να σημαίνει τα πάντα και τίποτα.
Παρ’ όλα αυτά σε προσωπικό επίπεδο ήμουν θετικά προδιατεθειμένος, αφού:
α) τα field recordings είναι από τις αγαπημένες μου μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης – πηγαίνοντας πίσω στο “Cairn” τετραπλό CD των Tribes Of Neurotτο οποίο άλλαξε πολλά για μένα και ουσιαστικά με ενέπνευσε να ξεκινήσω τους Kommpound,
β) η Gaël Segalen είναι Γαλλίδα και μάλιστα Παριζιάνα!
Ο συνδυασμός των δύο στο μυαλό μου με τηλεμεταφέρει σε έναν συγκεκριμένο χωροχρόνο, πίσω στις αρχές 90’s σε ένα μέρος που θα εξελισσόταν σε ένα από τα αγαπημένα μου αστικά spots: την Cité des Sciences et de l’Industrie. Όντως, όταν περιπλανιέσαι μέσα στο πάρκο που περιβάλλει τους εκθεσιακούς χώρους και την βιβλιοθήκη πολυμέσων, και μέσα στο οποίο υπάρχει –ανάμεσα στ’άλλα- κι ένα ολόκληρο υποβρύχιο(!), κολλάς όταν διαπιστώνεις ότι σε ανύποπτα σημεία διαχέονται ambient ήχοι…
O Αργοναύτης (S636), το υποβρύχιο που εκτίθεται μέσα στην Cité des Sciences et de l’Industrie
Αυτή η μίξη των ήχων της πραγματικότητας (είτε αυτή είναι η αστική καθημερινότητα, είτε η φύση), με extra –ηλεκτρονικούς ή αναλογικούς- ήχους είναι στην καρδιά αυτού που κάνει η Gaël και άλλοι ομοϊδεάτες καλλιτέχνες.
Το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα αναπόφευκτα οικείο αλλά και αλλόκοτο. Για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του παλιού συντρόφου στα Razor/Hammer Αποστόλη Κουρτογιάννη, φέρνει στο μυαλό απόβαση εξωγήινων…
Εκτός από τον ποιότητα των αυθεντικών field recordings αλλά και του performance, κάτι που κάνει το “Sofia Says” να ξεχωρίζει είναι ότι τα ευκολομνημόνευτα σημεία που μένουν μετά την ακρόαση, επιπλέον από τις αναμενόμενες δονήσεις που αφήνει οποιοδήποτε υλικό είναι περισσότερο βασισμένο σε ηχοτοπία παρά σε διακριτά μουσικά θέματα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το drone riff με το οποίο ξεκινάει το “Like Warehouse”και η πρώτη πλευρά.
Μέσα από την σύνθετη και γενναιόδωρη τέχνη που αναβλύζει εδώ, οι Γαλλόφιλοι θα βρουν την χάρη και την ακρίβεια στην έκφραση που χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη κουλτούρα και την οποία -δυστυχώς ή ευτυχώς- για να εκτιμήσεις πλήρως πρέπει να έχεις βιώσει την γλώσσα, τους ανθρώπους και την χώρα.
Οι υπόλοιποι θα αρκεστούν στην κρυστάλλινη γοητεία του τρόπου με τον οποίο φιλτράρει την πραγματικότητα μία μεγάλη καλλιτέχνιδα. Αυτό είναι ήδη αρκετό.
Πριν τρία χρόνια, την 14η Φεβρουαρίου 201777, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου άλλαξε για πάντα με την κυκλοφορία του “Period Sex before Vomit” των Rita Mosss.
Όχι λόγω του τίτλου.
Όχι λόγω του εξωφύλλου.
Όχι λόγω των 12 νέων συνθέσεων στο ίδιο πειραματικό noise (rock) για το οποίο είναι γνωστοί και μισητοί στους σχετικούς underground κύκλους.
Αλλά λόγω αυτής της διασκευής με την οποία κλείνει ο δίσκος:
Η δική μου προσφορά αγάπης για εσάς λόγω της ημέρας είναι ότι πληκτρολόγησα τους στίχους:
Περνοδιαβαίνοτας μέσα στην καταιγίδα Οδηγούμενος από δαιμόνια Περιπατητής ανάμεσα στον κόσμο θεών και ανθρώπων Χωρίς σκιά, χωρίς φως Βιάζω την ιέρεια σε μια νύχτα παγανιστική
Δοκιμάζω το φιδο-δηλητήριο από τα χείλη της αγαπημένης μου Δώρο, μου φέρνει την μαγεία ΦΟΡΑΩ ΓΑΝΤΑΚΙΑ ΑΠΟ ΓΑΤΑΚΙΑ
Μήλα νεότητας σφυρηλατημένα στην κακία Κρεμασμένα σε ένα δέντρο να σαπίζουν στον ήλιο Αναγεννημένος στη μέση του τελικού οργίου
Αναγεννημένος στη μέση του τελικού οργίου Ένα δώρο δουλείας στον ΤΣΟΟΥΖΕΝ ΟΥΑΝ Αυτοκτονία αυτοκτονία δε μ’αναγνωρίζεις Κάλεσε τον μάστερ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΜΑΣΤΕΡ! ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΜΑΣΤΕΡ! Θα φέρει την ανάσταση μας μέσα στο σκότος Είναι νικητής, είναι νικητής Είναι νικητής, είναι ο ΤΣΟΟΥΖΕΝ ΟΥΑΝ
Χωρίς σκιά, χωρίς φως, βιάζω την ιέρεια σε μία νύχτα παγανιστική. Δοκιμάζω το φιδο-δηλητήριο από τα χείλη της αγαπημένης μου Δώρο, μου φέρνει την μαγεία ΦΟΡΑΩ ΓΑΝΤΑΚΙΑ ΑΠΟ ΓΑΤΑΚΙΑ ΤΣΟΟΥΖΕΝ ΟΥΑΝ
Καπνοί από την θυσία μου Εκδρομή στο νησί του ευλογημένου Η ψυχή μου αφιερωμένη στη δόξα σου Τη νύχτα είμαι καλεσμένος σου, μόνο εγώ ξέρω
Καπνοί από την θυσία μου Εκδρομή στο νησί του ευλογημένου Η ψυχή μου αφιερωμένη στη δόξα σου Μόνο εγώ ξέρω Κάθε αυγή πεθαίνω!
Τα άνωθι απεικονιζόμενα βινύλια είναι τα περιεχόμενα ενός πολυαναμενόμενου/ πολύτιμου/ πολυπαθούς πακέτου. Είχε σταλεί από την Γερμανία προς την ταχυδρομική θυρίδα μου αλλά δεν έφτασε ποτέ, καθώς η συγκεκριμένη υπηρεσία της DHL δεν παραδίδει σε Τ.Θ., μία λεπτομέρεια την οποία το προσωπικό της Coretex Records, του webstore από το οποίο παρήγγειλα, αγνοούσε και συνεπώς δεν είχε αναγράψει το σχετικό ACHTUNG!-ACHTUNG! στην φόρμα παραγγελίας.
Προς τιμήν τους όμως, αναγνώρισαν το λάθος και ξαναέστειλαν το πακέτο με δικά τους έξοδα. Η σωστή εξυπηρέτηση πελατών δεν είναι δυστυχώς αυτονόητη.
Σε αντίστοιχο πρόβλημα παράδοσης την ίδια περίοδο από την επίσης Γερμανική High Roller Records, ο ιδιοκτήτης μου απάντησε με θράσος -άκουσων! άκουσων!-ότι θα έπρεπε να γνώριζα αυτήν την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου τρόπου παράδοσης της DHL Γερμανίας (είναι κάτι σαν ταχυδρομική υπηρεσία που προσφέρει, και όχι η κλασσική παράδοση courrier) την οποία ακόμα και ο ίδιος δεν ήξερε.
Εν τέλει αναγκάστηκε να μου επιστρέψει τα λεφτά της παραγγελίας με μισή καρδιά (αλλιώς θα τον κατουρούσα ωραιότατα στο στόμα με ένα claim για μη-παραδομένα αγαθά) , ευχαριστώντας με ειρωνικά για την απώλεια. Για του λόγου το αληθές, φάτε έναν μαλάκα.
Όχι τίποτα άλλο, εξ’αιτίας του καραγκιόζη δε μπόρεσε να προσγειωθεί ακόμα στο πικάπ μου η δισκάρα των Βlack Viper, την οποία είχα ανακαλύψει χάρη στo Radio Fenriz 45.
JUDICIARY “Surface Noise” LP, περί εγχρώμων βινυλίων
“Somebody was trying to tell me that CDs are better than vinyl because they don’t have any surface noise. I said, ‘Listen, mate, *life* has surface noise.” (John Peel)
Αυτό που δεν είχα γράψει είναι ότι ήταν λίγο οξύμωρο το να έχει surface noise το βινύλιο μίας μπάντας, η οποία έδωσε το όνομα του φαινομένου στον επόμενο δίσκο της!
Ευτυχώς η έκδοση του “Surface Noise” που ήρθε στα χέρια μου, αν και κομμένη κι αυτή σε ανάμεικτο βινύλιο, παίζει μια χαρά και δεν φαίνεται πολύ άσχημη (“τα ανάμεικτα βινύλια είναι σαν χαλασμένες τούρτες”, όπως παρατήρησε κάποτε πολύ σωστά ο σύντροφος Κωνσταντίνος Ψυχάς από την Viral Graphics).
Κι εδώ να ανοίξω μία παρένθεση περί χρωμάτων βινυλίου, αφού ολοένα και περισσότεροι μουσικόφιλοι στρέφονται (ξανά) στο βινύλιο, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας Λεηλατητή.
Η ηχητική ποιότητα του βινυλίου ανά χρώμα: διαφανές** > μαύρο > έγχρωμο > ανάμεικτο > picture
** το αν το μαύρο ή διαφανές βινύλιο έχει τον καλύτερο ήχο είναι μία ατελείωτη συζήτηση για βινυλιοσπασίκλες από την οποία δεν έχω βγάλει άκρη (π.χ. δείτε εδώ κι εδώ). Οι θιασώτες του δεύτερου υποστηρίζουν ότι αυτό ισχύει επειδή διαφανές είναι το original, άρα ανόθευτο χρώμα του βινυλίου, αφού το μαύρο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα προκύπτουν χάρη στην προσθήκη επιπλέον υλικού.
Πίσω στην έκδοση που μας απασχολεί,είναι ομορφότατη και πολύ προσεγμένη, οπότε συγχωρώ στη μπάντα και στην Closed Casket Activities το γεγονός ότι δεν υπάρχει σκέτο μαύρο βινύλιο.
Συνολικά κόπηκε σε τρία χρώματα και στις εξής ποσότητες:
200 – Half White & Half Royal Blue with Red Splatter
300 – Black & Bone Mix (αυτό που έχω)
500 – Metallic Gold in Ultra Clear
Το jacket είναι gatefold και το βινύλιο περικλείεται σε τυπωμένα inner sleeves. Αυτό είναι η δεύτερη ατασθαλεία της έκδοσης, αφού τα τυπωμένα inner sleeves είναι γενικά κακή ιδέα αφού είτε κατά την ταχυδρομική αποστολή είτε κατά την καθημερινή μεταχείριση είναι πού εύκολο να γίνουν τα μικροσκισίματα στα οποία οι βινυλιοσπασίκλες αναφερόμαστε σαν seam splits.
Power Trip: αν όχι εμείς τότε ποιός;
Power Trip live by Steven Ruud
Είναι παράδοξο το ότι ανακάλυψα μία από τις κρίσιμες μπάντες της δεκαετίας στο τέλος της αλλά και σημάδι των καιρών (μείνετε συντονισμένοι για κάποια λόγια από τους Kmmndz σχετικά με τα 10’s)…
Οι Power Trip μας γυρνάνε πίσω στα 80’s όταν το hardcore και thrash συνυπήρχαν φυσικά στο ίδιο οικοσύστημα και ήταν συγκοινωνούντα δοχεία. Παρ’όλα αυτά δεν πρόκειται για αυστηρά retro κατάσταση.
Από τη μία το πάθος τους είναι πολύ κοντά στο feeling των μυθικών εποχών όταν μεγαθήρια σας τους Cro-Mags, Exodus και Nuclear Assault μεσουρανούσαν και η συνθετική ιδιοφυϊα τους κάνει κομμάτια σαν το “Suffer No Fool” να στέκονται ισότιμα πλάι στους ύμνους της περίοδου (το συγκεκριμένο και λόγω του τίτλου, εξ’αρχής συνδυάστηκε στο μυαλό μου με το “Fools Die” των Killing Time).
Από την άλλη, ο υπερ-αποτελεσματικός μοντέρνος ήχος, η ένταση της μουσικής (τόσο live όσο και σε δίσκο) και των στίχων τους εγγράφουν στο πνεύμα της εποχής και στην αιχμή του σύγχρονου μουσικού underground.
Get up,
Out of your cave and into the fire
Time’s short, this is our last resort
To get through to you, what have I got to do?
Who’s going to be the difference?
If not us,
Then who?
If not us, then who?
Sound off,
Take a look at your life, tell me to what do you aspire?
I want to know how far you’re willing to go
Can’t stop the force of ruin, this world will run through you
If not now, then when?
If not us, then who?
If not us, then who?
Το πρώτο από τα 3 LP’s του πακέτου κυκλοφόρησε το 2018, αποτελώντας τον κατάλληλο εορτασμό για τα 10 πρώτα χρόνια ζωής της μπάντας.
Περιλαμβάνει όλο το υλικό που δεν συμπεριλήφθηκε μέχρι τότε στα 2 full-lengths. Μακριά από μία βαρετή συλλογή-αρπαχτή, περιέχει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της μπάντας και τα οποία είναι ήδη κλασσικά, όπως το προαναφερθέν “Suffer No Fool”, αλλά και τα “Divine Apprehension”, “Acid”, “This World”, το ανατριχιαστικό μονόλεπτο “Questions”, κλπ.
What the hell are we supposed to do if this world is dead, with nothing left to lose?
How could anyone carry us over this wall?
Can we stop the gears in motion?
Will we find a cure for this poison?
Or has this generation buried itself alive?
POWER TRIP“Questions” από το “Opening Fire: 2008-2014”
Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά την προέλευση των κομματιών, στην πρώτη πλευρά έχουμε τα τρία κομμάτια του ομώνυμου επτάιντσου (συμπεριλαμβανομένης της διασκευής στο “Brainwave” των Prong!) και τα “This World” και “Hammer of Doubt” αντίστοιχα από τις συλλογές “The Extermination Vol: 2” και “America’s Hardcore”.
Στην δεύτερη πλευρά έχουμε μία συμπαγή οντότητα: τα 6 κομμάτια τα οποία αναφέρονται σαν “The Armageddon Blues Sessions” και τα οποία έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες κυκλοφορίες.
Αυτής της πολύ προσεγμένης έκδοσης έχει επιληφθεί η Dark Operative Records, ένα νεοσυσταθέν label το οποίο ξεκίνησε to 2018 μία παλιά καραβάνα της σκηνής, ο Brent Eyestone μετά το τέλος της Magic Bullet Records. Την τελευταία θα θυμούνται με συγκίνηση οι φίλοι του hydrahead metal, αφού κυκλοφόρησε δίσκους από αρκετές μπάντες του γαλαξία της Hydrahead αλλά και άλλες γνωστές μας: Boy Sets Fire, Stephen Brodsky, Οld Man Gloom, Jesuit, Made Out Of Babies, Beastmilk, Gehenna, Integrity, 5ive, κλπ. Είχαν δε κυκλοφορήσει ένα από τα αγαπημένα CD’s της συλλογής μου: το υπέροχο διάφανο CDEP του “Moons Of Jupiter” των Cave In!
To “Opening Fire: 2008-2014” έχει κοπεί σε 6 χρώματα. Εγώ έχω την Purple Marble έκδοση, αλλά αν είχα την επιλογή θα προτιμούσα την clear. To artwork έχει σχεδιάσει ο Matt Stikker από το Portland, o οποίος παίζει στους Drouth και Iron Scepter. Περιλαμβάνεται ένθετο με τους στίχους και λοιπές πληροφορίες.
Manifest Decimation (2013)
To “Manifest Decimation” είναι το ντεμπούτο full-length των Power Trip. Aποτελείται από επτά νέα κομμάτια και μία επαναηχογράφηση του “The Hammer Of Doubt” η οποία κλείνει κατάλληλα τον δίσκο ξεκινώντας με αυτό το sample από το “Blood Simple” των αδερφών Κοέν:
The world is full o’ complainers. An’ the fact is, nothin’ comes with a guarantee. Now I don’t care if you’re the pope of Rome, President of the United States or Man of the Year; somethin’ can all go wrong. Now go on ahead, y’know, complain, tell your problems to your neighbor, ask for help, ‘n watch him fly. Now, in Russia, they got it mapped out so that everyone pulls for everyone else… that’s the theory, anyway. But what I know about is Texas, an’ down here… you’re on your own.
Έχοντας ήδη δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής με μικρότερης διάρκειας κυκλοφορίες, εδώ επιβεβαίωσαν ότι μπορούν να κυκλοφορήσουν ένα full-length 100% αντάξιο της κλασσικής μουσικής η οποία τους ενέπνευσε κι επιβάλλονται σαν μία από τις μεγαλύτερες μπάντες των καιρών μας. Κομμάτια σαν τα “Heretic’s Fork”, “Conditioned To Death”, “Crossbreaker” (ύποδειγματική αρχή δεύτερης πλευράς βινυλίου!), το ομώνυμο δεν αφήνουν καμμία αμφιβολία γι’αυτό…
Ο ήχος και το ύφος τους έχοντας γίνει πιο metal πλέον, πολλοί διατηρούμε μια αδυναμία για το πρώιμο, πιο αγνό/hardcore/τραχύ υλικό τους, έτσι όπως τεκμηριώνεται στο “Opening Fire: 2008-2014” (κάποιοι μάλιστα καυτηρίασαν την επαναηχογράφηση εδώ του “The Hammer Of Doubt”). Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για ΔΙΣΚΑΡΑ.
Η Southern Lord έχει κόψει το βινύλιο σε διάφορα περισσότερο ή λιγότερο γελοία ή/και αξιοσυλλέξιμα χρώματα (Toxic Swamp Green – σοβαρά τώρα;). Εγώ κάνω την δουλειά μου με το απλό μαύρο repress του 2017. Το layout είναι λιτό με το (ουδέτερο/αδιάφορο για μένα) εξώφυλλο του Paolo Girardi να πλαισιώνεται από όμορφες live φωτό στο οπισθόφυλλο και στο ένθετο.
Nightmare Logic (2017)
Οι Τεξανοί πήραν τον χρόνο τους για να κυκλοφορήσουν δεύτερο album. Tέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, χτύπησαν με 8 νέα κομμάτια στην ίδια, πιο μεταλλική/thrash κατεύθυνση.
Arthur Rizk – άνθρωπος που ποζάρει με flight Akitsa είναι δικός μου
Πάντα με παραγωγή από τον Arthur Rizk ( ο οποίος έχει δουλέψει και με Cirith Ungol, Inquisition, Goat Semen, κλπ), θεωρώ ότι μαρτυρά την εξέλιξη τους σαν συνθέτες αφού περιέχει ακόμα καλύτερα και πιο μνημειώδη κομμάτια απ’ότι το “Manifest Decimation”.
Μέσα από τον thrash ήχο και ύφος, το σκληροπυρηνικό αυτί θα αγαλλιαστεί στην ακρόαση των περασμάτων εκείνων που μαρτυρούν το hardcore υπόβαθρο της μπάντας: το groovy intro του “Ruination” και το Cro-Mags χώσιμο στην συνέχεια, τα hardcore beats με τα οποία ξεκινάει και κλείνει το “Executioner’s Tax (Swing of the Axe), κλπ.
Power Trip live by Eric Karjala
Eκτός από το να μας κλωτσάει στο κεφάλι, η μπάντα ξέρει να μας προετοιμάζει με industrial/dark ambient intros/outros (τα οποία μας θυμίζουν αναπόφευκτα Antaeus) αλλά και να μας υπνωτίζει (το δεύτερο μισό του “If Not Us Then Who”).
Όσον αφορά το βινύλιο, αν κρίνουμε από τις πολλαπλές κοπές, η μπάντα έχει αρκετή εμπορική επιτυχία. Και πάλι είμαι ευχαριστημένος με την απλή μαύρη κόπια μου! Το δισέλιδο ένθετο έχει τους στίχους από τη μία μεριά και γίνεται poster από την άλλη με ένα ωραίο κολάζ από live photos (βλέπε το κέντρο της TXHC σύνθεσης για καλοκαιρινή βεράντα). Το εξώφυλλο ζωγράφισε ξανά ο Paolo Girardi στον οποίο επιμένει η μπάντα προς απογοήτευση μου – πιστεύω ότι τους ταιριάζει καλύτερα αισθητική τύπου Pushead ή Ed Repka.
Άουτρο – μπόνους τράξ
Tον Οκτώβριο οι Power Trip κυκλοφόρησαν σαν ψηφιακό single το νέο τραγούδι “Hornet’s Nest”. Όσοι βινύλιοι παρευρεθούν στο φθινοπωρινό co-headlining tour με τους High on Fire θα αγοράσουν σίγουρα το 7″ tour flexi.
Για να πάρετε μία γεύση live από Power Trip, από τα πολλά videos που είναι διαθέσιμα επέλεξα σαν κατάλληλο το σύντομο set τους για το The Strombo Show, παιγμένο στο σαλόνι του ομογενή George Stroumboulopoulos!
Πάρτε κατ’ευθείαν από το 1989 και το κλασσικό “Miles To Go” ΕΡ της NYHC μπάντας ΟUTBURST, από το οποίο διασκευάζουν το “When Things Go Wrong” στο άνωθι mini-live!
Λόγω της θρησκευτικής ε(α)ορτής η ημέρα προσφέρεται για να επανέρθουμε στο Γαλλικό μονομελές σχήμα Sainte Marie Des Loups (“Παναγία των Λύκων”) επ’ευκαιρία της απόκτησης του ντεμπούτου τους σε βινύλιο, εγκαινιάζοντας έτσι μία θεματική ενότητα posts τα οποία θα εμβαθύνουν την φετιχιστική πλευρά μας όσον αφορά τα σκεύη της underground λατρείας.
Επί της μουσικής -όπως έγραψα στο Underground Kommandoz του Metal Hammer Ιανουαρίου 2019- ο δίσκος με συγκλόνισε και αναζοπύρωσε το πάθος μου για το Γαλλικό black metal. Στηρίζεται σε καταπληκτικά, μεγαλοπρεπή riffs Νορβηγικής κοπής και μία διαχρονική, πικρόχολη ατμόσφαιρα. Οι στίχοι αν και δεν είναι τυπωμένοι/διαθέσιμοι είναι ευδιάκριτοι για τους Γαλλομαθείς μέσω των εξόχως εκφραστικών φωνητικών, δίνοντας μία ακριβή εικόνα των βασανιστικών ψυχοτοπίων που τους ενέπνευσαν.
Το πρόβλημα ήταν ότι η Αμερικάνικη Fallen Empire Records που το κυκλοφόρησε δεν υπάρχει πλέον και μη θέλοντας να παραγγείλω από Η.Π.Α. για να αποφύγω των σοδομισμό των τελωνείων για αντικείμενα αξίας μεγαλύτερης των 23€ (συμπεριλαμβανομένων των ταχυδρομικών!), πήρα σβάρνα τα Ευρωπαϊκά mailorders εξασφαλίζοντας τελικά ένα αντίτυπο της πρώτης κοπής.
Το βινύλιο είναι lo-fi όπως και η μουσική: ένα μαυροπράσινο jacket με την Παναγία στο εξώφυλλο χωρίς καν λογότυπο και την μυστηριώδη φωτογραφία του δημιουργού (κομπλέ με μαύρη ταινία να κρύβει τα μάτια) στο οπισθόφυλλο, μαζί με το track listing και την κάτωθι προσευχή αντί στίχων:
“μαύρη παρθένα, Παναγία των Λύκων, μητέρα της καταστροφής. Αναποδογύρισε τον κόσμο, εξέθεσε την γλίτσα του, αναποδογύρισε τους ανθρώπους, δείξε το κενό που τους κατατρώει.”
Λαμβάνω τηλεγράφημα αρχές Μαρτίου από τον αδερφό Roderic Mounir (Κnut, πρώην Vuyvr). Αρχίζω να διαβάζω, έχει ανέβει το demo του νέου project του man, Brutalist. Σταματάω να διαβάζω, ανοίγω το bandcamp, ακούω, γουστάρω, διαβάζω τη συνέχεια: έχουν διαλυθεί, σκατά.
Oι Brutalist εκτός από τον Roderic, ήταν οι Adriano Perlini (Commodore – το καλύτερο όνομα συγκροτήματος που θα διαβάσετε σήμερα), συν οι δύο κιθαρίστες των Knut επί εποχής “Wonder”: Tim Robert-Charrue (o oποίος είναι παντρεμένος με Ελληνίδα FTW!) και Christian Valleise (επίσης: Impure Wilhelmina).
Aφού διαλύθηκαν (πριν περίπου 2 χρόνια) αποφάσισαν να αφήσουν ένα δισκογραφικό στίγμα κάντοντας edit το υλικό από 2 πρόβες με mastering από τον Lad Agabekov (Nostromo – το νου σας κυκλοφόρησαν πρόσφατα νέο mini-LP!).
Aυτό που παίζουν είναι ένα δυσαρμονικό, ενίοτε παιχνιδιάρικο, instrumental noise rock (“Piton”, “Cobra”, “Trabajo”), το οποίο συχνά εξωκείλει σε αφηρημένο, πειραματικό τζαμάρισμα (“Instant Magique”, “New Light”).
Το αποτέλεσμα είναι τόσο σπιρτόζικο και προκλητικό ηχητικά με τον Roderic να είναι σε μεγάλη φόρμα στα τύμπανα και τα έγχορδα (διαφορετικά κουρδισμένα μεταξύ τους και συμπεριλαμβανομένης μίας βαρύτονης κιθάρας) να δίνουν ρέστα με παραισθησιογόνες, νευρικές μελωδίες, ώστε να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν πέρασε μια μέρα από τις ημέρες δόξας του hydrahead metal!
Όλοι οι μουσικόφιλοι έχουμε time travel συναυλιακές φαντασιώσεις.
Πολλές από τις δικές μου αφορούν τους BOLT THROWER μέχρι το 1994, ειδικότερα επί των “Realm Of Chaos” / “Warmaster” εποχών, αφού αυτοί οι δύο δίσκοι είχαν μέγιστη επίδραση πάνω μου τόσο μουσικά όσο, ίσως και περισσότερο, αισθητικά – θα ακολουθήσει αναλυτικότερο post επί του θέματος.
Κατά συνέπεια θα πλήρωνα ΠΟΛΥ ακριβά για να μπορέσω να παρακολουθήσω τις 8 συναυλίες του UK Grindcrusher Tour 1989 μαζί με CARCASS, MORBID ANGEL και NAPALM DEATH (φωτογραφίες της περιοδείας εδώ).
Αναλογιζόμενος τις underground μουσικές εμπειρίες της τρέχουσας δεκαετίας, η ανίερη Βορειοαμερικάνικη συμμαχία ανάμεσα στους πόλους των HospitalProductions και Tour De Garde/Akitsa, μου προσέφερε μερικές από τις πλέον μουσικά πλήρεις και αισθητικά υποβλητικές προτάσεις.
Το λογότυπο της TourDeGarde έριξε ξόρκι στα μάτια μου από την πρώτη στιγμή.
Το προσηλωμένο στις Μεσανατολικές συγκρούσεις/πολιτικές/τρομοκρατίες drone/ambient/electro των Vatican Shadow, με πάγωσε κι αιχμαλώτισε με τρόπο ανάλογο της ακροάσεως των κύριων εμπνευστών τους Muslimgauze (σσ: Ηails στον Μανώλη –aka Kiwiknorr, aka Carheart J- Παππά που με καθοδήγησε στην αγορά μέσω discogs του υπέροχου “Chasing The Shadow Of Bryn Jones” βιβλίου/boxset! – τσεκάρετε τα απέθαντα blogs του Sonic Death Monkey και Corrupted Delights), αλλά και των σχετικών ντοκιμαντέρ/βιβλίων, ειδικά του «CIAetJihad, 1950-2001 : Contrel‘URSS, unedésastreusealliance» του John K. Cooley (σσ: έχω δύο υπέροχους αδερφούς, ο βενιαμίν [Μάκης] με τροφοδοτεί βιβλία στα Γαλλικά όπως αυτό, ο μεσαίος [Χρήστος] με βινύλια).
Η ambient/field recordings/drone τεχνοτροπία των RainforestSpiritualEnslavement με σάρωσε με το ethnic/κοινωνιολογικό voodoo των ηχοτοπίων και της αισθητικής τους (αν και το «Ambient Black Magic» ήταν μετριότατο).
Υποκλίθηκα μπροστά στο εξωγήινο black metal των AshPool – ο εσταυρωμένος σε φόντο άστρων – τι άλλο να ζητήσω;
Για τους Prurient, αν και δεν είναι το αγαπημένου μου project της φάσης, τα ξέρετε. “The History Of Aids” – enough said…
Tέλος, είναι γνωστό το κόλλημα μου με τους Akitsa. Όπως πολύ σωστά παρατηρούσαν οι σύντροφοι Κουργιούνης και Σκούρας εν μέσω stouts και IPA’s, όντως αποτελεί ένα άκουσμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρο μου. Γαλλόφωνο. Blackpunk. Minimal. Σκατόψυχο. Συγκρουσιακό. Αμφιλεγόμενο. Χρόνια πριν ουρλιάξει guest φωνητικά στους Kickback ο O.T. (στο “Le Chant Du Diable”) ήταν προφανές για μένα ότι το “Vers La Mort” ότι θα μπορούσε άνετα να αποτελεί τραγούδι ενός black metal alter ego των Παριζιάνων.
Προσέγγισα τους Departure Chandelier χωρίς να γνωρίζω (ή να θυμάμαι) από που κρατάει η σκούφια τους. Το εξώφυλλο με τον νεκρό Ναπολέων προφανώς κι έκανε τα σαγόνια μου να πέσουν. Το ότι ο τίτλος αναφέρεται σε αυτόν σαν Αντίχριστο, ζόρισε ακόμα περισσότερο τα πράγματα αφού γνώριζα ότι o κοντός Κορσικανός ήταν κατά τον Νοστράδαμο ένας από τους 3 Αντιχρίστους που θα έφερναν την Αποκάλυψη!
Πατώντας το play με ανυπομονησία, τα φωνητικά με παρέπεμψαν κατ’ευθείαν στους Ash Pool, ενώ η μουσική εξίσου σε αυτούς και τους Akitsa με την προσθήκη κάποιων απολύτως υπέροχων κι ευκολομνημόνευτων πλήκτρων – άκου το κυρίως πληκτρο-riff του “Life Escaping through the Candle” ή αυτό που μπαίνει στο 00:26 του «A Sacrifice to the Corsica Antichrist» .
Ενώ τα κομμάτια παρελαύνουν, το αισθητικό πραξικόπημα εξελίσσεται με τίτλους κομματιών επιλεγμένους αριστοτεχνικά («Forever Faithful to the Emperor»! «Catacombs Beneath the Castle of the Marquis»! «A Sacrifice to the Corsica Antichrist»! «Re-Establish the Black Rule of France»!) έτσι ώστε να μας βυθίσουν στο Ναπολεωνικό trip του δίσκου και κάθε κομμάτι να περιέχει εξαιρετικά μέρη τα οποία το καθιστούν μνημειώδες.
Διαβάζοντας εκ των υστέρων το δελτίο τύπου, έμαθα ότι προφανώς και αποτελούνταν από μέλη Akitsa και Ash Pool. Η κλίκα απέδειξε για ακόμα μία φορά την αισθητική υπέροχη της, καταφέρνοντας το tour de force (που λένε οι Γάλλοι) του να επιλέξουν ένα πρωτότυπο για το black metal concept, να το ντύσουν με μουσική που είναι ταυτόχρονα παραδοσιακή αλλά και στην αιχμή του σύγχρονου ακραίου ήχο (dungeon synths, majestic riffs, minimal πάνκικοι ρυθμοί, έλλειψη κραυγαλέων αναφορών στους Νορβηγούς Oσίους).
Aποστολή εξετελέσθη λοιπόν. Το μόνο πράγμα που με χαλάει είναι ότι για ένα μέρος του ακροατηρίου ο Ναπολέων ενδέχεται να γίνει (έστω, για 15 λεπτά) η νέα cool ιστορική αναφορά, χωρίς περαιτέρω έρευνα για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες ιστορικές φίγουρες. Κάποιον που ξεπηδώντας μέσα απ’αυτήν, απείλησε σοβαρά την κληρονομιά του πιο σημαντικού πολιτισμικού γεγονότος των τελευταίων αιώνων: της Γαλλικής επανάστασης.
Aυτό που βρίσκω ακαταμάχητο σε νέες μπάντες σαν τους Judiciary, είναι ο αυθορμητισμός με τον οποίο αποδίδουν ένα κλασσικό είδος για το οποίο υποτίθεται ότι τα πάντα έχουν ειπωθεί και οι ημέρες δόξας του παρέλθει.
Το ντεμπούτο album “SurfaceNoise” είναι η εκπλήρωση των υψηλών προσδοκιών που δημιούργησαν οι Τεξανοί μετά τα πολύ δυνατά demos, “Demo ‘14” και “AxisOfEquality”.
Hχητικά το οφείλει στην βαρέων βαρών παραγωγή του Taylor Young (Nails, Twitching Tongues, Xibalba). Συνθετικά, η ραχοκοκκαλιά του δίσκου είναι τα ευφάνταστα και μνημειώδη riffs του κιθαρίστα/συνθέτη Israel, o oποίος ενώ είχε ήδη ξεχωρίσει από τα demos, εδώ πραγματικά λάμπει έχοντας ανέβει κατηγορία – όντας πιο τεχνικός και σίγουρος για τον εαυτό του.
Διαθέτει το ταλέντο να γράφει βαριές, groovy riff-άρες ικανές να αναφλέξουν οποιοδήποτε pit αντάξιο αυτό του ονόματος, διαθέτοντας ταυτόχρονα το γούστο για καλόγουστες μελωδίες και όμορφα leads. Το ότι τον πλαισιώνει πλέον και δεύτερος κιθαρίστας δε μπορεί παρά να αυξήσει την βαρύτητα της μπάντας επί σκηνής…
Πάρτε για παράδειγμα το υποδειγματικό “BurdenOfTruth”. Ξεκινάει με γυρίσματα στα τύμπανα και tremolo στα πρώτα 10 δευτερόλεπτα. Μετά σκάει ένα πολύ evil και μοχθηρό riff – 1/3 Earth Crisis, 1/3 Slayer, 1/3 death metal- για άλλα 20 δευτερόλεπτα ενώ τα γυρίσματα συνεχίζουν. Αλλά όλα αυτά είναι μόνο η εισαγωγή αφού μετά μπαίνει το κυρίως riff, το οποίο είναι ένα mid-tempo beatdown κτήνος με death metal χτενίσματα, και το οποίο αραιώνει στα καπάκια, αφήνοντας αέρα για την Earth Crisis εξέλιξη.
Στυλιστικά, αυτό που είναι προφανές από το πρώτο κομμάτι του δίσκου, “Social Crusade” και κάτι που δεν περίμενα αναγκαστικά, είναι οι μεγάλες επιρροές από τους προαναφερθέντες EarthCrisis αλλά και MachineHead. Ένα κοινό στοιχείο με άλλες σύγχρονες U.S.H.C. μπάντες όπως οι PrimalRite και PowerTrip είναι επίσης το έντονο thrash στοιχείο (“Karma’sKnife”), το οποίο συμβάλει στην ρυθμική ποικιλία και ισσοροπία απέναντι στο επικρατών groovy/beatdown στοιχείο.
Tα guest φωνητικά προσθέτουν ενδιαφέρουσες δυναμικές, είτε προς όφελος του τραμπουκισμού όπως όταν στο 1:11 του “Temple” χώνεται ο Brody King (από τους Crowbar-ικούς God’s Hate) με την χάρη ταύρου που εισβάλλει σε υαλοπωλείο («Your tyranny has made the fuse short/Inevitableblindingforce»), είτε χάρην extra συναίσθηματος στο “PureFury” με την Jess Nyx (Mortality Rate) – φέρνοντας στο μυαλό για λίγο τους WallsOfJericho και την Kandace Kucsulain.
Αν έχετε αφήσει πλέον την συγκεκριμένη φάση πίσω σας, το “SurfaceNoise” δε θα αλλάξει κάτι σε αυτό. Δεν είναι “NoSurrender” των Kickback, όπου μία μπάντα που έβγαλε έναν από τους 2-3 κορυφαίους δίσκους του brutal hardcore (“ForeverWar”), 10 χρονιά μετά έκανε την υπέρβαση τερματίζοντας τα όλα, τόσο αισθητικά όσο και μουσικά. Αν και δεν το χαρακτηρίζουν οι macho υπερβολές του είδους, είναι ουδέτερου στιχουργικού κι αισθητικού ενδιαφέροντος (στα συν όμως το sample από την τελική ομιλία του Tσάρλυ Τσάπλιν στο «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» με το οποίο κλείνει το “BurdenOfTruth”) .
Είναι όμως τόσο πεισματικά αφοσιωμένο στο groove του μεταλλικού hardcore των 90’s έτσι όπως το απέσταξαν τα beatdown και brutal hardcore παρακλάδια, που είναι βέβαιο ότι θα συγκινήσει όσους έχουν ακόμα το μικρόβιο του χουλιγκανικού ρυθμού.
Στην δεύτερη πλευρά έχουμε μία συμπαγή οντότητα: τα 6 κομμάτια τα οποία αναφέρονται σαν “The Armageddon Blues Sessions” και τα οποία έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες κυκλοφορίες.
a guarantee. Now I don’t care if you’re the pope of Rome, President of the United States or Man of the Year; somethin’ can all go wrong. Now go on ahead, y’know, complain, tell your problems to your neighbor, ask for help, ‘n watch him fly. Now, in Russia, they got it mapped out so that everyone pulls for everyone else… that’s the theory, anyway. But what I know about is Texas, an’ down here… you’re on your own.
Υποκλίθηκα μπροστά στο εξωγήινο black metal των Ash Pool – ο εσταυρωμένος σε φόντο άστρων – τι άλλο να ζητήσω;
NDRGRND KMMNDZ 
You must be logged in to post a comment.