Το δεκάϊντσο EP “Dominion” (1996) ήταν κάπως ξεκούδουνο για όσα ως τότε ξέραμε για τους τεχνικούς, σκοτεινόηχους και χαρισματικά “εξωσχολικούς” ως προς την death metal πραγματικότητα Ethereal απο τη Σαλαμίνα. Με τον τρόπο του όμως, ήταν ακριβώς όσο sui generis ήταν και οι Ethereal σα συγκρότημα/προσωπικότητες. Ισόποσα μοιρασμένο σε δυο παθιασμένες εκταφές CelticFrostικού Μέταλ του Θανάτου, δυο ambient ιντερλούδια και στη μέση (ή στις άκρες, αν προτιμάτε) ενας σόλο “Individual” Ζαούτσος να συμπεριφέρεται ως Ζαούτσος στον διαθέσιμο εξοπλισμό του.
(παράνομο bootleg εξώφυλλο κασέτας, χρυσομαυρες Σακούρες και Γουϊτκιν)
Η μόνη πρέπουσα συμπεριφορά μας απέναντι στο EP, αν θέλουμε κι εμείς να λεγόμαστε sui generis aακροατές, θα ήταν να το ακούμε και στις 33 και στις 45 στροφές. Στην κασέτα που παραθέτουμε, λείπουν τα ambient ιντερλούδια. Υπάρχει όμως το ζουμί. Το οποίο, όπως σχεδόν πάντα, βρίσκεται στην πλευρά με την ηχογράφηση στις “λάθος” στροφές (33). Και βεβαίως, ενα εξώφυλλο για τη δική σας κασέτα, αν μπείτε στον κόπο…
Ενώ τα σώματα και τα πνεύματα φθείρονται, αναζητούμε ψήγματα των παλιών εαυτών μας.
Σκαλίζουμε με αγωνία μέσα μας για την ενέργεια και την αφέλεια της ριψοκίνδυνης νιότης, έτσι ώστε να νικήσουμε την βαρύτητα και να τεθεί ξανά σε λειτουργία ο μηχανισμός της λύτρωσης, να μπει ξανά σε τροχιά ο δημιουργικός εαυτός.
Που είναι οι παλιοί σύντροφοι και τι κάνουν;
Μερικές φορές φοβούμαστε ακόμα και να ρωτήσουμε αν είναι ζωντανοί.
Τι νόημα είχαν οι ώρες που περάσαμε μαζί, τα κοινά μας έργα;
Παραμόρφωση, ουρλιαχτά και blastbeats στα ιδρωμένα σανίδια καπνισμένων, κλειστοφοβικών χώρων.
Αποπνικτικά καλοκαίρια, φυλακισμένοι στο τσιμέντο κάτω από έναν νοσηρό ήλιο.
Αιώνιες βραδιές υπνωτισμένοι από την θάλασσα να κοιτάμε την Σελήνη ή τον Γαλαξία, ψάχνοντας για νόημα.
Όσο μεγαλώνουμε, οι λαβύρινθοι μέσα μας γιγαντώνονται.
Κάπου μέσα θαμμένη βρίσκεται η ουσία του είναι, ο αυθεντικός εαυτός – που ίσως να μην βρούμε ποτέ.
Χωρίς άλλη επιλογή, με νέους συνοδοιπόρους και παλιούς συντρόφους, ο αγώνας συνεχίζεται.
֍֎֎
Εσωστρεφείς συνειρμοί μία βραδιά του Φλεβάρη στα Βριλήσσια…
Με τον Ηλία να ουρλιάζει όπως παλιά.
Μελετώντας σε μεγέθυνση τον πίνακα που ζωγράφισε για το εξώφυλλο του Maze.
Με τις όμορφες κιθάρες του Γιάννη, ζεστές ή ψυχρές, σε μορφή riffs ή ηχοτοπίων.
Με τον Ανδρέα και Δημήτρη (πρώην End) να λαξεύουν γρανίτη στο πάντα συμπαγές rhythm section.
Με τον Μάνθο(Νυν/πρώην Calyces, Lunatic Medlar, Tardive Dyskinesia, Konkave) και τον Γιώργο (Ignite Studio) να έχουν πάρει την σκυτάλη πλέον αντίστοιχα στο μπάσο και στα τύμπανα, δίνοντας μία νέα πνοή στον Ήλιο Του Τίποτα.
Dødheimsgard “Black Medium Current” (Peacaville) Από τότε που σταμάτησα να είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ τι γίνεται, κοιμάμαι. Δε ξέρω τί γίνεται. Βγήκε νέος δίσκος Dødheimsgard και κουνήθηκα. Τ’ακούω κάθε μέρα. Εκανα επίσης το βήμα να διαβάσω και κείμενα-παρουσιάσεις του δίσκου στα ίντερνετς. Κάθησα λοιπόν να γράψω κι εγώ τις σημειώσεις μου για το album, κομμάτι-κομμάτι. Οχι τιποτ’αλλο, αλλά για να μη ξεχάσω. ‘Η να μη τρελαθώ.
Et smelter Πάλευα να βρω κώδικα που θα απαντά στις προσδοκίες μου, περιγραφή που θα μετέφραζε ό,τι άκουγα σε αναμνήσεις οι οποίες δε θα επέστρεφαν με τη μορφή τύψεων. Δέχθηκα την ακουστική κιθάρα που ανοίγει την πόρτα, καλωσόρισα το παραπονιάρικο riff που στρώθηκε ψόφιο στο κατώφλι μου, μειδίασα με τα τεμπέλικα τύμπανα γιατί θυμήθηκα την εποχή που ο Vicotnik παρίστανε τον drummer κι εγώ τον χούλιγκαν. Βάφτισα Kronet Til Bergtatt το κομμάτι και ήπια μια μπύρα περίπου σε τέσσερις γουλιές. Tankespinnerens smerte Πόσες και πόσες φορές δεν μουρμούρησα σχεδόν κλαψουρίζοντας χαμηλόφωνα όσα ο Aldrahn έσκουζε ωρυόμενος στα 90’s albums της μπάντας, επειδή ήμουν σ’ενα λεωφορείο και δεν γινόταν να αφήσω αφιλτράριστο το συναίσθημα που με πλημμύριζε ακούγοντας αυτές τις Κοσμικές Εκρήξεις στο walkman μου; Την ίδια μετατόπιση έκφρασης ζει και ο Vicotnik εδώ με τον τρόπο που τραγουδάει. Δε ξέρω σε τι σοϊ “λεωφορείο” βρίσκεται η ζωή του αυτή τη στιγμή, ή αν η ψυχική ανάσα του δεν είναι “αρκετή” για να σκούξει. Σε εκτελεστικό επίπεδο όμως, φαίνεται να ζει όσα ζουσα εγώ στο λεωφορείο. Επίσης, εχει καταλάβει πως η προτροπή για οπαδικές χορωδίες στα liveshows θα φέρει ευφορία σ’αυτές τις τελετές συνάντησης. Κι έτσι, περα από γλυκιά κλάψα, κερνά και οργάνωση κερκίδας. Interstellar Nexus Δυι-τρεις φορές ανα δεκαετία, ο εκάστοτε μπασίστας που δουλεύει με το Vicotnik αποφασίζει, λες και τον τσιμπάει αλογόμυγα, να αρπάξει τον προβολέα και να τον στρέψει κατι μοίρες παραπάνω προς το όργανό του. Και όλες αυτές τις φορές ο Vicotnik θα πάει και θα στρέψει ολοκληρωτικά τον προβολέα στον μπασίστα! Και δικαίως! Lars Emil Måløy κύριοι! Σκαλίζω καμαρωτά το όνομά του δίπλα σ’αυτά των Fenriƶ και Skoll και πίνω τη δεύτερη μπύρα σε περίπου τρεις γουλιές αυτή τη φορά: σχεδόν όλες στο τέλος του κομματιού, οπου κάποιος που δεν είναι ο Boge πάει να κάνει τον Boge. Βάζω τα γέλια. Όχι επειδή είναι αστείο το σημείο, αλλά μάλλον επειδή δε σηκώνω το ποτό. ‘Η επειδή θυμάμαι τον μοναδικό δίσκο των Aphrodisiac. It Does Not Follow Αρχίζει κλείνοντας μου το μάτι παίζοντας μια μεσήλικη (δηλαδή με κοιλιά/παιδιά/απόγνωση) εκδοχή του “ινδικού” riff απ’το “Shiva Interfere”. Εκείνο που μικρός βάφτιζα Ravi Shankar παιγμένος απ’τους Flotsam and Jetsam. Αυτό που τώρα δείχνει να’ναι ενα σοβαροφανές νεύμα (θαρρείς υποχρεωτικής) ευγνωμοσύνης στον David Bowie. Πρίν νιώσω ακόμη πιο σκατόγερος, έρχεται το σιδηροδρομικό, Vicotnikίσιο riff το οποίο πολλάκις προπαγάνδισα σαν Ουαχαμπίτης ημίτρελλος στο παρελθόν. Βουρκώνω. Το riff συνεχίζει, κορυφώνεται, δε φέρνει ηδονή αλλά, ελλείψει ευστοχότερης περιγραφής, δικαίωση. Η διαδικασία της ακρόασης φέρει περισσότερο σε αποσπασματική θέαση οικογενειακών βιντεοκασετών, με άτακτη χρονολογική σειρά. Voyager Διάλλειμα. Hatlevik έχουμε; Όχι. Δεν πειράζει. Έχουμε ένα κομμάτι που διχοτομεί την ακρόαση με στύλ. Δεν δίνει τίποτα, περαν απο την υποσυνείδητη πληροφορία πως καπου-καπου ειναι καλό να ΣΚΑΣ, να ενδοσκοπείς και ενδεχομένως να ακούς εκείνο το δίσκο που είχε κανει ο Christophe Terrataz ως Ozymandias σε συνεργασία με Mark Ellis των Elijah’s Mantle να απαγγέλει Shelley, Wordsworth, Keats κ.α. (“The Soul of Romnanticism” στη De Nova Da Capo 1999- να’στε καλά δε κανει τίποτα) Halow Εδώ δε συμβαίνει κάτι. Το κομμάτι φαίνεται σα να ζητά απλά την κατανόηση μας. Η μπάντα αυτο-αγκαλιάζεται με αστρικά πλήκτρα και μπάσο. Υμνικά φωνητικά που ο κόσμος θα μπορεί άνετα να σιγοτραγουδά μεθυσμένος ώστε να αυτο-παρηγορηθεί στην επερχόμενη συναυλία τους αν ο ήχος και η απόδοση της μπάντας είναι στα ίδια θλιβερά επίπεδα όπως εκείνο το τραγικό βράδυ του 2015 στην Αθήνα. Det Τomme kalde Μørke Θρίαμβος! Το υδρόμελο των Μπερσέρκρ, μια ευεργετική δηλητηρίαση, μια αντεπίθεση της Ευφορικής Υστερίας της εποχής που είσαι 22 και τα ξέρεις όλα/επιζείς με μια lacta κι ένα ποτήρι γάλα (για δυο βδομάδες) ενάντια στα συντρίμμια της παρούσας (σου/μου/μας/των) κατάστασης. Ένα “Sonar Bliss” που μας μουτζώνει από το λυσεργικό παρελθόν ώστε να οδηγηθούμε πάλι σε μια ,μελωδική μεν, πικρή δε, κατηφόρα και να φτάσουμε στον συγκινησιακό γκρεμό του Abyss Perihelion Transit Τσάι ψιλοκυβίνης. Ένα απόγευμα του ’97 ειχα λαγοκοιμηθεί σε καναπέ φίλου ακούγοντας τον πέμπτο δίσκο των TiamaT. Στο όνειρο που είδα, το “Half Visible Presence” τελικά ηχογραφήθηκε και η παρέα μου ήταν οι μόνοι άνθρωποι που θα έπαιρναν την κασέτα. Στον ύπνο μου, εκείνο το απόγευμα, ενδέχεται να’χα ακούσει αυτό το κομμάτι. Requiem Aeternum Όλα συνδέονται. Τίποτα δεν ειναι τόσο περίεργο. H γενιά μου έμαθε τους Devil Doll από τον mailorder κατάλογο της Misanthropy. Είναι πολύ φυσιολογικό να ακούω μια άσκηση ύφους πάνω στην παρακαταθήκη του Mr. Doctor απο blackmetal ήρωες. Συμβαίνει απ’τα 90’s αυτό το πράγμα. ————–
To artwork της εικόνας, δεν είναι το επίσημο του δίσκου.
Με αφορμή το τρίτο full–length των ThyDarkenedShadeLiberLvciferII: Mahapralaya, ζητήσαμε από τον Semjaza να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο αλλά και τις δικές του αφετηρίες στην καλλιτεχνική και πνευματική ατραπό. Παρακάτω θα βρείτε τις απαντήσεις του σε πέντε κεφάλαια.
Preamble
Με γοήτευε το “I Am the Black Wizards” και οραματιζόμουν να είμαι αυτό που περιγράφουν οι στίχοι. Διάβαζα από πολύ νεαρή ηλικία τις συνεντεύξεις μελών διαφόρων ιστορικών Black Metal σχημάτων. Ήμουν σε τόσο νεαρή ηλικία που ο φόβος απέναντι σε όσα έβλεπα με έσπρωξε να τον εξερευνήσω και να τον αντιμετωπίσω. Η γοητεία που μου ασκούσαν τα όσα έλεγαν σε συνδυασμό με την αφύπνιση που γέννησε μέσα μου η ενοποίηση της σχέσης πνευματισμός-τέχνη-άνθρωπος, δημιούργησε τις συνθήκες που έπρεπε. Ο δρόμος είχε καταδειχθεί από αυτούς για να τον διαβώ. Τους απεικόνιζα στο μυαλό μου σαν πολεμιστές από μια άλλη διάσταση. Σαν πολεμιστές οι οποίοι θέλουν να εναρμονιστούν με το σκοτάδι της προσωπικότητάς τους και να φτάσουν το φως της ψυχής τους, ένιωθα να βρίσκονται σε μια διαδικασία αφύπνισης. Σε εμένα προσωπικά έδειξαν τον δρόμο, παρουσίασαν την ίδια τους τη ζωή συνυφασμένη με αυτόν. Κάποιοι θα την αφιέρωναν σε αυτόν, κάποιοι την αφιέρωσαν σε αυτόν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο, το ότι είδα και ακολούθησα τον δρόμο αυτό. Η σκέψη μου σε νεαρή ηλικία τον σχημάτισε με όσα συμπεράσματα έβγαλε και είπα θα μπορούσα να τον διαβώ και εγώ, έχω γεννηθεί για αυτόν. Έτσι άρχισα να εξερευνώ αυτό το μονοπάτι. Πρώιμα στην αρχή, ωριμότερα στη συνέχεια με συνείδηση πλέον. Οι Thy Darkened Shade αποκαλύπτουν και εκφράζουν τον ανώτερο μου εαυτό.
ConceptFoundation
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις έννοιες σκοτεινό και φωτεινό όσο αναφορά τον τρόπο κατανόησης των Thy Darkened Shade. Σκοτεινό, είναι αυτό που βρίσκεται στο υποσυνείδητο κι εκεί παραμένει σκοτεινό. Αν αυτό εμφανιστεί στο συνειδητό, θα μετασχηματιστεί σε φωτεινό. Το αρχέτυπο που ασχολούμαι σαν ενέργεια είναι αυτό που φέρει το φώς. Είναι ο ορισμός του φωτός, είναι το φως, το αληθινό φως. Για να βιώσει κάποιος το αληθινό φως μέσα του, για να το κατακτήσει πρέπει πρώτα να περάσει από το σκοτάδι. Δε γίνεται να νομίζει πως μπορεί να περάσει στο φως αν πρωτίστως δεν περάσει από το σκοτάδι. Από το ίδιο το σκοτάδι της προσωπικότητας του και μετά από το συλλογικό σκοτάδι. Αν επεκταθούμε στο αρχέτυπο, ο Εωσφόρος-Σατανάς δεν μπορεί να εννοηθεί μέσα από το σκοτάδι ή το φως το καλό και το κακό όπως γνωρίζουμε αυτές τις έννοιες. ΕΙΝΑΙ το φως. EINAI το σκοτάδι. ΕΙΝΑΙ το καλό και το κακό, είναι θεός και μπορεί να είναι τα πάντα. Αρχετυπικά, ήταν στον Παράδεισο και είναι στη Κόλαση, όποτε αυτοί οι όροι έχουν έρθει σε τέτοια ισορροπία που έχει φτάσει την υπέρβασή τους. Αυτή η υπέρβαση της δυαδικότητας, βρίσκεται πέρα από τα όρια της γλώσσας για να την εννοήσουμε. Να σταθούμε όμως στις έννοιες αυτές. Δεν υπάρχει το καλό και το κακό ως έννοιες όπως υιοθετήθηκαν από το δεξιό μονοπάτι, που οδηγεί την ψυχή στην υποδούλωση. Σε ένα ψεύτικο φως, που κρατά τον άνθρωπο δέσμιο, το φως που σε οδηγεί να το προσδοκάς σε στάση ικεσίας. Το φως που ο άνθρωπος δε θα βρει τον εαυτό του αλλά θα γίνει ένα με το συμπαντικό τίποτα. Το αριστερό μονοπάτι από την άλλη και το αρχέτυπο του Εωσφόρου είναι το αληθινό φως και το αληθινό σκοτάδι, είναι η ολότητα. Η τυφλή πίστη των ανθρώπων στη μια εκ των δύο φύσεων του συγκεκριμένου αρχετύπου, έχει πάρει θέση στο υποσυνείδητό τους, κάνοντας μια ανθρώπινη προβολή, βάζοντας την θεότητα σε ένα καλούπι. Αυτό συχνά το βλέπουμε και μέσα στο Black Metal, δεν περιορίζεται στους ανθρώπους που ακολουθούν το δεξί μονοπάτι. Το Black Metal κατ’ εμέ θα έπρεπε να φέρει τον μουσικό και τον ακροατή αντιμέτωπο με τον ανώτερο εαυτό του. Είναι η τέχνη που έφεραν οι έκπτωτοι στη γη, οπότε δεν θα έπρεπε να έχει άλλον σκοπό.
Μέσω του αριστερού δρόμου, καταφέρνεις να γίνεις ο εαυτός σου, καταφέρνεις να απορρίπτεις τις κατασκευασμένες πεποιθήσεις της κοινωνίας, της οικογένειας και της θρησκείας και να γίνεις εσύ. Έπειτα χτίζεις καινούργιες πεποιθήσεις σύμφωνα με τον πραγματικό σου εαυτό. Κατ’ εμέ οτιδήποτε είναι εσωτερικό, περιλαμβάνει και τη θεότητα “As within, so without. As above, so below ”. Στην ατραπό θα εισέλθεις, κρατώντας τη δάδα του Προμηθέα και στο τέλος του δρόμου μπορεί να συναντήσεις τον αληθινό σου εαυτό. Όταν βαδίζεις το μονοπάτι, είσαι το μονοπάτι και αυτό κάνει αντανάκλαση σε εσένα. Αυτό δε σημαίνει πως θα ολοκληρωθεί με ευκολία, το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί να γυρίσεις και πάλι πίσω στην αρχή της οδού, ν’ αναθεωρήσεις και τις αναθεωρήσεις σου για εσένα. Ο καθένας θα σωθεί από τον εαυτό του, το πιο βασικό που πρέπει να σταθούμε, είναι η ένωση του καθενός από εμάς με τον ανώτερο εαυτό του και οι τρόποι που θα βρεθούν, για να επιτευχθεί αυτό.
Esthétique
Προσωπικά, ακούω φανατικά όλα τα είδη του metal, όσο φανατικά τα άκουγα όταν ήμουν μικρό παιδί που ξεκινούσα να εξερευνώ αυτή τη μουσική (ίσως και ακόμα παραπάνω). Για εμένα το metal ειναι τέχνη, ορισμένες φορές υψηλή τέχνη. Ένα μουσικό album είναι πολύπλευρο, όταν εκτεθώ σε αυτό θα μελετήσω όλες τις πτυχές του και αν με εκφράζει κάποια θα μπορούσα να εμπνευστώ από αυτήν (ανεξάρτητα αν η μουσική ή το στιχουργικό περιεχόμενο δεν αποτελούν έμπνευση). Το ίδιο θα μπορούσα να προσθέσω, εαν η μουσική είναι συνολικά του γούστου μου αλλά δεν υπάρχει το στιχουργικό επίπεδο που θα ήθελα.
Ωστόσο, μιλώντας για το Black Metal το στιχουργικό κομμάτι είναι πολύ βασικό. Σε όλες τις άλλες πτυχές του metal και της μουσικής γενικά μπορώ να σταθώ σε τομείς που προσφέρουν έμπνευση. Μπορεί να είναι μονάχα ένα τραγούδι, ένα riff, εμπνευσμένοι στίχοι, μια πολύ καλή παραγωγή ή απλά ένα εξώφυλλο. Θα εμπνευστώ από όλα αυτά, δε θα αναιρέσω ένα στοιχείο έμπνευσης επειδή ένας άλλος τομέας δεν με ενθουσιάζει όσο θα ήθελα. Αν πάμε την παρατήρησή μας πίσω στο Black Metal θα έλεγα πως με ενδιαφέρει και παρατηρώ όλους τους τομείς ενός album συνολικά. Είναι η τέχνη που ευδοκιμεί όταν όλες οι πτυχές προσφέρουν κάτι στο σύνολο. Και αυτό γιατί ειδικά στο συγκεκριμένο είδος, υπάρχει η δυνατότητα υψηλής τέχνης που αποδίδεται στους θεούς. Σχετικά με την μουσική κατάρτιση στο Black Metal, ένας δίσκος μπορεί όντως να είναι από τέλεια παιγμένος μέχρι και κακά παιγμένος. Αυτό όμως που έχει την κύρια σημασία είναι η αίσθηση που βγάζει να αγγίζει την ψυχή.
Στο Black Metal θα πρέπει να δούμε το φαινόμενο της μίμησης με αυστηρότητα. Υπάρχουν δεκάδες σχήματα που λειτούργησαν ως έμπνευση και εκατοντάδες νέα που γεννήθηκαν για να τα αντιγράψουν. Ακούγοντας αυτά τα σχήματα, καταλαβαίνεις σχετικά γρήγορα τι κάνουν και πως. Οι κλώνοι δε κάνουν τέχνη, αυτό που κάνουν είναι το ανάποδο από τη Black Metal νοοτροπία, είναι το αντίθετο της διδαχής που λάβαμε ως παράδοση από τους δημιουργούς του. Η παράδοση του Black Metal σχετίζεται με ιδιαίτερη μουσική με αποκρυφιστικό χαρακτήρα και αυτό είναι και η oldschool νοοτροπία. Με λίγα λόγια να προσφέρει ο καθένας κάτι νέο, αυτό δε θα το κάνει αντιγράφοντας ένα άλλο συγκρότημα.
Υπάρχουν πολλά albums που καλούν τον ακροατή να αφιερώσει ένα μέρος του εαυτού του για να τα κατανοήσει. Ένας πραγματικός Black Metal δίσκος θέλει ιεροτελεστία για να ακουστεί. Δε μπορεί κανείς να εισέλθει σε αυτόν με αδιάφορο τρόπο, σαν να κάνει μια απλή πράξη όπως τις περισσότερες απο όσες κάνουμε στη καθημερινότητα. Αν το χειριστεί με τέτοιο τρόπο δε θα μπορέσει να το κατανοήσει και να λάβει το μήνυμά του, διότι προωθεί ένα πολύ μεγαλύτερο μήνυμά από μια απλή πράξη καθημερινότητας. Για τον λόγο αυτό θέλει κάτι περισσότερο από όλους, μια διαφορετική προσέγγιση από ένα κλίκ στο spotify και το youtube.
Το Black Metal ήταν και είναι κινητήριος δύναμη για εμένα. Δεν είναι όμως ίδια η επίπτωσή του προς όλους εμάς. Για κάποιους είναι ένας δρόμος γεμάτος ευλογία, για άλλους γεμάτος δηλητήριο, για εμένα ήταν και τα δύο. Θα επιστρέψω στην ίδια τη θεότητα, που όπως είπαμε εμπεριέχει τόσο την καταστροφή όσο και τη δημιουργία, το δηλητήριο αλλά και την ευλογία. Ας μη ξεχνάμε πως τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του Black Metal, όσοι έπαιξαν αυτή τη μουσική ήταν εξαιρετικά ακραίοι. Είχαν μια καταστρεπτική οπτική και οι περισσότεροι έμειναν εκεί, δηλαδή μέσα στο σκοτάδι τους. Με την πάροδο του χρόνου αυτό άλλαξε, αντί να αντιμετωπίσουν το σκοτάδι και να φτάσουν το φως τους, εγκατέλειψαν παντελώς το μονοπάτι επειδή οι ίδιοι έβλεπαν μόνο την καταστροφική πλευρά του. Αυτό που μας διδάσκει η θεότητα είναι ότι υπήρχαν ισόποσα και οι δύο πλευρές δράσης. Ο δρόμος δε σε οδηγεί από μόνος του, πρέπει να πάρει την ευθύνη ο καθένας από εμάς για να προχωρήσει. Όποιος ακολουθήσει ένα δρόμο σαν αυτόν, θα πρέπει να είναι εκ των προτέρων υπεύθυνος.
Μπορούμε να επεκταθούμε ακόμα περισσότερο. Το Black Metal φέρει τη σκιά της ανθρωπότητας αντιμέτωπη με τον ακροατή. Είναι και η λατρεία της σκιάς που αποκαλύπτεται, το πρόβλημα είναι πως πολλοί από τους μουσικούς το παρεξήγησαν και έγιναν οι ίδιοι μέρος της σκιάς. Παράλληλα μπέρδεψαν την θεότητα και την συνένωσαν μονάχα με τη σκιά. Εαν υπάρξει τέτοια παρερμηνεία μειώνεται η θεότητα ή οποία μπορεί να είναι μέρος της σκιάς αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Οι Thy Darkened Shade αποτελούν ένα δίαυλο εξερεύνησης και αποδοχής της σκιάς, της αντινομικής φύσης του ανθρώπου που τείνει να αγνοεί ή να καταπιέζει, με απώτερο στόχο την ανακάλυψη του αληθινού Εαυτού. Στο δρόμο προς την εξατομίκευση ή αλλιώς τη θέωση, ο άνθρωπος οφείλει να υπερβαίνει τη δυϊκή του φύση, να κατακτά, να συνενώνει και να ξεπερνά τα δύο μέλη της συζυγίας.
cover art by Vamperess Imperium
LiberLvciferII: Mahapralaya
Η βασική αιτία για να γράψουμε ένα album είναι να έρθουμε σε ακόμα μεγαλύτερη επαφή με την ενέργεια που προϋπήρχε των πάντων. Ο συνειδητός μουσικός στόχος κατά τη σύνθεση και τη δημιουργία ενός έργου είναι διττός. Θα πρέπει πέρα από το να είναι διαφορετικό ένα έργο από το ο,τι έχουμε προσφέρει στο παρελθόν να έχει και κάποια συνεισφορά προς το Black Metal. Να νιώσω πως επεκτείνω να όριά του, σεβόμενος τις ρίζες του, τους ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για αυτό. Εκείνους που θέλησαν να αλλάξουν το status quo με πράξεις, όχι μόνο με την τέχνη τους. Πολλοί ξεχνάνε ότι κάποιοι έδωσαν τα πάντα για το Black Metal ακόμα και την ζωή τους, το συλλογικό ασυνείδητο όμως δε ξεχνάει ποτέ. Πέρα από την αιτία της έμπνευσης, ο τρόπος που συνθέτουμε είναι πάντοτε ο ίδιος. Μπορεί να συνθέσουμε για ένα split ή ακόμα και ένα demo (δεν αποκλείω να κυκλοφορήσει και κάτι τέτοιο στο μέλλον) δεν έχει σημασία. Οι συνθέσεις θα λάβουν την ίδια προσοχή που έχουν λάβει σε ένα album.
Για το εξώφυλλο του Mahapralaya δεν θα γίνει κάποια περεταίρω ανάλυση. Μέσα στο booklet, κάτω από τους στίχους κάθε κομματιού υπάρχει ένα sigil που το αφορά και είναι πολύ συγκεκριμένο. Οι Thy Darkened Shade χρησιμοποιούν sigils από το ξεκίνημά τους, ο λόγος είναι πως προσωπικά έχω αγαπήσει το Sigil Magic και θεωρώ τον εαυτό μου ένα με αυτή την μέθοδο. Καθένα σύμβολο που βλέπετε στο booklet είναι συνδυασμένο με τις ενέργειες του κάθε κομματιού. Υποσυνείδητα επηρεάζουν τον ακροατή, αυτό που βλέπει και δεν γνωρίζει τι είναι, λειτουργεί σ’ ένα άλλο επίπεδο. Πιο αναλυτικά, είναι ένα τρίπτυχο, ο ακροατής ακούει το κομμάτι, διαβάζει τους στίχους και κοιτάει το sigil. Μπορεί να μην εξάγει άμεσα συμπεράσματα, ωστόσο καθετί που υπάρχει εκεί είναι τροφή για το δικό του υποσυνείδητό και σαν επίγνωση θα είναι διαφορετική από ότι μπορεί να συμπεράνει κάποιος άλλος.
Αν φυσικά είναι ανοιχτός ο άνθρωπος σε αυτή τη διαδικασία και δεν έχει καταπιεστεί από το εγώ του, που είναι μέρος του εγκόσμιου χάους. Αυτή η διαδικασία μπορεί να επιτευχθεί για κάθε κυκλοφορία μας.
Sigil received by S. created by Vamperess Imperium for the OOPF
Cύνοψις
Καθένα από τα τρία full–albums που έχουμε κυκλοφορήσει αποτελούν μία ενιαία θεματολογική ενότητα και συνετέθησαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το EternvsMos, NexRitvs αντικατοπτρίζει την ανέλιξή μου από το 1999 έως το 2010, όποιες συνθέσεις φανερώθηκαν να βρίσκονται πιο κοντά στην πηγή του χάους, αυτές χρησιμοποιήθηκαν στον δίσκο. Ουσιαστικά, η θεματολογία και το πνευματικό υπόβαθρο ήταν η ίδια και στη συνέχεια. Αυτό που άλλαξε είναι πως απο το LiberLvciferI: KhemSedjet και μετά, βρισκόμουν πιο κοντά στον ανώτερο εαυτό μου. Είχα ήδη ανακαλύψει ένα δικό μου μοναδικό ρεύμα για να έρχομαι κοντά στην πηγή του χαους. Ο ανώτερος εαυτός μου, υπαγορεύει την πορεία των ThyDarkenedShade από τη γέννησή τους, ωστόσο παλιότερα δε κατανοούσα την υπόσταση αυτού που με οδηγούσε. Επομένως, θα μπορούσα να πω ότι οι επιλογές των ThyDarkenedShade βρίσκονται στο υποσυνείδητο και καλούμαι να τις ερμηνεύσω συνειδητά, δηλαδή εκπορεύονται από το χάος και προσπαθούν να μεταφραστούν με εγκόσμια μέσα. Αυτό λοιπόν που με ώθησε και θα με ωθεί στις μελλοντικές μου κυκλοφορίες είναι η ενέργεια του χάους, όπως αυτή ερμηνεύεται μέσω εμού. Στο πρακτικό κομμάτι της διαμόρφωσης, αυτή τη στιγμή υπάρχουν έτοιμες προπαραγωγές για πολλά ακόμα albums. Κάποιες έχουν φτάσει σε ένα pre–mix επίπεδο για να προχωρήσουν, αλλά πολλά albums δε θα προχωρήσουν. Κάποιες ιδέες και ολόκληρα τραγούδια σίγουρα θα κυκλοφορήσουν και κάποια θ’ αλλάξουν. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως οι ThyDarkenedShade για πάντα θα είναι ένας δίαυλος για την εξατομίκευση μας, την ένωση μας με το χάος και τους ανώτερους εαυτούς μας.
Αρκετοί από εμάς γνωρίσαμε το Mysterion label ως distributor, μέσα από τις πολύ προσεκτικές επιλογές κυκλοφοριών που έκανε και δεν είχαν διανομή στη χώρα μας. Δικαιολογημένα μπορώ να εξάρω το γούστο τους και τη δυνατότητα που μας έδωσαν/δίνουν να εκτεθούμε σε άγνωστο υλικό, χαμένο στη σωρεία της σύγχρονης δισκογραφίας. Εξ’ αυτού και ο τίτλος της συνέντευξης, που όσο περνούν τα χρόνια έγινε μια καλή συνήθεια με το ίδιο επιτυχές αποτέλεσμα. Αφορμή για τη παρούσα κουβέντα στάθηκε η αισθητική και μουσική συμπόρευση που ένιωθα για το υλικό που επιλέγουν σαν διανομείς, αλλά αιτία αποτέλεσαν οι κυκλοφορίες τους. Κάπως έτσι φτάσαμε στο παρόν κείμενο που ξεκινά με μια συνέντευξη, στην οποία τους ζήτησα να με κατατοπίσουν σχετικά με τη προσπάθειά και το πνεύμα της. Στο δεύτερο μέρος, θα βρείτε τις σημειώσεις μου για τις κυκλοφορίες του label. Όπως πάντα οι ερωτήσεις είναι στενογραφικές γιατί οι απαντήσεις μετράνε.
Μέρος πρώτο.
Label/Distro. Η ιδέα για τη δημιουργία ενός label γυρόφερνε πολλά χρόνια στα κεφάλια μας και είχε κατά καιρούς συζητηθεί, την παίρναμε όμως πάντα λίγο στο χαλαρό, ίσως λόγω έλλειψης χρόνου (σπουδές, δουλειά κτλ), ίσως λόγω τεμπελιάς. Όντας πολλά χρόνια ακροατές (δεν μας αρέσει η λέξη αλλά τη χρησιμοποιούμε χάριν συνεννόησης) και συλλέκτες, νοιώθαμε πως κάποια στιγμή έπρεπε να ολοκληρώσουμε αυτή την ιδέα. Η μουσική και η ακρόασή της, είναι κάτι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο για μας και η δημιουργία ενός label φάνταζε σαν κάτι αυτονόητο, κάτι σαν φυσική εκπλήρωση μιας πορείας. Σκοπός μας ήταν να συνδυάσουμε τις δικές μας κυκλοφορίες με την ποιοτική διανομή (για να λέμε την αλήθεια μάλλον αυτή ήταν η κυρίαρχη σκέψη αρχικά, δηλαδή να φέρουμε δίσκους από ξεχωριστές και ανερχόμενες εταιρίες. Δίσκους που θέλαμε οι ίδιοι για τη δισκοθήκη μας και που δεν υπήρχαν για διανομή στην Ελλάδα). Ο στόχος των δικών μας κυκλοφοριών ήταν πάντα παρών αλλά φάνταζε πιο δύσκολος, τόσο λόγω του κόστους όσο και της δυσκολίας να βρούμε κυκλοφορίες που να μας ικανοποιούν και σχήματα διατεθειμένα να συνεργαστούν μ’ ένα άγνωστο label από την Ελλάδα.
Sigil. Το πρώτο logo μας είχε σχεδιαστεί από τον Reuben Sawyer, τον καλλιτέχνη που σχεδίασε το εξώφυλλο της πρώτης μας κυκλοφορίας (SPECTRAL LORE – I lp ). Για διάφορους λόγους θέλαμε να το αλλάξουμε, κάτι που έγινε σχετικά πρόσφατα. Υπεύθυνος για το νέο logo/έμβλημα είναι ο Bryan Maita της BMS Illustration. Κατά της γνώμη μας ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει κάποια από τα καλύτερα εξώφυλλα/logos (αλλά και αυτόνομες δημιουργίες/concepts) των τελευταίων ετών και είχαμε σκεφτεί να συνεργαστούμε μαζί του από την πρώτη στιγμή που τον εντοπίσαμε. Του δώσαμε κάποιες πληροφορίες για το label και τον αφήσαμε να κινηθεί ελεύθερα. Η πρώτη του σκέψη ήταν μια σύνθεση με τον τίτλο “Τhe Skull And The Astolabe”. Για να μην τα πολυλογώ ή για να μην προβούμε σε άσκοπες ερμηνείες/μεταφράσεις, θα μεταφέρω την ερμηνεία του ίδιου του καλλιτέχνη: “Being the skull a symbol of humanity (Life in the body it previously was assembled, and Death itself for it’s own nature), and the Astrolabe a symbol of the Universe (which could probably be the first word or depiction one can have while thinking in ‘mystery’; the greatest of all mysteries) I placed them together to resemble a complex symbol of it’s permanent quest; that goes by the hand with Death; and the human die in a constant struggle for decoding his own mysteries. Vehemently seeking for them “. Μας άρεσε πολύ η προσέγγισή του, όπως και το σχέδιο προφανώς και κάπως έτσι έχουμε το νέο μας logo. Επίσης του ζητήσαμε να σχεδιάσει κάτι ακόμα με τη λέξη του ονόματος του label (με ελληνικούς χαρακτήρες) στο “automatic lettering” στυλ του, καθώς έχει κάνει κάποια εντυπωσιακά logo με την συγκεκριμένη μέθοδο και έτσι έχουμε και ένα εναλλακτικό logo (που δεν έχουμε παρουσιάσει κάπου ακόμα!). Ίσως χρησιμοποιηθεί στο μέλλον σε κάποια ταιριαστή περίσταση. Πιθανότατα η συνεργασία μας θα συνεχιστεί με κάποιο εξώφυλλο η σχέδιο.
Επιλογή Κυκλοφοριών. Αν κάτι έχει αλλάξει η δημιουργία του label στις συνήθειές μας, είναι πως είμαστε “υποχρεωμένοι” ν’ ακούμε λίγο παραπάνω μουσική από το διαδίκτυο και αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι (σχεδόν) μόνο έτσι θα βγάλουμε “δικές μας”/πρωτότυπες κυκλοφορίες. Το να βγάζαμε κυκλοφορίες-σε διαφορετικό format -βασιζόμενοι σε πράγματα που έχουμε ήδη στις δισκοθήκες μας αφενός είναι δύσκολο γιατί μειονεκτούμε σε πολλά θέματα, έναντι άλλων εταιριών, που ενδεχομένως σκέφτονται να κάνουν το ίδιο (τουλάχιστον για κυκλοφορίες κάπως πιο “αναγνωρισμένες”) και αφετέρου αυτή η διαδικασία (της επανακυκλοφορίας ουσιαστικά) στερείται, σε κάποιο βαθμό, δημιουργικότητας. Μας εξιτάρει πολύ περισσότερο η διαδικασία της αναζήτησης και της επιλογής μιας δικής μας κυκλοφορίας χωρίς αυτό να είναι αυτοσκοπός. Πέρα από αυτό όμως ο τρόπος που ακούμε μουσική δεν έχει διαφοροποιηθεί και η αλυσίδα: διέγερση (μουσική/αισθητική)-αναγνώριση-αναζήτηση-αγορά-ακρόαση παραμένει αδιάσπαστη ακόμα και μέσα στα πλαίσια λειτουργίας του label. To lp LAUDANUM για παράδειγμα προέκυψε κάπως έτσι. Δηλαδή, το εντοπίσαμε, μας κίνησε την περιέργεια τόσο λόγω αισθητικής (εξωφύλλου) και ονόματος. Ακούσαμε ένα δείγμα στο internet, βρήκαμε το label που έβγαλε την κασέτα, το οποίο μας φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον γενικά. Παραγγείλαμε την κασέτα, το ακούσαμε και είπαμε ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να κυκλοφορήσουμε σε βινύλιο. Ενεργούμε λοιπόν ακόμα σαν ακροατές/”οπαδοί”. Αδιαφορούμε για τις τάσεις και τις τακτικές που ακολουθούν άλλες εταιρίες, δεν βγαίνουμε στο “κυνήγι” γιατί είμαστε label και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκπληρώσουμε στόχους, να φτάσουμε συγκεκριμένους αριθμούς, γιατί έτσι λειτουργεί η αγορά. Οπότε δεν υπάρχει κάτι πολύ συγκεκριμένο για την επιλογή των σχημάτων. Νομίζω η παραπάνω περίπτωση είναι χαρακτηριστική. Επιλέγουμε ένα σχήμα όταν το υλικό του μας συγκινήσει και νοιώσουμε ότι πληροί τις προδιαγραφές που έχουμε θέσει για το label.
Αισθητική. Η αισθητική αποτελεί σίγουρα πολύ σημαντικό κομμάτι για μουσικές τις οποίες έχουμε επιλέξει ν’ ασχοληθούμε μέσω του label. Αν και για εμάς είναι αυτονόητο, πρέπει να τονίσουμε ότι μουσική και αισθητική αλληλοσυμπληρώνονται, η μία αποτελεί τον καθρέφτη της άλλης και το λέμε αυτό γιατί συναντάμε συχνά την άποψη ότι η αισθητική σε τέτοιου είδους μουσικές (black metal, ambient, noise κτλ) έχει πρωταγωνιστικό ρόλο ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη “μουσικότητας”. Εμείς γνωρίζουμε καλά ότι οι μουσικοί που κινούνται σε αυτούς τους χώρους είναι άτομα με ιδιαίτερες ανησυχίες και ενδιαφέροντα, που έχουν συνειδητά απορρίψει τις συβάσεις και επικρατούσες απόψεις περί μουσικής θεωρίας/γνώσεων και τεχνικών αρετών. Στόχος τους είναι η Δημιουργία, η οποία απαιτεί Όραμα. Η Αισθητική λοιπόν έρχεται ως λογική συνέπεια μιας τέτοιας αντίληψης. Δεν ισχυριζόμαστε βέβαια ότι όλοι όσοι ασχολούνται με αυτές τις μουσικές είναι τεχνικά καταρτισμένοι και αποφασίζουν να πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων τις γνώσεις τους και τις ικανότητές τους προς χάριν του Οράματος. Είναι όμως άτομα που γνωρίζουν τις δυνατότητές τους και τι μπορεί να κάνουν με αυτές ή τι θέλουν να κάνουν με αυτές και πόσο (και αν) θέλουν να επεκταθούν πέρα από αυτές. Είναι φυσικά αυτονόητο ότι κάθε περίπτωση καλλιτέχνη/μπάντας είναι ξεχωριστή και κρίνεται ξεχωριστά. Παράλληλα το αποτύπωμα της ιδιαιτερότητάς της, δεν έχει εκ προοιμίου τα ίδια αποτελέσματα σε όλους. Αυτά είναι μερικά σχόλια που θέλαμε να κάνουμε με αφορμή το θέμα αυτό και αν και βασίζονται στις ίδιες αιώνιες κατηγορίες και μικρότητες ατόμων κυρίως περιστασιακών και υπό αυτή την έννοια ίσως δεν έχουν θέση σε μια τέτοια συζήτηση που είναι “μεταξύ υμών”. Τώρα, όσο κι αν “νομιμοποιήσαμε” την ύπαρξη και τη σημασία της Αισθητικής, θα πρέπει να πούμε ότι έρχεται πάντα δεύτερη στη διαδικασία της ακρόασης. Προσοχή! δεν υποτιμάμε την ύπαρξή της και τα όσα σημειώσαμε στις πρώτες γραμμές της απάντησής μας ισχύουν στο έπακρο, αλλά τώρα ερχόμαστε στην “απογυμνωμένη” διαδικασία της ακρόασης που πάντα υπερισχύει στην κρίση μας για ένα δίσκο, έναν καλλιτέχνη/σχήμα κτλ. Θα πούμε το εξής πολύ απλό παράδειγμα: Σε ότι αφορά το black metal π.χ, υπάρχουν κάποιοι δίσκοι από τα 80’s και τα 90’s που έθεσαν τις βάσεις για ότι ακούμε σήμερα και οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μάλλον μέτρια/αφελή θεματολογία και αισθητική. Το ένστικτο, το πάθος, η έμπνευση, η φλόγα της δημιουργικότητας, δεν συνοδεύονται πάντα από μεγαλειώδη και ιδιαίτερα αισθητικά αποτελέσματα. Σήμερα, η συσσωρευμένη γνώση, η εμπειρία δεκαετιών και η εξέλιξη του είδους έχουν κάνει τις περιπτώσεις τέτοιων αναντιστοιχιών σπάνιες, Ωστόσο φοβάμαι (για να πάρουμε τώρα εμείς τη θέση των “πολεμίων” και των περιστασιακών και να θέσουμε εμείς οι ίδιοι αυτό το ερώτημα στους εαυτούς μας) μήπως έχουμε περάσει στο στάδιο της υπερεκτίμησης της Αισθητικής μέσω της υπερ-ανάμειξης των εταιριών και των εφήμερων καλλιτεχνών που βρίσκουν τις ευκαιρίες τους μέσα από τις ευκολίες που παρέχει η τεχνολογία στις μέρες μας. Και το γράφουμε αυτό γιατί κατά τη γνώμη μας τα τελευταία χρόνια έχουμε δει (ακούσει) απίστευτες μετριότητες να περνάνε στο προσκήνιο στηριζόμενες στις αισθητικές τους επιλογές. Και εδώ βέβαια υπεισέρχονται ζητήματα γούστου, γνώσεων, εμπειριών κτλ. Η συζήτηση αυτή είναι μια επέκταση της προηγούμενης, αρκετά γενική και ατελείωτη.
Όσον αφορά τις κυκλοφορίες του label, πάντα “σκανάρουμε” τις επιλογές μας. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η συνέπεια μεταξύ μουσικής και αισθητικής. Θα κάνουμε τις προτάσεις μας αν χρειαστεί σε σχέση με το artwork/layout της κάθε μας κυκλοφορίας αλλά οι επιλογές και τελικές αποφάσεις ανήκουν στα σχήματα. Όπως είπαμε, έχουμε κάνει τον έλεγχό μας προτού κάνουμε την πρότασή μας σε ένα σχήμα/καλλιτέχνη και θεωρούμε εξαιρετικά απίθανο να έρθουμε κάποτε στη δύσκολη θέση να απορρίψουμε κάτι. Αν αυτό συμβεί, θα συμβεί μέσα από διάλογο. Προφανώς θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τι είναι αυτό που δεν μας αρέσει και γιατί θα πρέπει να ψάξουμε μια διαφορετική επιλογή π.χ για εξώφυλλο, φωτογράφιση κτλ. Όσο αναφορά το site, υπάρχει για να καλύψει την αυτονόητη ανάγκη στέγασης της δουλειάς ενός label και της επικοινωνίας. Από την στιγμή όμως που υπάρχει, λειτουργεί αυτόματα και σα “βιτρίνα” της εταιρίας. Ήμαστε μάλλον υπέρ των μινιμαλιστικών επιλογών, θέλαμε η σελίδα μας να είναι αρκετά απλή και χρηστική, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι ο κύριος λόγος ύπαρξής της είναι η επικοινωνία. Το λέμε αυτό γιατί γνωρίζουμε ότι κάποια πράγματα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα (π.χ αυτή η γραμματοσειρά που συζητάμε από την αρχή ότι πρέπει ν’ αλλάξει, αλλά ακόμα εκεί είναι!).Τώρα για την επιλογή του φόντου, κάποιοι που μας έχουν στο μυαλό τους ως black metal label ίσως παραξενεύονται (δικαιολογημένα), ωστόσο εμείς δεν είχαμε ποτέ σκοπό να είμαστε απλώς ένα black metal label και η επιλογή του χρώματος υπήρξε μάλλον φυσική και αυτόματη. Το λευκό είναι χρώμα καθολικό και απόλυτο αλλά ταυτόχρονα διαλλακτικό, δέχεται τις τάσεις και τις προσθήκες χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα του.
Εξώφυλλα, φωτογραφίες, αφίσες, αυτοκόλλητα, παράξενες συσκευασίες. Στις περισσότερες κυκλοφορίες μας υπήρχε ήδη κάποιο εξώφυλλο η κάποια ιδέα για εξώφυλλο από την πλευρά των σχημάτων που μας ικανοποιούσε, οπότε τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα δεν χρειάστηκε να παρέμβουμε ιδιαιτέρως. Κάπου κάπου κάνουμε τις προτάσεις μας, όταν νοιώθουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει καλύτερα, αλλά ο τελευταίος λόγος ανήκει στους καλλιτέχνες/συγκροτήματα. Σχετικά με τις παράξενες συσκευασίες /ειδικές εκδόσεις κτλ φυσικά μας ενδιαφέρουν σαν ακροατές/αγοραστές αλλά σε ότι αφορά το label πρέπει να γίνεται μια προσεκτική διαχείριση τέτοιων ιδεών/καταστάσεων και όπως προ είπαμε, πάντα σε συνεννόηση με τα συγκροτήματα. Κάποιες κυκλοφορίες μας είναι πολύ λιτές (π.χ ISKANDR, LAUDANUM) γιατί έτσι τις ήθελαν οι καλλιτέχνες και νομίζουμε κι εμείς ότι αυτό ήταν το σωστό να γίνει. Πρέπει να ζυγίζεις πάντα το ειδικό φορτίο της κάθε κυκλοφορίας προτού προβείς σε προτάσεις για μια ειδική κυκλοφορία προτού την πραγματοποιήσεις. Η μοναδική φορά που ουσιαστικά “πήραμε πάνω μας” την απόφαση, ήταν η περίπτωση του cd των HYPNOSINOSIS. Είχαμε προτείνει η κυκλοφορία να είναι digipak, το συγκρότημα προτιμούσε jewel case και έτσι σκεφτήκαμε να κρατήσουμε το jewel case σαν κανονική έκδοση και να βγάλουμε και μια πιο περιορισμένη/ειδική έκδοση σε digipak. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι η πραγματοποίηση τέτοιων εκδόσεων δεν είναι εύκολη υπόθεση αφού θα πρέπει να συνυπολογίσεις το (συνήθως) υψηλό κόστος για ένα label σαν το δικό μας, που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να ελπίζει στην γρήγορη διάθεση των κυκλοφοριών του. Αυτός είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας. Τα είδη όμως με τα οποία ασχολούμαστε στο label έχουν μεγάλη παράδοση στην παραγωγή ειδικών κυκλοφοριών υψηλής αισθητικής αξίας και ιδέες για ακόμα καλύτερες ειδικές εκδόσεις γυροφέρνουν πάντα στο κεφάλι μας, ενώ πάντα μπαίνουμε στον πειρασμό να διανείμουμε μια πολύ προσεγμένη έκδοση όταν αυτή υποπέσει στην αντίληψή μας. Τώρα για κυκλοφορίες που έχουμε στη δισκοθήκη μας και μας κάνανε να θέλουμε ν’ ασχοληθούμε κι εμείς με αυτή την διαδικασία ή ενίσχυσαν την πεποίθηση μας για την αναγκαιότητα αγοράς φυσικών κυκλοφοριών είναι πάρα πολλές…Πρόχειρα μας έρχεται στο νου η έκδοση του διπλού βινυλίου του “Satanic Blood Angel” των VON από το 2002. Ο συνδυασμός αυτής της μουσικής με το βαρύ, φτιαγμένο με ειδικό χαρτί, gatefold εξώφυλλο, με το -σαν fanzine- booklet που περιείχε την συνέντευξή, τους στίχους και τα σχέδια ήταν αποκαλυπτικό! Οι κυκλοφορίες της NWN! γενικά εκείνη την εποχή νομίζουμε ότι ανέδειξαν την αξία του βινυλίου, σαν εικαστικό και όχι μόνο σαν ακουστικό μέσο και προλόγισαν (άτυπα) την άνοδο της δημοτικότητάς του. Το booklet του “Kenose” των DEATHSPELL OMEGA μας φάνηκε επίσης εντυπωσιακό όταν βγήκε… Κάτι που είχαμε φέρει στο distro πριν μερικά χρόνια επίσης, το cd “Blessing From The Darkness” των AFFECTVS & LAMIA CULTA ήταν εξαιρετικό σαν κατασκευή. Γενικά σε αυτούς τους χώρους (ambient, noise, power electronics, neo-folk κτλ) υπάρχουν άπειρες καλές ιδέες και πολύ όμορφες DIY κυκλοφορίες και θα πρέπει να πούμε ότι θαυμάζουμε τους ανθρώπους που κάνουν τέτοια πράγματα σε σταθερή βάση γιατί από την μικρή μας ενασχόληση ξέρουμε πόσο δύσκολο και δαπανηρό είναι, να βρεις και να συνενώσεις όλα αυτά τα υλικά που χρειάζεσαι για να φτιάξεις κάτι τέτοιο. Πάντως αυτό που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι τέτοιου είδους εκδόσεις θα πρέπει να βασίζονται στον χαρακτήρα της κάθε κυκλοφορίας και να τον αναδεικνύουν, ν’ αποπνέουν μια δημιουργική αύρα, να έχουν γίνει με αυτό που λέμε “μεράκι” και όχι να σου δίνουν την εντύπωση της εργοστασιακής τυποποίησης που δυστυχώς στις μέρες μας (και σε συγκεκριμένους χώρους) γίνεται ολοένα πιο συχνή.
Φυσικό format σ’ εποχές Bandcamp & Spotify. Το Spotify το γνωρίζουμε μόνο σαν brand, αγνοούμε την λειτουργία του (η μάλλον, καλύτερα, τις δυνατότητές του). Ίσως το γεγονός ότι πρόκειται για μαζικό μέσο μας απωθεί. Το bandcamp φαίνεται λιγότερο απρόσωπο (άρα πιο ταιριαστό στο underground) και είναι ένα καλό εργαλείο για τις μπάντες που θέλουν να προωθήσουν τη δουλειά τους ή να συστηθούν στο κοινό, ακόμα και για εμάς που, όπως γράψαμε πιο πάνω, είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε λίγο παραπάνω το internet για την εύρεση καινούργιων κυκλοφοριών. Ωστόσο, δεν το χρησιμοποιούμε σα label μέχρι στιγμής και δεν έχουμε την πρόθεση να το κάνουμε. Δουλεύουμε αποκλειστικά με φυσικές κυκλοφορίες και θέλουμε κάθε μας κίνηση να δείχνει αυτή μας την προτεραιότητα. Πιστεύουμε ότι ο μόνος τρόπος ν’ ασχοληθείς σωστά, ν’ ακούσεις και ν’ αφομοιώσεις μια δουλειά είναι η ύπαρξή της σε φυσικό format. Η “κατοχή” ενός δίσκου σε ένα φάκελο στον υπολογιστή σου ή σ’ ένα link στο internet κάνει την ενασχόλησή σου απρόσωπη και “αναίμακτη”, αποκλείει κάθε προσπάθεια και αφοσίωση. Δυστυχώς σε αυτή τη ζωή είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων και ότι αγαπάς πραγματικά το πληρώνεις σε χρήμα και χρόνο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Γενικά στην καθημερινότητά μας υπάρχει η τάση ν’ αποβάλουμε την προσπάθεια και να τα κάνουμε όλα εύκολα και προσιτά. Αυτή την τάση την έχουμε αναγάγει σε “πρόοδο”, σ’ έναν αγώνα δρόμου για να τα προλάβουμε όλα. Η αλήθεια όμως είναι ότι μόνο μέσα από τη προσπάθεια έρχεται η εκπλήρωση των επιθυμιών μας και η πραγματική ανταμοιβή, πόσο μάλλον σε θέματα τόσο σημαντικά όπως η τέχνη γενικότερα και στην περίπτωσή μας η μουσική ειδικότερα. Αυτή είναι τουλάχιστον η δική μας πεποίθηση και σκοπός μας είναι να συνεχίσουμε σε αυτό τον δρόμο όσο αντέξουμε!
Επιρροές από άλλα Label . Δεν θα λέγαμε ότι υπάρχουν κάποια label που μας σημάδεψαν τόσο πολύ, ώστε να πούμε εξαιτίας τους ότι “αυτό θέλουμε να κάνουμε” αλλά σίγουρα υπάρχουν labels που τα θαυμάζουμε/θαυμάσαμε για την συνέπειά τους ακόμα κι αν κάποια στιγμή υπέπεσαν σε αστοχίες (πάντα κατά τη γνώμη μας). Για παράδειγμα labels όπως η Cold Meat Industry ή η 4AD πέρασαν την δική τους ταυτότητα και αισθητική χωρίς να επιβάλλονται και να επισκιάζουν την ταυτότητα των σχημάτων τους. Στον metal χώρο η NWN! που αναφέραμε προηγουμένως ή η NOEVDIA υπήρξαν αρκετά συνεπής, από νεότερα labels FALLEN EMPIRE, AnnapurnA…Αυτά μας έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό και κάθε τόσο ξεπετάγονται καλά labels που αξίζει να παρακολουθήσεις. Δεν είναι όμως τα labels που μας έβαλαν σε αυτό το παιχνίδι αλλά η αγάπη μας για την μουσική και όλη αυτή η διαδρομή μέρος της οποίας είναι και τα labels.
Μουσική. Δεν μας αρέσει να κάνουμε τέτοιου είδους συγκρίσεις αλλά η Μουσική είναι για εμάς η ανώτερη των τεχνών και η ακρόασή της κάτι ιδιαίτερο και απαραίτητο στην καθημερινότητά μας. Έχουμε μια πολλή μεγάλη γκάμα ακουσμάτων και γενικά δεν βάζουμε κανόνες στο τι θ’ ακούσουμε. Τα πάντα είναι ευπρόσδεκτα αρκεί να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις (όπως: ειλικρίνεια, έμπνευση, δημιουργικότητα) που όμως στον καθένα προφανώς είναι διαφορετικές, ανάλογα με τις εμπειρίες και τις προσλαμβάνουσές του. Αποκλείουμε μόνο ότι θεωρούμε επιφανειακό και ευτελές. Τώρα όσον αφορά το label, θεωρήσαμε καλό να βάλουμε κάποιους περιορισμούς στο τι κυκλοφορούμε και διανέμουμε και να στηριχτούμε στο “κοινό έδαφος” των ακουσμάτων μας, που σε μεγάλο ποσοστό ήταν το black metal και κάποιες άλλες ιδιαίτερες, πειραματικές, τελετουργικές, άρρυθμες (η έστω ρυθμικές με έναν ιδιαίτερο τρόπο) μουσικές: ambient, neo-folk, noise/power electronics, death metal, συγκεκριμένες εκφάνσεις του doom metal κτλ. Θέλαμε να υπάρχει μια συνέπεια που ξεκινάει από το όνομα του label, την αντίληψη στον τρόπο προώθησης/επικοινωνίας του και φτάνει μέχρι τις κυκλοφορίες που διανέμουμε. Σε αυτό το σημείο, για να κάνουμε την σύνδεση με τα παραπάνω για σχήματα και albums που μας αρέσουν, αξίζει να ξεκινήσουμε με μια ειδική αναφορά στον Έλληνα συνθέτη Jani Christou, την μουσική του οποίου ακούγαμε πάρα πολύ κατά την αποκρυστάλλωση της ιδέας της δημιουργίας του label και του οποίου η σύνθεση “Mysterion” έπαιξε το δικό της ρόλο, μεταξύ άλλων και στην επιλογή του ονόματος. Για σχήματα, καλλιτέχνες και album, η λίστα είναι ατελείωτη, θ’ αναφέραμε μόνο κάποια πιο γνωστά και επιδραστικά (για μας αλλά και γενικότερα): AIN SOPH, AUTOPSY, BATHORY, BAUHAUS, BEHERIT, BLACK SABBATH, BLASPHEMY, BRIGHTER DEATH NOW, BURZUM, CELTIC FROST, DARKSPACE, DEAD CAN DANCE, DARKTHRONE, DEATH IN JUNE, DEATHSPELL OMEGA, DESTRUCTION, DEVIL DOLL, DISEMBOWELEMENT, DODHEIMSGARD ,EMPEROR, ENTOMBED, FIELDS OF THE NEPHILIM, FLEURETY, GENOCIDE ORGAN, GOATLORD, INCANTATION, KAMMARHEIT, KING CRIMSON, LES JOYAUX DE LA PRICESSE, LEVIATHAN, MAYHEM, MORBID ANGEL, MORTIIS, MORTUARY DRAPE, MY DYING BRIDE, NECROMANTIA, NURSE WITH WOUND, PAGAN ALTAR, PAYSAGE D’ HIVER, PINK FLOYD, POISON (Ger), ROTTING CHRIST, ROOT, SARCOFAGO, SATYRICON, SISTERS OF MERCY, SLAYER, SODOM, SWANS, THORNS, TORMENTOR(Hun), ULVER, URFAUST, VED BUENS ENDE, VELVET CACOON, VENOM, VOIVOD, VON. Τέλος, θέλουμε να τονίσουμε ότι δεν μένουμε εκεί. Όλα αυτά τα βλέπουμε και τα κρίνουμε στο σήμερα, με την άνεση της απόστασης, αλλά θεωρούμε ότι ακόμα και στην εποχή μας κυκλοφορούν εξαιρετικές δουλειές που αξίζουν την προσοχή μας και που σε κάποια χρόνια θα μπαίνουν σε ανάλογες λίστες, αρκεί να τις ακούμε με την ίδια διάθεση και χωρίς προκαταλήψεις δίνοντας τον απαραίτητο χρόνο στην ακρόαση κάθε δίσκου.
Μέρος δεύτερο.
Από το 2015 μέχρι και σήμερα το Mysterion ως Label έχει κόψει (συνεργατικά ή μόνο του) δώδεκα κυκλοφορίες που συνεπικουρούν την αισθητική του. Πάμε να δούμε τις δομές και το ύφος τους, ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη μέχρι την αφετηρία.
Sleeping Bodies-The Composition of a Dead Star (Mysterion-MYR 012)
Η περιγραφή ενός album είθισται να ξεκινά από την έναρξη. Εδώ όμως έχουμε ένα compilation με τα δυο demos των Αμερικανών. Οπότε εμείς θα πάμε πρώτα στο τελευταίο κομμάτι, το εξαιρετικό εικοσάλεπτο του περσινού πλέον “Cosmic Voyager” Single με τα έξοχα samples. Ο ήχος και η εμβέλειά, είναι σα μια τραβηγμένη κλωστή από την ανοιξιάτικη πλερέζα των Velvet Cacoon, δηλαδή το «κουβερτάκι» του ρυθμικού όπως το έπλεξε ο νεκροερημίτης της καρδιάς μας Malefic. Συναισθηματικά, δημιουργεί ένα ορυκτό με βάση τη μελαγχολία και λαξευμένη φλέβα την δύναμη. Δουλεύει σταθερά και δε θα χρειαστεί χρόνο για να εγκολπωθεί στον ψυχικό μανδύα του ακροατή. Λίγα χρόνια νωρίτερα στο πρώτο τους demo, ξεκινούσαν το δικό τους ταξίδι στο άπειρο. Το εναρκτήριο “Wandering Through Open Plains” είναι γραμμένο στη λογική του “Transilvanian Hunger”= ένα καλό riff φτάνει, ειδικά αν είναι ικανό να σε ταξιδέψει με ακρίβεια στο συναίσθημα που επιθυμεί ο δημιουργός του. Μουσικά αποκαλύπτει πως μας λείπουν ουσιαστικά οι Darkspace. Στο έτερο “Become Shackled to the Abyss” θα βρούμε την ambient πλευρά της ιστορίας τους. Αν και φρέσκο το “Composition of a Dead Star” εμπεριέχει μουσική οικειότητα. Δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε εύκολη για να τη προσφέρεις.
Ritual Cairn-Demo MMXX (Mysterion-MYR 011)
Με προϊστορική ανάσα, κοντά στη θεματολογία των Antediluvian. Με doomy διάθεση στην πλοκή και παχιά φωνητικά, που φέρνουν στο μυαλό τους Φινλανδούς Hail στο σκιερό έπος “Inheritance Of Evilness”. Μια απομονωμένη κιθάρα που σαλεύει και σκαλίζει, φλερτάροντας με τους αρχαϊκούς Varathron. Δεν χτίζει αλλά πορεύεται. Δεν σφύζει ταχύτητες, παρά αγγίζει ένα αυξημένο mid-tempo χάριν διηγήσεως. Γεννά τη μελωδία στη λάσπη και σκοτεινιάζει ατέρμονα. Δομικά στηρίζει τη διέλευση κι επιλέγει να σταματά, να κωλυσιεργεί μέχρι να σε αφυπνίσει. Θα σε φέρει σε μια κατάσταση δυσοίωνης κατήφειας. Δε ξέρεις τι είναι κι όμως τη νιώθεις παρούσα και θα μείνει για πάντα μέσα σου. Τέλος, θα ήθελα να συγχαρώ τον Αμερικανό για τ’ όνομα που έδωσε στο project, αλλά και το εξαιρετικό logo που στέκει απόλυτα εναρμονισμένο με την θεματολογία του.
Hevnoraak-Sinking into Nothingness (Mysterion-MYR 010)
Τα ονόματα Thergothon, Unholy αλλά και diSEMBOWELMENT μιλούν από μόνα τους σαν επιρροές για τον τρόπο ανάπτυξης των Hevnoraak. Μπορεί αυτό το 7άρι να παίζει σε Doom/Death εμβέλειες, αλλά δε τρέφεται από την αργοπορία και τα εφέ. Αντίθετα οι ιδέες αναπτύσσονται περνούν σε ταχύτητα με δυναμική κράση μέσα από death metal ρυθμικό. Ωστόσο, επιστρέφει συναισθηματικά μέσα από λίμνες ηρεμίας, στις οποίες θα φροντίσουν να υπάρχει το κατάλληλο riff και η μελωδία που έχεις ανάγκη για να εισπράξεις τα καθέκαστα. Εκ πρώτης άπονο μα τελικά δοτικό και όσο εσωστρεφές επιθυμείς. Εδώ βρίσκεται και η γοητεία του, σκοπεύει το θυμικό και προσφέρει απλόχερα συσχέτιση.
Hyalithe-As If Sunlight Could Warm the Deceased (Mysterion-MYR 009)
Υπάρχουν solo project που θέτουν άμεσα το προκείμενο και ξέρεις ακριβώς τι παίζει. Αυτό θα νιώσεις κι εδώ, αλλά δεν θα έχεις δίκιο. Δεν είναι πως ο Jori Apedaile από τη Μοντάνα δημιουργεί ένα νέο sub-genre, αλλά πως το Depressive/Post Black Metal που παίζει είναι πηγαία έκφραση και όχι το ύφος που επέλεξε επειδή έμαθε λίγο κιθάρα. Υπάρχουν riff που δείχνουν τη δουλειά/έμπνευση και ξαφνιάζουν (Eurydice), αλλά περισσότερο θα φανεί συνθετικά, γιατί ενώ ανήκει καθ’ ολοκληρία στις επιρροές του δεν χρησιμοποιεί τη μανιέρα γραφής τους. Αντλεί όσα έμαθε, τηρεί κανόνες αλλά τα βάζει σε συναισθηματική σειρά έχοντας ειρμό, μέτρο και προσφέροντας συγκίνηση. Η διαφοροποίηση σε σχέση με το στυλ που παίζει θα βρεθεί στα φωνητικά, μιας κι επιλέγει βλοσυρές ερμηνείες στα χνάρια των Wrest, Hail Conjurer. Ιδανική πρόταση για όσους θα ήθελαν ν’ ακούσουν κάτι που ξεκινά τακτικά από τον Varg αλλά διαθέτει την καρδιά των πρώιμων Alcest. Τέτοιοι soloproject μουσικοί είναι «δικοί μας», απλοί ακροατές που πέρασαν στο «ποτάμι της δημιουργίας». Με το πέρασμα του χρόνου μένουν στις αναμνήσεις περισσότερο από τα μεγαλύτερα ονόματα που δισκογράφησαν την ίδια χρονιά. Αυτό συμβαίνει από underground γινάτι. Είναι ζήτημα ψυχικής επαφής με τον ομόσταυλο, που δεν έγινε ακόμα «μορφή» και παραμένει ένας από εμάς. Ανήκει στα albums του 2019 που άκουσα περισσότερο μέχρι σήμερα.
Veitstanz -Night Is My Heart (Mysterion-MYR 008)
Βλέποντας τον τίτλο του demo, ένιωσα πως θα πρέπει να κατεβάσω τα standards των απαιτήσεων. Ωστόσο είχα μπροστά μου ένα εξώφυλλο με μια υπέροχη σύνθεση συμβόλων, ικανά να διηγηθούν από μόνα τους μια ιστορία. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα κρανία με τα φτερά νυχτερίδας, που συνεχίζουν να πετούν γύρω μου ακόμα και μετά τις ακροάσεις. Μουσικά χτίζουν μια λυτρωτική ατμόσφαιρα. Μοιάζει με το κενό συναίσθημα μετά το γοερό κλάμα, εκεί που τα χρώματα λάμπουν λίγο περισσότερο αφού χάθηκε ο θυμός ή ο φόβος. Στην τακτική, μια απλή κίνηση του ρυθμικού μέρους δίνει τον απαραίτητο χώρο στα φωνητικά. Η εκφραστικότητά τους διαθέτει ένα μαγικό vibe. Χρησιμοποιεί καθαρά που υμνούν αλλοπρόσαλλα, μαγκωμένα του οδυρμού και το black metal γρέζι. Στο «Piercing The Veil» θα προηγηθεί παικτικά μ’ έξυπνους τρόπους, που φέρνουν στο μυαλό κυκλοφορίες της Ancient Records (Grifteskymfning, Hädanfärd, Grav) διανθίζοντας τη πλοκή και προκαλώντας την ανάγκη της επανάληψης.
Laudanum -III (Mysterion-MYR 007)
Ένα Lp που υπογραμμίζει τη φράση underground black metal κυκλοφορία. Δεν επικροτώ για το cult της ιστορίας, ώστε να κοπεί κάθε demo tape σε Lp. Είναι επί του περιεχομένου παρατήρηση. Απογύμνωση και τέχνη της αφαίρεσης που εξάπτει τη φαντασία. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχεις να πιαστείς από πουθενά, σου παρέχουν ένα εξώφυλλο και την εμπειρία της ακρόασης. Δηλαδή, όλα τα χαρακτηριστικά που έκαναν στα 10’s ξεχωριστό υποείδος το Raw Black Metal. Σχήμα βυθισμένο στην άβυσσο χωρίς πληροφορίες, demo έκφρασης χωρίς θεματολογία, ήχος από τακτοποιημένο αχούρι, φωνητικά ως όργανο μέσα στην ροή, τύμπανα σα το χτύπο της καρδιάς και αστραπηδόν μελωδίες. Μελετημένο για να μην κουράζει, κουρνιάζει όταν πλατειάζει και γεμίζει φως αν και κατάγεται από τόπο δίχως ήλιο. Τα δυο bonus κομμάτια δένουν με το τρίτο demo, είναι τεταμένα και μονότονα με λιγότερο «καπνό» στον ήχο. Για το άγημα των Paysage d’Hiver. Τέλος, πριν από την κοπή του Mysterion label η κασέτα είχε κυκλοφορήσει από τo αξιολογότατο Σουηδικό label Cirsium Kollektivet.
Hypnosinosis -῾Υπνωσίνοσις (Mysterion-MYR 006)
Οι Χιλιανοί με το ελληνικό όνομα δικής τους επινόησης (μια αυθαίρετη λέξη βασισμένη στην ύπνωση) δημιουργούν ένα κράμα που συνδυάζει την κράση με τις ατμόσφαιρες και μπορεί φέρει στο μυαλό την αύρα του “Draco Sit Mihi Dux”. Στιχουργικά καταπιάνονται με τη διανοητική διαταραχή και τα όρια της τρέλας. Μπορεί ρυθμικά να κάνουν ασφαλή διέλευση, αλλά τόσο η μουσική όσο και η έκφραση στα φωνητικά βρίσκεται στο ακριβές εκείνο σημείο που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από το concept. Επιδιώκει να δημιουργήσει την απαραίτητη συνθήκη για τον ακροατή, μια διανοητική συμπόρευση. Το υλικό έχει μια κρυφή δυναμική που μπορεί να μεγαλώσει μέσα σου με τις ακροάσεις. Ξεχώρισα την ένταση και τα riff του “Through Dreams of Chaotic Sorrow” καθώς και το “Monumental Euphoric Trance” που δίνει χώρο στο μπάσο για να προεκτείνει τη περιήγησή, ώστε να μεγαλώσει τη διήγηση. Η έκδοση σε digi pack είναι περιορισμένη στα εκατό κομμάτια κι έρχεται με αφισάκι και κάρτα με το limitation.
Waal -Ruminations (Mysterion-MYR 005)
Ένα εξαιρετικό cardboard cover εσωκλείει τη πρώτη κασέτα των Ισλανδών. Δωρεάν μαθήματα ελευθερίας μέσω μονοτονίας. Επικεντρωμένο στις διελεύσεις της κιθάρας προκαλεί «μηρυκασμό» μέσω της πλοκής. Τα riff είναι απλωτά και πολύ συγκεκριμένα ώστε να δίνουν την αίσθηση κλεισίματος και ανοίγματος. Θα το κάνουν επιθετικά, στα κόκκινα, αλλά από τη θέση μιας εσωτερικής νηνεμίας, δίχως να καταβάλουν ιδιαίτερη προσπάθεια. Το ρυθμικό μέρος δηλώνει παρόν κρατώντας τα γκέμια της ροής, είναι όμως ένα συνοδευτικό πλοκής όπως και τα λιγοστά φωνητικά που εποπτεύουν σε μια εσωτερικότητα και τελικά μοιάζουν σα να δαμάζουν τη υψηλή κράση των riff, προστάζοντάς τα να βγουν όλο και πιο ψηλά όλο και πιο μακριά. Ξεκάθαρα παίζει στο repeat.
Με βάση τα στατιστικά του Discogs το “A Diabolic Thirst” βρίσκεται στις πρώτες θέσεις (most wanted/most collected) για τις Black Metal κυκλοφορίες του 2021, μουσικά κάτι τέτοιο είναι δικαιολογημένο αλλά κυρίως τους άξιζε. Εμείς εδώ, θα πάμε πίσω στο χρόνο, όταν οι Καναδοί έκαναν το δικό τους ντεμπούτο. Αν και πέρασε μια επταετία από τότε, συμφωνώ ακόμα με όσα είχα σημειώσει για το “Terra Nullius” και είχαν καταχωρηθεί στο underground Kommandoz του Metal Hammer (11/2015 τεύχος No. 371). Συνοπτικά έλεγα, πως οι Καναδοί λειτούργησαν έχοντας κυριευτεί από το πνεύμα των Gorgoroth. Θέτουν σε πρώτο πλάνο την ταχύτητα και το λυσσασμένο riffing. Σταδιακά ρίχνουν τον ρυθμό αλλά δεν σταματούν να επιτίθενται, κρατώντας την ατμόσφαιρα στα επίπεδα της βουνοκορφής. Η παραγωγή είναι σχετικά τακτοποιημένη, αλλά στον ήχο των τύμπανων και την έξαψη των φωνητικών βγάζουν crust χάος. Ωστόσο η κραταιά μαυρομεταλλική δύναμη επανεμφανίζεται στα εμπνευσμένα riff κι επαναφέρει το νου μας στις κορυφογραμμές, δίνει ένταση στην ροή κι αφήνει τη γοητευτική αίσθηση της κυκλοθυμίας. Εικαστικά, η βινυλιακή κοπή εποπτεύει το φυσικό τοπίο, δίχως το παραμυθικό στοιχείο. Με αυτή την επιλογή κρατούν τη φύση σε μια σκιτσαριστά φωτογραφική θέση, κάνοντας “κριτική στο αντικείμενο” από μια post-black οπτική. Για τους απανταχού ενδιαφερόμενους η βινυλιακή κοπή που κυκλοφόρησαν Mysterion/Arcane Angels έγινε sold out (μετά το περσινό Hype) και αυτόματα άρχισε να «ζεματάει» στη μαύρη αγορά του Discogs, αλλά το cd της Arcane Angels είναι ακόμη διαθέσιμο (το παίζω στοίχημα για πόσο ακόμα).
Οι Ολλανδοί στο ντεμπούτο τους μπορούν να χαρακτηριστούν υποβλητικοί. Μουσικά ενοποιούν εύστοχα το Γερμανικό Depressive (Bethlehem) με το post Black Metal. Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, που ανοίγουν το πλάτος της επίθεσης με ωμό και γλυκύ τρόπο ταυτόχρονα. Κεντρικός πλοηγός της διήγησης είναι οι κιθάρες και παράπλευρα τα πονεμένα ουρλιαχτά, που δεν αγγίζουν τα όρια του σιχτιρισμού αλλά είναι υπερβολικά. Οι συνθέσεις είναι τακτοποιημένες, με ουσιώδης αλλαγές πλοκής ικανές ν’ αρπάξουν τη προσοχή σου (“Galgenveld”). Στο ep “Zon” εστιάζουν ακόμα περισσότερο στη χαρμολύπη μέσω μελωδίας και ήχου, καλιμπράρουν ένταση φωνητικών και λειαίνουν ακίδες. Η έξυπνη τακτική τους είναι το βασικό σημείο που πρέπει να εστιάσουμε. Σε κάθε κυκλοφορία, τα κομμάτια είναι άριστα τοποθετημένα ώστε ν’ αυξάνει η ένταση όσο περνά ο χρόνος της ακρόασης, καταφέρνοντας να εντάξουν ακόμα και τον αδιάφορο παρατηρητή στην ατραπό τους.
Spectral Lore -I (Mysterion – MYR 001)
Σχεδόν δέκα χρόνια μετά τo cd-r την κασέτα και το cd, εδώ έχουμε τη κοπή σε βινύλιο και τέταρτη αισθητική απεικόνιση της πρώτης δουλειάς του project. Η ζωγραφιά του Reuben Sawyer στο εξώφυλλο, που θα φανεί ακόμα περισσότερο στην αφίσα που θα βρείτε σαν ένθετο, δίνει μια νέα διάσταση. Για το ντεμπούτο του Ayloss είχα γράψει αναλυτικά στο παρελθόν. Τα σχήματα και τα album που κάποτε ήρθες πολύ κοντά, σε ακολουθούν για πάντα. Βασικό ρόλο σε αυτό παίζει η μουσική και τα συναισθήματα που σου δημιουργεί. Ξεφεύγοντας από την προσωπική μου σχέση με το πρώτο κεφάλαιο των Spectal Lore, θα έλεγα πως ήρθε η ώρα για όσους έμαθαν το project από τις πιο πρόσφατες δουλειές του, να πάνε λίγο πίσω στην αφετηρία. Εδώ θα γνωρίσετε τον ακροατή/ερασιτέχνη που ξεκινά το ταξίδι του στη καλλιτεχνική οδό, θα εισπράξετε το συναίσθημα και τελικά μια και μόνο ακρόαση δε θα είναι αρκετή.
Επανεκδόσεις και διαφορετικές κοπές: Προσωπικά, θεωρώ την διατήρηση της αισθητικής σε μια δουλειά ως βασικό χαρακτηριστικό για ν’ αγοράσω μια επανακυκλοφορία. Το εξώφυλλο είναι ένα σύμβολο ικανό να σκαλίζει το δρόμο που θα κάνει η σκέψη παράλληλα με το ταξίδεμα που σου προσφέρει η μουσική. Οπότε θεωρώ πως είναι ζητούμενο να κρατούν οι επανεκδόσεις τα δεδομένα της πρώτης κοπής, την εικαστική βάση της αισθητικής. Με τον τρόπο αυτό δεν μεταγλωττίζουν τα εργαλεία που δίνουν στον ακροατή, κρατώντας το νοερό τμήμα της κυκλοφορίας αναλλοίωτο στο χρόνο. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο album έχουμε την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τέσσερις διαφορετικές και ολόσωστες επιλογές, που καταδεικνύουν πως αν συνδυαστούν σωστά αισθητικό κριτήριο και μεράκι μπορεί κάθε νέα εικαστική διάσταση να τροφοδοτήσει τη σκέψη, δίνοντάς την απαιτούμενη ελευθερία να κινηθεί δίχως όρια στο ταξίδι που απλόχερα προσφέρει η μουσική.
Το σκηνικό το ξέρετε: Επτάιντσα, δωδεκάιντσα εμπλουτισμένα σινγκλάκια, maxi EPs ή όπως αλλιώς θέλετε, παιγμένα στις λάθος στροφές. 45άρια στις 33. 33άρια στις ΑντίοΥπαρξη στροφές. Για την παρούσα ανάρτηση, διαλέξαμε το δωδεκάρι “Ancient Wrath” των Necromancy από Ηλιούπολη (ηχογράφηση 1991/κυκλοφορία 2015), το εφτάρι “Requiem for Fools” των Sigh απo Τοσίμα (ηχογράφηση/κυκλοφορία 1992) και το εφτάρι των Ƶemial από Πετρούπολη (ηχογράφηση/κυκλοφορία 1992).
Χαμηλωμένες ταχύτητες που ανοίγουν Πύλες Διάβασης σε Κόσμους πέρα από εδώ. Σε συνδυασμό με την αφύσικη ζέστη, μπορούν να αποτελέσουν και οδηγό.
NDRGRND KMMNDZ 
You must be logged in to post a comment.