Σ’ενα ιδανικό κόσμο , οι “πολυτελείς επανακυκλοφορίες δίσκων” θα ήταν απλά ο ίδιος δίσκος χωρισμένος σε δυο 45άρια των 12 ιντσών. Ούτε 180 γραμμάρια “για καλύτερη ποιότητα ήχου” (qλαίω), ούτε βινύλια-χλαπάτσες (“splatter”) ούτε αυτοκόλλητα, ούτε τριπλά posters λες και παίρνω τη Σούπερ-Κατερίνα, ούτε “full dynamic range remasters” (για ηχογραφήσεις κατάληψης), ούτε Die Hard (=pay harder) editions, ούτε χάντρες και μπιχλιμπίδια για πάσης φύσεως ιθαγενείς.

O λόγος βέβαια που προσωπικά θα προτιμούσα επανακυκλοφορίες των δυο 45αριών, πέρα απ’το οτι έχουν πιο απλωμένα αυλάκια και ακούγονται όντως καλύτερα (και στις περιπτώσεις singles όπως κάποια της θρυλικής Factory records ακούγονται και πιο δυνατά), είναι για να τα παίζω στις 33 στροφές. Σε μερικά albums, αυτό λειτουργεί υπερθεματίζοντας τον σκοπό τους. Ένας τέτοιος δίσκος είναι και το (33 στροφών) ντεμπούτο των Paradise Lost. Aντιλαμβάνομαι βέβαια, πως ο Hammy μάλλον τους ιθαγενείς της παραπάνω παραγράφου σκέφτεται όταν κάνει επανακυκλοφορίες σήμερα, οπότε δεν περιμένω να κάνει οτιδήποτε τέτοιο με το “Lost Paradise”…

Πήρα λοιπόν το κατσαβιδάκι μου , αναποδογύρισα το πιστό μου Dual CS435-1 και χαλάρωσα τη βίδα στο μοτεράκι απ’ την πλευρά των 33 στροφών. Πολύ. Τόσο ώστε να παίζει σε μια πολλλλλλλύυυ χαμμηλλλότερη ττττταχχχχχχύττττητττα. Ο ήχος βράζει, το album κοχλάζει και βαριανασαίνει στο Κέντρο του Χάους, “Τυφλό και Ά-νοο” που θα’λεγε και μια ψυχή απ’το Πρόβιντενς.
No.FUKKING.Hi-Fi , στα σίγουρα.
Δικό σας λοιπόν, παρέα με το απαραίτητο κασετοεξώφυλλο στην περίπτωση που θελήσετε να το μεταφέρετε σε αληθινό φορμάτ. Με σεβασμό στο αρχικό Αμφίβιο του Duncan Fegredo και τις ευχές μας για ένα όμορφο Ηλιοστάσιο

…ask The Grim Weaper
Παρασύνθημα: Necropitch