Το δεκάϊντσο EP “Dominion” (1996) ήταν κάπως ξεκούδουνο για όσα ως τότε ξέραμε για τους τεχνικούς, σκοτεινόηχους και χαρισματικά “εξωσχολικούς” ως προς την death metal πραγματικότητα Ethereal απο τη Σαλαμίνα. Με τον τρόπο του όμως, ήταν ακριβώς όσο sui generis ήταν και οι Ethereal σα συγκρότημα/προσωπικότητες.
Ισόποσα μοιρασμένο σε δυο παθιασμένες εκταφές CelticFrostικού Μέταλ του Θανάτου, δυο ambient ιντερλούδια και στη μέση (ή στις άκρες, αν προτιμάτε) ενας σόλο “Individual” Ζαούτσος να συμπεριφέρεται ως Ζαούτσος στον διαθέσιμο εξοπλισμό του.


(παράνομο bootleg εξώφυλλο κασέτας, χρυσομαυρες Σακούρες και Γουϊτκιν)

Η μόνη πρέπουσα συμπεριφορά μας απέναντι στο EP, αν θέλουμε κι εμείς να λεγόμαστε sui generis aακροατές, θα ήταν να το ακούμε και στις 33 και στις 45 στροφές.
Στην κασέτα που παραθέτουμε, λείπουν τα ambient ιντερλούδια. Υπάρχει όμως το ζουμί. Το οποίο, όπως σχεδόν πάντα, βρίσκεται στην πλευρά με την ηχογράφηση στις “λάθος” στροφές (33).
Και βεβαίως, ενα εξώφυλλο για τη δική σας κασέτα, αν μπείτε στον κόπο…

(Inner leaf)

Sense Nocturnal Sunshine

֍֎֎

Έχουν παρέλθει άραγε οι ημέρες δόξας μας;

Ενώ τα σώματα και τα πνεύματα φθείρονται, αναζητούμε ψήγματα των παλιών εαυτών μας.

Σκαλίζουμε με αγωνία μέσα μας για την ενέργεια και την αφέλεια της ριψοκίνδυνης νιότης, έτσι ώστε να νικήσουμε την βαρύτητα και να τεθεί ξανά σε λειτουργία ο μηχανισμός της λύτρωσης, να μπει ξανά σε τροχιά ο δημιουργικός εαυτός.

Που είναι οι παλιοί σύντροφοι και τι κάνουν;

Μερικές φορές φοβούμαστε ακόμα και να ρωτήσουμε αν είναι ζωντανοί.

Τι νόημα είχαν οι ώρες που περάσαμε μαζί, τα κοινά μας έργα;

Παραμόρφωση, ουρλιαχτά και blastbeats στα ιδρωμένα σανίδια καπνισμένων, κλειστοφοβικών χώρων.

Αποπνικτικά καλοκαίρια, φυλακισμένοι στο τσιμέντο κάτω από έναν νοσηρό ήλιο.

Αιώνιες βραδιές υπνωτισμένοι από την θάλασσα να κοιτάμε την Σελήνη ή τον Γαλαξία, ψάχνοντας για νόημα.

Όσο μεγαλώνουμε, οι λαβύρινθοι μέσα μας γιγαντώνονται.

Κάπου μέσα θαμμένη βρίσκεται η ουσία του είναι, ο αυθεντικός εαυτός – που ίσως να μην βρούμε ποτέ.

Χωρίς άλλη επιλογή, με νέους συνοδοιπόρους και παλιούς συντρόφους, ο αγώνας συνεχίζεται.

֍֎֎

Εσωστρεφείς συνειρμοί μία βραδιά του Φλεβάρη στα Βριλήσσια…

Με τον Ηλία να ουρλιάζει όπως παλιά.

Μελετώντας σε μεγέθυνση τον πίνακα που ζωγράφισε για το εξώφυλλο του Maze.

Με τις όμορφες κιθάρες του Γιάννη, ζεστές ή ψυχρές, σε μορφή riffs ή ηχοτοπίων.

Με τον Ανδρέα και Δημήτρη (πρώην End) να λαξεύουν γρανίτη στο πάντα συμπαγές rhythm section.

Με τον Μάνθο (Νυν/πρώην Calyces, Lunatic Medlar, Tardive Dyskinesia, Konkave) και τον Γιώργο (Ignite Studio) να έχουν πάρει την σκυτάλη πλέον αντίστοιχα στο μπάσο και στα τύμπανα, δίνοντας μία νέα πνοή στον Ήλιο Του Τίποτα.

Θα τους δούμε άλλωστε live με τη νέα σύνθεση σε μία συμμετρική ημερομηνία αύριο, Σάββατο 24/2/24 στο ΑΝ Club.

Το Maze κυκλοφορεί σε βινύλιο και CD από μία άλλη οντότητα παλιών συντρόφων που επέστρεψε πρόσφατα, την Venerate Industries.

SATYRICON & MUNCH
JUNE MMXXII

Ααα, λίσσεν;

Dødheimsgard
“Black Medium Current”
(Peacaville)
Από τότε που σταμάτησα να είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ τι γίνεται, κοιμάμαι. Δε ξέρω τί γίνεται.
Βγήκε νέος δίσκος Dødheimsgard και κουνήθηκα. Τ’ακούω κάθε μέρα. Εκανα επίσης το βήμα να διαβάσω και κείμενα-παρουσιάσεις του δίσκου στα ίντερνετς. Κάθησα λοιπόν να γράψω κι εγώ τις σημειώσεις μου για το album, κομμάτι-κομμάτι.
Οχι τιποτ’αλλο, αλλά για να μη ξεχάσω.
‘Η να μη τρελαθώ.

Et smelter
Πάλευα να βρω κώδικα που θα απαντά στις προσδοκίες μου, περιγραφή που θα μετέφραζε ό,τι άκουγα σε αναμνήσεις οι οποίες δε θα επέστρεφαν με τη μορφή τύψεων. Δέχθηκα την ακουστική κιθάρα που ανοίγει την πόρτα, καλωσόρισα το παραπονιάρικο riff που στρώθηκε ψόφιο στο κατώφλι μου, μειδίασα με τα τεμπέλικα τύμπανα γιατί θυμήθηκα την εποχή που ο Vicotnik παρίστανε τον drummer κι εγώ τον χούλιγκαν. Βάφτισα Kronet Til Bergtatt το κομμάτι και ήπια μια μπύρα περίπου σε τέσσερις γουλιές.
Tankespinnerens smerte
Πόσες και πόσες φορές δεν μουρμούρησα σχεδόν κλαψουρίζοντας χαμηλόφωνα όσα ο Aldrahn έσκουζε ωρυόμενος στα 90’s albums της μπάντας, επειδή ήμουν σ’ενα λεωφορείο και δεν γινόταν να αφήσω αφιλτράριστο το συναίσθημα που με πλημμύριζε ακούγοντας αυτές τις Κοσμικές Εκρήξεις στο walkman μου; Την ίδια μετατόπιση έκφρασης ζει και ο Vicotnik εδώ με τον τρόπο που τραγουδάει. Δε ξέρω σε τι σοϊ “λεωφορείο” βρίσκεται η ζωή του αυτή τη στιγμή, ή αν η ψυχική ανάσα του δεν είναι “αρκετή” για να σκούξει. Σε εκτελεστικό επίπεδο όμως, φαίνεται να ζει όσα ζουσα εγώ στο λεωφορείο. Επίσης, εχει καταλάβει πως η προτροπή για οπαδικές χορωδίες στα liveshows θα φέρει ευφορία σ’αυτές τις τελετές συνάντησης. Κι έτσι, περα από γλυκιά κλάψα, κερνά και οργάνωση κερκίδας.
Interstellar Nexus
Δυι-τρεις φορές ανα δεκαετία, ο εκάστοτε μπασίστας που δουλεύει με το Vicotnik αποφασίζει, λες και τον τσιμπάει αλογόμυγα, να αρπάξει τον προβολέα και να τον στρέψει κατι μοίρες παραπάνω προς το όργανό του. Και όλες αυτές τις φορές ο Vicotnik θα πάει και θα στρέψει ολοκληρωτικά τον προβολέα στον μπασίστα! Και δικαίως!
Lars Emil Måløy κύριοι! Σκαλίζω καμαρωτά το όνομά του δίπλα σ’αυτά των Fenriƶ και Skoll και πίνω τη δεύτερη μπύρα σε περίπου τρεις γουλιές αυτή τη φορά: σχεδόν όλες στο τέλος του κομματιού, οπου κάποιος που δεν είναι ο Boge πάει να κάνει τον Boge. Βάζω τα γέλια. Όχι επειδή είναι αστείο το σημείο, αλλά μάλλον επειδή δε σηκώνω το ποτό.
‘Η επειδή θυμάμαι τον μοναδικό δίσκο των Aphrodisiac.
It Does Not Follow
Αρχίζει κλείνοντας μου το μάτι παίζοντας μια μεσήλικη (δηλαδή με κοιλιά/παιδιά/απόγνωση) εκδοχή του “ινδικού” riff απ’το “Shiva Interfere”. Εκείνο που μικρός βάφτιζα Ravi Shankar παιγμένος απ’τους Flotsam and Jetsam. Αυτό που τώρα δείχνει να’ναι ενα σοβαροφανές νεύμα (θαρρείς υποχρεωτικής) ευγνωμοσύνης στον David Bowie. Πρίν νιώσω ακόμη πιο σκατόγερος, έρχεται το σιδηροδρομικό, Vicotnikίσιο riff το οποίο πολλάκις προπαγάνδισα σαν Ουαχαμπίτης ημίτρελλος στο παρελθόν.
Βουρκώνω. Το riff συνεχίζει, κορυφώνεται, δε φέρνει ηδονή αλλά, ελλείψει ευστοχότερης περιγραφής, δικαίωση. Η διαδικασία της ακρόασης φέρει περισσότερο σε αποσπασματική θέαση οικογενειακών βιντεοκασετών, με άτακτη χρονολογική σειρά.
Voyager
Διάλλειμα. Hatlevik έχουμε; Όχι. Δεν πειράζει. Έχουμε ένα κομμάτι που διχοτομεί την ακρόαση με στύλ. Δεν δίνει τίποτα, περαν απο την υποσυνείδητη πληροφορία πως καπου-καπου ειναι καλό να ΣΚΑΣ, να ενδοσκοπείς και ενδεχομένως να ακούς εκείνο το δίσκο που είχε κανει ο Christophe Terrataz ως Ozymandias σε συνεργασία με Mark Ellis των Elijah’s Mantle να απαγγέλει Shelley, Wordsworth, Keats κ.α. (“The Soul of Romnanticism” στη De Nova Da Capo 1999- να’στε καλά δε κανει τίποτα)
Halow
Εδώ δε συμβαίνει κάτι. Το κομμάτι φαίνεται σα να ζητά απλά την κατανόηση μας. Η μπάντα αυτο-αγκαλιάζεται με αστρικά πλήκτρα και μπάσο. Υμνικά φωνητικά που ο κόσμος θα μπορεί άνετα να σιγοτραγουδά μεθυσμένος ώστε να αυτο-παρηγορηθεί στην επερχόμενη συναυλία τους αν ο ήχος και η απόδοση της μπάντας είναι στα ίδια θλιβερά επίπεδα όπως εκείνο το τραγικό βράδυ του 2015 στην Αθήνα.
Det Τomme kalde Μørke
Θρίαμβος! Το υδρόμελο των Μπερσέρκρ, μια ευεργετική δηλητηρίαση, μια αντεπίθεση της Ευφορικής Υστερίας της εποχής που είσαι 22 και τα ξέρεις όλα/επιζείς με μια lacta κι ένα ποτήρι γάλα (για δυο βδομάδες) ενάντια στα συντρίμμια της παρούσας (σου/μου/μας/των) κατάστασης. Ένα “Sonar Bliss” που μας μουτζώνει από το λυσεργικό παρελθόν ώστε να οδηγηθούμε πάλι σε μια ,μελωδική μεν, πικρή δε, κατηφόρα και να φτάσουμε στον συγκινησιακό γκρεμό του
Abyss Perihelion Transit
Τσάι ψιλοκυβίνης. Ένα απόγευμα του ’97 ειχα λαγοκοιμηθεί σε καναπέ φίλου ακούγοντας τον πέμπτο δίσκο των TiamaT.
Στο όνειρο που είδα, το “Half Visible Presence” τελικά ηχογραφήθηκε και η παρέα μου ήταν οι μόνοι άνθρωποι που θα έπαιρναν την κασέτα. Στον ύπνο μου, εκείνο το απόγευμα, ενδέχεται να’χα ακούσει αυτό το κομμάτι.
Requiem Aeternum
Όλα συνδέονται. Τίποτα δεν ειναι τόσο περίεργο. H γενιά μου έμαθε τους Devil Doll από τον mailorder κατάλογο της Misanthropy. Είναι πολύ φυσιολογικό να ακούω μια άσκηση ύφους πάνω στην παρακαταθήκη του Mr. Doctor απο blackmetal ήρωες. Συμβαίνει απ’τα 90’s αυτό το πράγμα.
————–

To artwork της εικόνας, δεν είναι το επίσημο του δίσκου.

Με αφορμή το τρίτο full–length των Thy Darkened Shade Liber Lvcifer II: Mahapralaya, ζητήσαμε από τον Semjaza να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το έργο αλλά και τις δικές του αφετηρίες στην καλλιτεχνική και πνευματική ατραπό. Παρακάτω θα βρείτε τις απαντήσεις του σε πέντε κεφάλαια.

Preamble

Με γοήτευε το “I Am the Black Wizards” και οραματιζόμουν να είμαι αυτό που περιγράφουν οι στίχοι. Διάβαζα από πολύ νεαρή ηλικία τις συνεντεύξεις μελών διαφόρων ιστορικών Black Metal σχημάτων. Ήμουν σε τόσο νεαρή ηλικία που ο φόβος απέναντι σε όσα έβλεπα με έσπρωξε να τον εξερευνήσω και να τον αντιμετωπίσω. Η γοητεία που μου ασκούσαν τα όσα έλεγαν σε συνδυασμό με την αφύπνιση που γέννησε μέσα μου η ενοποίηση της σχέσης πνευματισμός-τέχνη-άνθρωπος, δημιούργησε τις συνθήκες που έπρεπε. Ο δρόμος είχε καταδειχθεί από αυτούς για να τον διαβώ. Τους απεικόνιζα στο μυαλό μου σαν πολεμιστές από μια άλλη διάσταση. Σαν πολεμιστές οι οποίοι θέλουν να εναρμονιστούν με το σκοτάδι της προσωπικότητάς τους και να φτάσουν το φως της ψυχής τους, ένιωθα να βρίσκονται σε μια διαδικασία αφύπνισης. Σε εμένα προσωπικά έδειξαν τον δρόμο, παρουσίασαν την ίδια τους τη ζωή συνυφασμένη με αυτόν. Κάποιοι θα την αφιέρωναν σε αυτόν, κάποιοι την αφιέρωσαν σε αυτόν. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο, το ότι είδα και ακολούθησα τον δρόμο αυτό. Η σκέψη μου σε νεαρή ηλικία τον σχημάτισε με όσα συμπεράσματα έβγαλε και είπα θα μπορούσα να τον διαβώ και εγώ, έχω γεννηθεί για αυτόν. Έτσι άρχισα να εξερευνώ αυτό το μονοπάτι. Πρώιμα στην αρχή, ωριμότερα στη συνέχεια με συνείδηση πλέον. Οι Thy Darkened Shade αποκαλύπτουν και εκφράζουν τον ανώτερο μου εαυτό.

Concept Foundation

Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις έννοιες σκοτεινό και φωτεινό όσο αναφορά τον τρόπο κατανόησης των Thy Darkened Shade. Σκοτεινό, είναι αυτό που βρίσκεται στο υποσυνείδητο κι εκεί παραμένει σκοτεινό. Αν αυτό εμφανιστεί στο συνειδητό, θα μετασχηματιστεί σε φωτεινό. Το αρχέτυπο που ασχολούμαι σαν ενέργεια είναι αυτό που φέρει το φώς. Είναι ο ορισμός του φωτός, είναι το φως, το αληθινό φως. Για να βιώσει κάποιος το αληθινό φως μέσα του, για να το κατακτήσει πρέπει πρώτα να περάσει από το σκοτάδι. Δε γίνεται να νομίζει πως μπορεί να περάσει στο φως αν πρωτίστως δεν περάσει από το σκοτάδι. Από το ίδιο το σκοτάδι της προσωπικότητας του και μετά από το συλλογικό σκοτάδι. Αν επεκταθούμε στο αρχέτυπο, ο Εωσφόρος-Σατανάς δεν μπορεί να εννοηθεί μέσα από το σκοτάδι ή το φως το καλό και το κακό όπως γνωρίζουμε αυτές τις έννοιες. ΕΙΝΑΙ το φως. EINAI το σκοτάδι. ΕΙΝΑΙ το καλό και το κακό, είναι θεός και μπορεί να είναι τα πάντα. Αρχετυπικά, ήταν στον Παράδεισο και είναι στη Κόλαση, όποτε αυτοί οι όροι έχουν έρθει σε τέτοια ισορροπία που έχει φτάσει την υπέρβασή τους. Αυτή η υπέρβαση της δυαδικότητας, βρίσκεται πέρα από τα όρια της γλώσσας για να την εννοήσουμε. Να σταθούμε όμως στις έννοιες αυτές. Δεν υπάρχει το καλό και το κακό ως έννοιες όπως υιοθετήθηκαν από το δεξιό μονοπάτι, που οδηγεί την ψυχή στην υποδούλωση. Σε ένα ψεύτικο φως, που κρατά τον άνθρωπο δέσμιο, το φως που σε οδηγεί να το προσδοκάς σε στάση ικεσίας. Το φως που ο άνθρωπος δε θα βρει τον εαυτό του αλλά θα γίνει ένα με το συμπαντικό τίποτα. Το αριστερό μονοπάτι από την άλλη και το αρχέτυπο του Εωσφόρου είναι το αληθινό φως και το αληθινό σκοτάδι, είναι η ολότητα. Η τυφλή πίστη των ανθρώπων στη μια εκ των δύο φύσεων του συγκεκριμένου αρχετύπου, έχει πάρει θέση στο υποσυνείδητό τους, κάνοντας μια ανθρώπινη προβολή, βάζοντας την θεότητα σε ένα καλούπι. Αυτό συχνά το βλέπουμε και μέσα στο Black Metal, δεν περιορίζεται στους ανθρώπους που ακολουθούν το δεξί μονοπάτι. Το Black Metal κατ’ εμέ θα έπρεπε να φέρει τον μουσικό και τον ακροατή αντιμέτωπο με τον ανώτερο εαυτό του. Είναι η τέχνη που έφεραν οι έκπτωτοι στη γη, οπότε δεν θα έπρεπε να έχει άλλον σκοπό.

Μέσω του αριστερού δρόμου, καταφέρνεις να γίνεις ο εαυτός σου, καταφέρνεις να απορρίπτεις τις κατασκευασμένες πεποιθήσεις της κοινωνίας, της οικογένειας και της θρησκείας και να γίνεις εσύ. Έπειτα χτίζεις καινούργιες πεποιθήσεις σύμφωνα με τον πραγματικό σου εαυτό. Κατ’ εμέ οτιδήποτε είναι εσωτερικό, περιλαμβάνει και τη θεότητα “As within, so without. As above, so below ”. Στην ατραπό θα εισέλθεις, κρατώντας τη δάδα του Προμηθέα και στο τέλος του δρόμου μπορεί να συναντήσεις τον αληθινό σου εαυτό. Όταν βαδίζεις το μονοπάτι, είσαι το μονοπάτι και αυτό κάνει αντανάκλαση σε εσένα. Αυτό δε σημαίνει πως θα ολοκληρωθεί με ευκολία, το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί να γυρίσεις και πάλι πίσω στην αρχή της οδού, ν’ αναθεωρήσεις και τις αναθεωρήσεις σου για εσένα. Ο καθένας θα σωθεί από τον εαυτό του, το πιο βασικό που πρέπει να σταθούμε, είναι η ένωση του καθενός από εμάς με τον ανώτερο εαυτό του και οι τρόποι που θα βρεθούν, για να επιτευχθεί αυτό.

Esthétique

Προσωπικά, ακούω φανατικά όλα τα είδη του metal, όσο φανατικά τα άκουγα όταν ήμουν μικρό παιδί που ξεκινούσα να εξερευνώ αυτή τη μουσική (ίσως και ακόμα παραπάνω). Για εμένα το metal ειναι τέχνη, ορισμένες φορές υψηλή τέχνη. Ένα μουσικό album είναι πολύπλευρο, όταν εκτεθώ σε αυτό θα μελετήσω όλες τις πτυχές του και αν με εκφράζει κάποια θα μπορούσα να εμπνευστώ από αυτήν (ανεξάρτητα αν η μουσική ή το στιχουργικό περιεχόμενο δεν αποτελούν έμπνευση). Το ίδιο θα μπορούσα να προσθέσω, εαν η μουσική είναι συνολικά του γούστου μου αλλά δεν υπάρχει το στιχουργικό επίπεδο που θα ήθελα.

Ωστόσο, μιλώντας για το Black Metal το στιχουργικό κομμάτι είναι πολύ βασικό. Σε όλες τις άλλες πτυχές του metal και της μουσικής γενικά μπορώ να σταθώ σε τομείς που προσφέρουν έμπνευση. Μπορεί να είναι μονάχα ένα τραγούδι, ένα riff, εμπνευσμένοι στίχοι, μια πολύ καλή παραγωγή ή απλά ένα εξώφυλλο. Θα εμπνευστώ από όλα αυτά, δε θα αναιρέσω ένα στοιχείο έμπνευσης επειδή ένας άλλος τομέας δεν με ενθουσιάζει όσο θα ήθελα. Αν πάμε την παρατήρησή μας πίσω στο Black Metal θα έλεγα πως με ενδιαφέρει και παρατηρώ όλους τους τομείς ενός album συνολικά. Είναι η τέχνη που ευδοκιμεί όταν όλες οι πτυχές προσφέρουν κάτι στο σύνολο. Και αυτό γιατί ειδικά στο συγκεκριμένο είδος, υπάρχει η δυνατότητα υψηλής τέχνης που αποδίδεται στους θεούς. Σχετικά με την μουσική κατάρτιση στο Black Metal, ένας δίσκος μπορεί όντως να είναι από τέλεια παιγμένος μέχρι και κακά παιγμένος. Αυτό όμως που έχει την κύρια σημασία είναι η αίσθηση που βγάζει να αγγίζει την ψυχή.

Στο Black Metal θα πρέπει να δούμε το φαινόμενο της μίμησης με αυστηρότητα. Υπάρχουν δεκάδες σχήματα που λειτούργησαν ως έμπνευση και εκατοντάδες νέα που γεννήθηκαν για να τα αντιγράψουν. Ακούγοντας αυτά τα σχήματα, καταλαβαίνεις σχετικά γρήγορα τι κάνουν και πως. Οι κλώνοι δε κάνουν τέχνη, αυτό που κάνουν είναι το ανάποδο από τη Black Metal νοοτροπία, είναι το αντίθετο της διδαχής που λάβαμε ως παράδοση από τους δημιουργούς του. Η παράδοση του Black Metal σχετίζεται με ιδιαίτερη μουσική με αποκρυφιστικό χαρακτήρα και αυτό είναι και η oldschool νοοτροπία. Με λίγα λόγια να προσφέρει ο καθένας κάτι νέο, αυτό δε θα το κάνει αντιγράφοντας ένα άλλο συγκρότημα.

Υπάρχουν πολλά albums που καλούν τον ακροατή να αφιερώσει ένα μέρος του εαυτού του για να τα κατανοήσει. Ένας πραγματικός Black Metal δίσκος θέλει ιεροτελεστία για να ακουστεί. Δε μπορεί κανείς να εισέλθει σε αυτόν με αδιάφορο τρόπο, σαν να κάνει μια απλή πράξη όπως τις περισσότερες απο όσες κάνουμε στη καθημερινότητα. Αν το χειριστεί με τέτοιο τρόπο δε θα μπορέσει να το κατανοήσει και να λάβει το μήνυμά του, διότι προωθεί ένα πολύ μεγαλύτερο μήνυμά από μια απλή πράξη καθημερινότητας. Για τον λόγο αυτό θέλει κάτι περισσότερο από όλους, μια διαφορετική προσέγγιση από ένα κλίκ στο spotify και το youtube.

Το Black Metal ήταν και είναι κινητήριος δύναμη για εμένα. Δεν είναι όμως ίδια η επίπτωσή του προς όλους εμάς. Για κάποιους είναι ένας δρόμος γεμάτος ευλογία, για άλλους γεμάτος δηλητήριο, για εμένα ήταν και τα δύο. Θα επιστρέψω στην ίδια τη θεότητα, που όπως είπαμε εμπεριέχει τόσο την καταστροφή όσο και τη δημιουργία, το δηλητήριο αλλά και την ευλογία. Ας μη ξεχνάμε πως τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας του Black Metal, όσοι έπαιξαν αυτή τη μουσική ήταν εξαιρετικά ακραίοι. Είχαν μια καταστρεπτική οπτική και οι περισσότεροι έμειναν εκεί, δηλαδή μέσα στο σκοτάδι τους. Με την πάροδο του χρόνου αυτό άλλαξε, αντί να αντιμετωπίσουν το σκοτάδι και να φτάσουν το φως τους, εγκατέλειψαν παντελώς το μονοπάτι επειδή οι ίδιοι έβλεπαν μόνο την καταστροφική πλευρά του. Αυτό που μας διδάσκει η θεότητα είναι ότι υπήρχαν ισόποσα και οι δύο πλευρές δράσης. Ο δρόμος δε σε οδηγεί από μόνος του, πρέπει να πάρει την ευθύνη ο καθένας από εμάς για να προχωρήσει. Όποιος ακολουθήσει ένα δρόμο σαν αυτόν, θα πρέπει να είναι εκ των προτέρων υπεύθυνος.

Μπορούμε να επεκταθούμε ακόμα περισσότερο. Το Black Metal φέρει τη σκιά της ανθρωπότητας αντιμέτωπη με τον ακροατή. Είναι και η λατρεία της σκιάς που αποκαλύπτεται, το πρόβλημα είναι πως πολλοί από τους μουσικούς το παρεξήγησαν και έγιναν οι ίδιοι μέρος της σκιάς. Παράλληλα μπέρδεψαν την θεότητα και την συνένωσαν μονάχα με τη σκιά. Εαν υπάρξει τέτοια παρερμηνεία μειώνεται η θεότητα ή οποία μπορεί να είναι μέρος της σκιάς αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Οι Thy Darkened Shade αποτελούν ένα δίαυλο εξερεύνησης και αποδοχής της σκιάς, της αντινομικής φύσης του ανθρώπου που τείνει να αγνοεί ή να καταπιέζει, με απώτερο στόχο την ανακάλυψη του αληθινού Εαυτού. Στο δρόμο προς την εξατομίκευση ή αλλιώς τη θέωση, ο άνθρωπος οφείλει να υπερβαίνει τη δυϊκή του φύση, να κατακτά, να συνενώνει και να ξεπερνά τα δύο μέλη της συζυγίας.

cover art by Vamperess Imperium

Liber Lvcifer II: Mahapralaya

Η βασική αιτία για να γράψουμε ένα album είναι να έρθουμε σε ακόμα μεγαλύτερη επαφή με την ενέργεια που προϋπήρχε των πάντων. Ο συνειδητός μουσικός στόχος κατά τη σύνθεση και τη δημιουργία ενός έργου είναι διττός. Θα πρέπει πέρα από το να είναι διαφορετικό ένα έργο από το ο,τι έχουμε προσφέρει στο παρελθόν να έχει και κάποια συνεισφορά προς το Black Metal. Να νιώσω πως επεκτείνω να όριά του, σεβόμενος τις ρίζες του, τους ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για αυτό. Εκείνους που θέλησαν να αλλάξουν το status quo με πράξεις, όχι μόνο με την τέχνη τους. Πολλοί ξεχνάνε ότι κάποιοι έδωσαν τα πάντα για το Black Metal ακόμα και την ζωή τους, το συλλογικό ασυνείδητο όμως δε ξεχνάει ποτέ. Πέρα από την αιτία της έμπνευσης, ο τρόπος που συνθέτουμε είναι πάντοτε ο ίδιος. Μπορεί να συνθέσουμε για ένα split ή ακόμα και ένα demo (δεν αποκλείω να κυκλοφορήσει και κάτι τέτοιο στο μέλλον) δεν έχει σημασία. Οι συνθέσεις θα λάβουν την ίδια προσοχή που έχουν λάβει σε ένα album.

Για το εξώφυλλο του Mahapralaya δεν θα γίνει κάποια περεταίρω ανάλυση. Μέσα στο booklet, κάτω από τους στίχους κάθε κομματιού υπάρχει ένα sigil που το αφορά και είναι πολύ συγκεκριμένο. Οι Thy Darkened Shade χρησιμοποιούν sigils από το ξεκίνημά τους, ο λόγος είναι πως προσωπικά έχω αγαπήσει το Sigil Magic και θεωρώ τον εαυτό μου ένα με αυτή την μέθοδο. Καθένα σύμβολο που βλέπετε στο booklet είναι συνδυασμένο με τις ενέργειες του κάθε κομματιού. Υποσυνείδητα επηρεάζουν τον ακροατή, αυτό που βλέπει και δεν γνωρίζει τι είναι, λειτουργεί σ’ ένα άλλο επίπεδο. Πιο αναλυτικά, είναι ένα τρίπτυχο, ο ακροατής ακούει το κομμάτι, διαβάζει τους στίχους και κοιτάει το sigil. Μπορεί να μην εξάγει άμεσα συμπεράσματα, ωστόσο καθετί που υπάρχει εκεί είναι τροφή για το δικό του υποσυνείδητό και σαν επίγνωση θα είναι διαφορετική από ότι μπορεί να συμπεράνει κάποιος άλλος.

Αν φυσικά είναι ανοιχτός ο άνθρωπος σε αυτή τη διαδικασία και δεν έχει καταπιεστεί από το εγώ του, που είναι μέρος του εγκόσμιου χάους. Αυτή η διαδικασία μπορεί να επιτευχθεί για κάθε κυκλοφορία μας.

Sigil received by S. created by Vamperess Imperium for the OOPF

Cύνοψις

Καθένα από τα τρία full–albums που έχουμε κυκλοφορήσει αποτελούν μία ενιαία θεματολογική ενότητα και συνετέθησαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το Eternvs Mos, Nex Ritvs αντικατοπτρίζει την ανέλιξή μου από το 1999 έως το 2010, όποιες συνθέσεις φανερώθηκαν να βρίσκονται πιο κοντά στην πηγή του χάους, αυτές χρησιμοποιήθηκαν στον δίσκο. Ουσιαστικά, η θεματολογία και το πνευματικό υπόβαθρο ήταν η ίδια και στη συνέχεια. Αυτό που άλλαξε είναι πως απο το Liber Lvcifer I: Khem Sedjet και μετά, βρισκόμουν πιο κοντά στον ανώτερο εαυτό μου. Είχα ήδη ανακαλύψει ένα δικό μου μοναδικό ρεύμα για να έρχομαι κοντά στην πηγή του χαους. Ο ανώτερος εαυτός μου, υπαγορεύει την πορεία των Thy Darkened Shade από τη γέννησή τους, ωστόσο παλιότερα δε κατανοούσα την υπόσταση αυτού που με οδηγούσε. Επομένως, θα μπορούσα να πω ότι οι επιλογές των Thy Darkened Shade βρίσκονται στο υποσυνείδητο και καλούμαι να τις ερμηνεύσω συνειδητά, δηλαδή εκπορεύονται από το χάος και προσπαθούν να μεταφραστούν με εγκόσμια μέσα. Αυτό λοιπόν που με ώθησε και θα με ωθεί στις μελλοντικές μου κυκλοφορίες είναι η ενέργεια του χάους, όπως αυτή ερμηνεύεται μέσω εμού. Στο πρακτικό κομμάτι της διαμόρφωσης, αυτή τη στιγμή υπάρχουν έτοιμες προπαραγωγές για πολλά ακόμα albums. Κάποιες έχουν φτάσει σε ένα pre–mix επίπεδο για να προχωρήσουν, αλλά πολλά albums δε θα προχωρήσουν. Κάποιες ιδέες και ολόκληρα τραγούδια σίγουρα θα κυκλοφορήσουν και κάποια θ’ αλλάξουν. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως οι Thy Darkened Shade για πάντα θα είναι ένας δίαυλος για την εξατομίκευση μας, την ένωση μας με το χάος και τους ανώτερους εαυτούς μας.

Το σκηνικό το ξέρετε:
Επτάιντσα, δωδεκάιντσα εμπλουτισμένα σινγκλάκια, maxi EPs ή όπως αλλιώς θέλετε, παιγμένα στις λάθος στροφές.
45άρια στις 33.
33άρια στις ΑντίοΥπαρξη στροφές.
Για την παρούσα ανάρτηση, διαλέξαμε το δωδεκάρι “Ancient Wrath” των Necromancy από Ηλιούπολη (ηχογράφηση 1991/κυκλοφορία 2015), το εφτάρι “Requiem for Fools” των Sigh απo Τοσίμα (ηχογράφηση/κυκλοφορία 1992) και το εφτάρι των Ƶemial από Πετρούπολη (ηχογράφηση/κυκλοφορία 1992).

Χαμηλωμένες ταχύτητες που ανοίγουν Πύλες Διάβασης σε Κόσμους πέρα από εδώ.
Σε συνδυασμό με την αφύσικη ζέστη, μπορούν να αποτελέσουν και οδηγό.

Offspring-food…
For the Master of the Dead

Κανείς, ποτέ και τίποτα
δε σωπαίνει τα τραγούδια μας