“Οι Έλληνες οπαδοί είναι απίστευτοι-μας συμπεριφέρθηκαν σα να’μασταν οι Rolling Stones!” έλεγε πριν ακριβώς 20 χρόνια ο Car-lMichael, μετά τη θριαμβευτική πρώτη συναυλία των Aura Noir (και αν δε κάνω κάποιο τραγικό λάθος, πρώτη τους ever συναυλία εκτός Oslo όπου δεν είχαν να αντιμετωπίσουν ένα φεστιβαλικό κοινό ζονκαρισμένο απο κακές μπύρες και αδιάφορο “extreme” metal).
Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή τους ακριβώς 20 χρόνια μετά στην Ελλάδα, ξέθαψα μια ηχογράφηση από εκείνη την νύχτα στις 18 Σεπτέμβρη του 2004 στο ΑΝ.

Καθώς δεν πρόκειται για κονσολίσια ηχογράφηση είναι σαφές πως δε μιλάμε για κανένα “Mortal Way of Live” ή “Live Without Sense” από άποψη ήχου. Οι φωνές του κόσμου πχ, ακούγονται μάλλον δυνατότερα. Αυτό βεβαίως λειτουργεί νοσταλγικά για όσους ήμασταν εκεί γιατί μας θυμίζει και μια ευχάριστη διαπίστωση που κάναμε σ’εκείνη τη συναυλία:
•Το ότι οι Έλληνες οπαδοί των Aura Noir είμασταν τρελαμένοι, το ξέραμε.
•Το ότι είμασταν και πολλοί, το μάθαμε εκείνο το βράδυ.
Κλικάροντας στον σύνδεσμο θα πάρετε κι εσείς μια γεύση από τότε, και ενδεχομένως θα προθερμανθείτε ωραία για όσα σας περιμένουν στο Κύτταρο στις 20 (ATH) και στο Eightball 21 (SKG) Σεπτεμβρίου.

Η παρούσα ανάρτηση, γράφτηκε στην υγειά του Στέφανου απ’τους Ravencult, που μου είχε δώσει το εν λόγω bootlegάκι μόλις λίγες μέρες μετά τη συναυλία.

No Fuckin Angels Left Alive
παρασύνθημα: hotelexarchion

Dεν ήταν η υπερχρήση ή το οτι ήμουνα ψιλοκανίβαλος με τα μηχανήματά μου όταν ήμουνα μικρός.
Ήτανε ΔΩΡΟ απ’τους Θεούς της Ηχητητικής Παραφροσύνυης η βλάβη του Philips FC630 μου στα 90’s. Μια ακόμα κασέτα που το πιστοποιεί είναι το “Mental Vortex” των Coroner.
(Αφύσικα) πιο γρήγορο, περιστασιακά παραμορφωμένο, τσίτα-πιο-τσίτα κι απ τη μάνα του Νόρμαν Μπεϊτς (που φιγουράρει ενσαρκωμένος απ’ τον Αντώνη τον Πέρκινς στο εξώφυλλο) σαν δει καμιά σουρλουλού να μπαίνει στο μοτέλ.

Τόσο η πλευρά Α’ όσο και η Β’ έχουν bonus τραγούδια απο το “Grin” που ακολούθησε.
Δεν ξέρω αν θα σας αρέσουν. Αλλά τρέχουν σα να ξέρανε πως τα ψωμιά των Coroner ήταν μετρημένα.
Στη διασκευή Μπήτλς δε, το τελείωμα εχει μια παραμόρφωση λόγω τεντώματος που τότε με τρόμαζε, σήμερα με κάνει να νοσταλγώ.

To rip της κασέτας είναι απευθείας απ’ το Philips FC 630 χωρίς παρεμβολή ενισχυτή, ώστε να κρατηθεί η ΓιογκΣοθόθεια Συναστρία ηχογράφησης απ’το παλιό Philips πικάπ (FP563) μέσω του ενισχυτή Philips FA860.

In your Planet, Not in your World
παρασύνθημα: ronnyveggos

Philips τσίτες, πιο τσίτες κι απ’ τον Γκλέν στα νιάτα του.
Οχι HI FI. Σαφώς σε λάθος ταχύτητες. Πιο σβέλτες. Πιο πρίμες. Σα τη ζωή του Μπεντον που θα τελείωνε στα 33 αλλά τελικά συνέχισε γιατί, ώχου τώρα τι τα θές και τα ψάχνεις.

Όταν, μάλλον έβλεπε κι αυτός σαν τον άλλον τον Γκλένν (αυτόν με τα δυο ν) γιαπωνέζικια Μικυμάο και τα έκλεβε

Το τράκ το λίστ, με Θεοκτονικά φίλλερς

Σακριφισσschολ Σουϊ-ΣΑΑ
Παρασύνθημα: +ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΑΠΙΚΙΜΑΟ+
Εάν για ΧΞΣ λόγους το πάσσγουωρντ προτέκτεντ αρχείο απο πανω δεν σας δέχεται το πάρρσγουωρντ για ξεζίπ, πάρτε κι ενα απροστάτευτο αρχείο.

Αλλα αν υπάρχει, εχω στο συρτάρι μια κασέτα που ενδεχομένως να το χαρτογραφεί.

Πολλές φορές από εδώ μέσα εχω υμνήσει την ακρόαση συγκεκριμένων metal EP’s/LP’s στις λάθος στροφές. Συνήθως τις πιο αργές. Παλιότερα σας είχα μιλήσει για την αλλόκοτη βλάβη ενός PHILIPS FC630 κασετοφώνου που είχα, το οποίο έπαιζε τις κασέτες ενα “τσικ” (fukk tekk-specifiks) πιο γρήγορα, τσιτώνoντας παράλληλα άλλο ένα “τσικ” (fukk tekk-specifiks ΙΙ) τις μεσαίες και πρίμες συχνότητες. Το εν λόγω PHILIPS κασετόφωνο ήταν παροπλισμένο για παραπάνω απο εικοσαετία και πρόσφατα επισκευάστηκε. Για την ακρίβεια το ΑΝΕΣΤΗΣΕ ενας πραγματικός Herbert West των κασετοφώνων απο Γκύζη μεριά. Οι ταχύτητές του διορθώθηκαν , αλλα τα “τσίκ” (fukk tekk-specifiks III) της τσίτας στα πρίμα και τα μεσαία συνεχίζουν να δίνουν το θριαμβευτικό παρόν.

Στην σημερινή μας ανάρτηση λοιπόν έφτιαξα μια εξηντάρα (TDK) της οποίας ο κορμός είναι το δυστοπικό έπος “Dimension Hatröss” των Voïvod. ΑΛΛΑ: Οχι το “Hatröss που ξέρετε και αγαπάτε. Ένα παραμορφωμένο “..Hatröss”, παιγμένο από DUAL πικάπ με σφιγμένο ιμάντα (με κατσαβίδι. από κάτω. στη βίδα απ’το μοτέρ. fukk-tekk-orthodoxy) ώστε να παίζει ένα “τσικ” (fukk tekk-specifiks ΙV) πιο γρήγορα και να παραμορφώνει σε ανθυπο-υστερικό βαθμό τα φωνητικά. Γραμμένο στο αλλόκοτο PHILIPS κασετόφωνο με δίαυλο επικοινωνίας έναν DENON ενισχυτή.

Η δεύτερη πλευρά εχει γεμίσει με συγκεκριμένες επιλογές απο το post-mdma ψυχόδραμα “Nothingface” που ακολούθησε. Εννοείται και αυτές, με τις παραπάνω ρυθμίσεις. Ο ήχος κρατσανάει (fukk tekk-lingo). ΔΕΝ.ΕΙΝΑΙ.HI-FI. αλλα, σε μένα, ανοίγει πόρτες αντίληψης που η “πιστότητα” ήχου ούτε καν βλέπει.

Τέκκνομπάρμπαρισμ
Το παραcύνθημα ειναι +NTAIMENCHΩΝ+

Υπάρχουν Μπεχεριταίοι που μισούν του “MeSSe DeS MoRTS” περίπου με το ίδιο σθένος που μισούν την (όπως την λέει κι ο Ηλίας) πινακίδα (“House418OvThe21.Century”).
Σέβομαι το δικαίωμα τους να εκφράζουν αυτή την άποψη .
Εντούτις, τη χέζω.
Το “MeSSe DeS MoRTS” είναι η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους.
Και όπως συμβαίνει συχνά με τα EPs, οι πλήρεις δυνατότητές του, ήταν αξεδίπλωτες.

Πρόσφατα, ενας μουρλός Φινλανδός (Werewolf Records) το επανακυκλοφόρησε σε δωδεκάϊντσο 45στροφών.
Δεν άργησα να δράσω. Ετρεξα στους φίλους Καρράδες του Bowel of Noise, πήρα το πλακίδιον, γύρισα σπίτι κι έβαλα το πικάπ όπως πάντα στις, λατρεμένες μου, λάθος 33 στροφές.
Ιδού λοιπόν το κασετάκι.
Βόρβορος, ψόφος και απόκοσμη λάσπη από τα Εκγάτα.

Alternate Speeds yield Alternate Realities

Evidence I

Evidence II

Το δεκάϊντσο EP “Dominion” (1996) ήταν κάπως ξεκούδουνο για όσα ως τότε ξέραμε για τους τεχνικούς, σκοτεινόηχους και χαρισματικά “εξωσχολικούς” ως προς την death metal πραγματικότητα Ethereal απο τη Σαλαμίνα. Με τον τρόπο του όμως, ήταν ακριβώς όσο sui generis ήταν και οι Ethereal σα συγκρότημα/προσωπικότητες.
Ισόποσα μοιρασμένο σε δυο παθιασμένες εκταφές CelticFrostικού Μέταλ του Θανάτου, δυο ambient ιντερλούδια και στη μέση (ή στις άκρες, αν προτιμάτε) ενας σόλο “Individual” Ζαούτσος να συμπεριφέρεται ως Ζαούτσος στον διαθέσιμο εξοπλισμό του.


(παράνομο bootleg εξώφυλλο κασέτας, χρυσομαυρες Σακούρες και Γουϊτκιν)

Η μόνη πρέπουσα συμπεριφορά μας απέναντι στο EP, αν θέλουμε κι εμείς να λεγόμαστε sui generis aακροατές, θα ήταν να το ακούμε και στις 33 και στις 45 στροφές.
Στην κασέτα που παραθέτουμε, λείπουν τα ambient ιντερλούδια. Υπάρχει όμως το ζουμί. Το οποίο, όπως σχεδόν πάντα, βρίσκεται στην πλευρά με την ηχογράφηση στις “λάθος” στροφές (33).
Και βεβαίως, ενα εξώφυλλο για τη δική σας κασέτα, αν μπείτε στον κόπο…

(Inner leaf)

Sense Nocturnal Sunshine

֍֎֎

Έχουν παρέλθει άραγε οι ημέρες δόξας μας;

Ενώ τα σώματα και τα πνεύματα φθείρονται, αναζητούμε ψήγματα των παλιών εαυτών μας.

Σκαλίζουμε με αγωνία μέσα μας για την ενέργεια και την αφέλεια της ριψοκίνδυνης νιότης, έτσι ώστε να νικήσουμε την βαρύτητα και να τεθεί ξανά σε λειτουργία ο μηχανισμός της λύτρωσης, να μπει ξανά σε τροχιά ο δημιουργικός εαυτός.

Που είναι οι παλιοί σύντροφοι και τι κάνουν;

Μερικές φορές φοβούμαστε ακόμα και να ρωτήσουμε αν είναι ζωντανοί.

Τι νόημα είχαν οι ώρες που περάσαμε μαζί, τα κοινά μας έργα;

Παραμόρφωση, ουρλιαχτά και blastbeats στα ιδρωμένα σανίδια καπνισμένων, κλειστοφοβικών χώρων.

Αποπνικτικά καλοκαίρια, φυλακισμένοι στο τσιμέντο κάτω από έναν νοσηρό ήλιο.

Αιώνιες βραδιές υπνωτισμένοι από την θάλασσα να κοιτάμε την Σελήνη ή τον Γαλαξία, ψάχνοντας για νόημα.

Όσο μεγαλώνουμε, οι λαβύρινθοι μέσα μας γιγαντώνονται.

Κάπου μέσα θαμμένη βρίσκεται η ουσία του είναι, ο αυθεντικός εαυτός – που ίσως να μην βρούμε ποτέ.

Χωρίς άλλη επιλογή, με νέους συνοδοιπόρους και παλιούς συντρόφους, ο αγώνας συνεχίζεται.

֍֎֎

Εσωστρεφείς συνειρμοί μία βραδιά του Φλεβάρη στα Βριλήσσια…

Με τον Ηλία να ουρλιάζει όπως παλιά.

Μελετώντας σε μεγέθυνση τον πίνακα που ζωγράφισε για το εξώφυλλο του Maze.

Με τις όμορφες κιθάρες του Γιάννη, ζεστές ή ψυχρές, σε μορφή riffs ή ηχοτοπίων.

Με τον Ανδρέα και Δημήτρη (πρώην End) να λαξεύουν γρανίτη στο πάντα συμπαγές rhythm section.

Με τον Μάνθο (Νυν/πρώην Calyces, Lunatic Medlar, Tardive Dyskinesia, Konkave) και τον Γιώργο (Ignite Studio) να έχουν πάρει την σκυτάλη πλέον αντίστοιχα στο μπάσο και στα τύμπανα, δίνοντας μία νέα πνοή στον Ήλιο Του Τίποτα.

Θα τους δούμε άλλωστε live με τη νέα σύνθεση σε μία συμμετρική ημερομηνία αύριο, Σάββατο 24/2/24 στο ΑΝ Club.

Το Maze κυκλοφορεί σε βινύλιο και CD από μία άλλη οντότητα παλιών συντρόφων που επέστρεψε πρόσφατα, την Venerate Industries.

SATYRICON & MUNCH
JUNE MMXXII

Ααα, λίσσεν;

Dødheimsgard
“Black Medium Current”
(Peacaville)
Από τότε που σταμάτησα να είμαι αναγκασμένος να παρακολουθώ τι γίνεται, κοιμάμαι. Δε ξέρω τί γίνεται.
Βγήκε νέος δίσκος Dødheimsgard και κουνήθηκα. Τ’ακούω κάθε μέρα. Εκανα επίσης το βήμα να διαβάσω και κείμενα-παρουσιάσεις του δίσκου στα ίντερνετς. Κάθησα λοιπόν να γράψω κι εγώ τις σημειώσεις μου για το album, κομμάτι-κομμάτι.
Οχι τιποτ’αλλο, αλλά για να μη ξεχάσω.
‘Η να μη τρελαθώ.

Et smelter
Πάλευα να βρω κώδικα που θα απαντά στις προσδοκίες μου, περιγραφή που θα μετέφραζε ό,τι άκουγα σε αναμνήσεις οι οποίες δε θα επέστρεφαν με τη μορφή τύψεων. Δέχθηκα την ακουστική κιθάρα που ανοίγει την πόρτα, καλωσόρισα το παραπονιάρικο riff που στρώθηκε ψόφιο στο κατώφλι μου, μειδίασα με τα τεμπέλικα τύμπανα γιατί θυμήθηκα την εποχή που ο Vicotnik παρίστανε τον drummer κι εγώ τον χούλιγκαν. Βάφτισα Kronet Til Bergtatt το κομμάτι και ήπια μια μπύρα περίπου σε τέσσερις γουλιές.
Tankespinnerens smerte
Πόσες και πόσες φορές δεν μουρμούρησα σχεδόν κλαψουρίζοντας χαμηλόφωνα όσα ο Aldrahn έσκουζε ωρυόμενος στα 90’s albums της μπάντας, επειδή ήμουν σ’ενα λεωφορείο και δεν γινόταν να αφήσω αφιλτράριστο το συναίσθημα που με πλημμύριζε ακούγοντας αυτές τις Κοσμικές Εκρήξεις στο walkman μου; Την ίδια μετατόπιση έκφρασης ζει και ο Vicotnik εδώ με τον τρόπο που τραγουδάει. Δε ξέρω σε τι σοϊ “λεωφορείο” βρίσκεται η ζωή του αυτή τη στιγμή, ή αν η ψυχική ανάσα του δεν είναι “αρκετή” για να σκούξει. Σε εκτελεστικό επίπεδο όμως, φαίνεται να ζει όσα ζουσα εγώ στο λεωφορείο. Επίσης, εχει καταλάβει πως η προτροπή για οπαδικές χορωδίες στα liveshows θα φέρει ευφορία σ’αυτές τις τελετές συνάντησης. Κι έτσι, περα από γλυκιά κλάψα, κερνά και οργάνωση κερκίδας.
Interstellar Nexus
Δυι-τρεις φορές ανα δεκαετία, ο εκάστοτε μπασίστας που δουλεύει με το Vicotnik αποφασίζει, λες και τον τσιμπάει αλογόμυγα, να αρπάξει τον προβολέα και να τον στρέψει κατι μοίρες παραπάνω προς το όργανό του. Και όλες αυτές τις φορές ο Vicotnik θα πάει και θα στρέψει ολοκληρωτικά τον προβολέα στον μπασίστα! Και δικαίως!
Lars Emil Måløy κύριοι! Σκαλίζω καμαρωτά το όνομά του δίπλα σ’αυτά των Fenriƶ και Skoll και πίνω τη δεύτερη μπύρα σε περίπου τρεις γουλιές αυτή τη φορά: σχεδόν όλες στο τέλος του κομματιού, οπου κάποιος που δεν είναι ο Boge πάει να κάνει τον Boge. Βάζω τα γέλια. Όχι επειδή είναι αστείο το σημείο, αλλά μάλλον επειδή δε σηκώνω το ποτό.
‘Η επειδή θυμάμαι τον μοναδικό δίσκο των Aphrodisiac.
It Does Not Follow
Αρχίζει κλείνοντας μου το μάτι παίζοντας μια μεσήλικη (δηλαδή με κοιλιά/παιδιά/απόγνωση) εκδοχή του “ινδικού” riff απ’το “Shiva Interfere”. Εκείνο που μικρός βάφτιζα Ravi Shankar παιγμένος απ’τους Flotsam and Jetsam. Αυτό που τώρα δείχνει να’ναι ενα σοβαροφανές νεύμα (θαρρείς υποχρεωτικής) ευγνωμοσύνης στον David Bowie. Πρίν νιώσω ακόμη πιο σκατόγερος, έρχεται το σιδηροδρομικό, Vicotnikίσιο riff το οποίο πολλάκις προπαγάνδισα σαν Ουαχαμπίτης ημίτρελλος στο παρελθόν.
Βουρκώνω. Το riff συνεχίζει, κορυφώνεται, δε φέρνει ηδονή αλλά, ελλείψει ευστοχότερης περιγραφής, δικαίωση. Η διαδικασία της ακρόασης φέρει περισσότερο σε αποσπασματική θέαση οικογενειακών βιντεοκασετών, με άτακτη χρονολογική σειρά.
Voyager
Διάλλειμα. Hatlevik έχουμε; Όχι. Δεν πειράζει. Έχουμε ένα κομμάτι που διχοτομεί την ακρόαση με στύλ. Δεν δίνει τίποτα, περαν απο την υποσυνείδητη πληροφορία πως καπου-καπου ειναι καλό να ΣΚΑΣ, να ενδοσκοπείς και ενδεχομένως να ακούς εκείνο το δίσκο που είχε κανει ο Christophe Terrataz ως Ozymandias σε συνεργασία με Mark Ellis των Elijah’s Mantle να απαγγέλει Shelley, Wordsworth, Keats κ.α. (“The Soul of Romnanticism” στη De Nova Da Capo 1999- να’στε καλά δε κανει τίποτα)
Halow
Εδώ δε συμβαίνει κάτι. Το κομμάτι φαίνεται σα να ζητά απλά την κατανόηση μας. Η μπάντα αυτο-αγκαλιάζεται με αστρικά πλήκτρα και μπάσο. Υμνικά φωνητικά που ο κόσμος θα μπορεί άνετα να σιγοτραγουδά μεθυσμένος ώστε να αυτο-παρηγορηθεί στην επερχόμενη συναυλία τους αν ο ήχος και η απόδοση της μπάντας είναι στα ίδια θλιβερά επίπεδα όπως εκείνο το τραγικό βράδυ του 2015 στην Αθήνα.
Det Τomme kalde Μørke
Θρίαμβος! Το υδρόμελο των Μπερσέρκρ, μια ευεργετική δηλητηρίαση, μια αντεπίθεση της Ευφορικής Υστερίας της εποχής που είσαι 22 και τα ξέρεις όλα/επιζείς με μια lacta κι ένα ποτήρι γάλα (για δυο βδομάδες) ενάντια στα συντρίμμια της παρούσας (σου/μου/μας/των) κατάστασης. Ένα “Sonar Bliss” που μας μουτζώνει από το λυσεργικό παρελθόν ώστε να οδηγηθούμε πάλι σε μια ,μελωδική μεν, πικρή δε, κατηφόρα και να φτάσουμε στον συγκινησιακό γκρεμό του
Abyss Perihelion Transit
Τσάι ψιλοκυβίνης. Ένα απόγευμα του ’97 ειχα λαγοκοιμηθεί σε καναπέ φίλου ακούγοντας τον πέμπτο δίσκο των TiamaT.
Στο όνειρο που είδα, το “Half Visible Presence” τελικά ηχογραφήθηκε και η παρέα μου ήταν οι μόνοι άνθρωποι που θα έπαιρναν την κασέτα. Στον ύπνο μου, εκείνο το απόγευμα, ενδέχεται να’χα ακούσει αυτό το κομμάτι.
Requiem Aeternum
Όλα συνδέονται. Τίποτα δεν ειναι τόσο περίεργο. H γενιά μου έμαθε τους Devil Doll από τον mailorder κατάλογο της Misanthropy. Είναι πολύ φυσιολογικό να ακούω μια άσκηση ύφους πάνω στην παρακαταθήκη του Mr. Doctor απο blackmetal ήρωες. Συμβαίνει απ’τα 90’s αυτό το πράγμα.
————–

To artwork της εικόνας, δεν είναι το επίσημο του δίσκου.